Wybierz dwóch malarzy i opisz po dwa ich obrazy

"Narodziny Wenus" Sandro Botticelli    Obraz znacznych rozmiarów (172,5 x 278,5 cm) wykonany temperą na płótnie. Pochodzi najprawdopodobniej z roku 1485. Autor to renesansowy malarz włoski tworzący we Florencji. Protegowany Wawrzyńca Wspaniałego (Lorenzo il Magnifico) pochodzącego z wpływowego rodu Medyceuszów. Dzieło znajduje się w zbiorach Galerii Uffizi. Tytułowa Wenus, mitologiczna bogini miłości (mitologia rzymska), jest zgodnie z tradycją przedstawiona jako naga piękność. Długimi włosami okrywa nieznacznie swoje wdzięki. Stoi na ogromnej muszli niesionej przez fale ku brzegowi. Jej wędrówkę umożliwiają widoczne po lewej stronie obrazy wiatry - Zefiry, przedstawione jako mężczyzna i kobieta z wydętymi od podmuchów policzkami. Na brzegu wita ją bogini wiosny odziana w szaty dekorowane kwiatami i przepasana girlandą z róż. Trzyma ona czerwony płaszcz chcąc okryć nagą Wenus. W tle po prawej widać las pomarańczowy, wgłębi zaś horyzont morski. Dzieło przedstawione jest za pomocą delikatnych barw, plan pierwszy bardzo płaski, światłocień delikatny, kompozycja zamknięta. Brak jest renesansowego przywiązywania wagi do realizmu i detali anatomicznych w przedstawieniu. Elementy krajobrazu są mocno uproszczone. Zachowane są jednak zasady renesansowe: równowagi i umiaru oraz ruchu i łagodnego modelunku światłocieniowego.    Botticellego nazywa się malarzem kobiecego wdzięku - i do tego określenia nie da się już nic więcej dodać. Wdzięk nie oznacza wyłącznie idealnych proporcji, realizmu przedstawienia, budowania struktury ciał zdecydowanym światłocieniem czy odtwarzania głębi perspektywicznej. Jego charakterystyczne, skupione na przedstawianym obiekcie malarstwo jest łatwo rozpoznawalne. Sam obraz "Narodziny Wenus", wpisujący się w obecną wówczas na dworze Medyceuszy poezję, choćby poemat Poliziano "Giostra", poza odwołaniami do antyku jest subtelnym studium cech kobiecego piękna, ciała młodego, powabnego, nieskalanego. Wydaje się być ponadczasowym kanonem czystego piękna.      Leonardo da Vinci, "Mona Lisa" (znana również jako „Gioconda”), 77x53c, olej na drewnie, malowany w latach 1503-1506, obecnie w zbiorach Luwru.      "Mona Lisa" najbardziej znane dzieło renesansowego geniusza, to nie jedyny obraz olejny mistrza. Niemniej poprzez swą sławę najczęściej analizowany. Najprawdopodobniej wielokrotnie przemalowywany (ponieważ nie wykupiony przez zamawiającego pozostał w posiadaniu Leonarda) stał się zapewne jego szkicownikiem, miejscem zapisu uważnych obserwacji mstrza. W obrazie tym da Vinci zawarł swoje spostrzeżenia na temat studium postaci ludzkiej, jak też tyczące się perspektywy powietrznej i barwnej (choć zalety barwowe możemy ledwie dostrzec ze względu na pokrywający malowidło pożółkły werniks). We wszystkich swoich pracach malarskich Leonardo traktował człowieka jako podstawę do studiowania jego budowy, proporcji, mimiki. Kobieta na obrazie to młoda, powabna osoba o ponadczasowym uśmiechu. Niby tylko zaznaczonym ale przez to dającym podstawę do dyskusji o jego znaczeniu i charakterze. Krajobraz w tle górzysty z doliną i rzeką oraz wijącą się drogą - wygląda trochę tak jakby Leonardo chciał w jednym ledwie dziele zawrzeć obraz wszystkich krajobrazów jako tła dla człowieka. Uzyta jest tu perspektywa malarska i powietrzna. Artysta przekazuje nam poprzez obraz nie tylko suche fakty: portret młodej kobiety z krajobrazem w tle, ale też swoją wiedzę, doświadczenia, wnikliwą obserwację człowieka i natury. Obserwacje człowieka poparte studiami prowadzone bowiem na podstawie badań anatomicznych.      Kompozycja dzieła jest zamknięta i statyczna, nie pozwala oglądającemu nazbyt rozpraszać na oglądzie krajobrazu który pełni tu rolę dopełnienia, tak jak w niektórych obrazach oglądamy krajobraz ze sztafażem którego rolę pełni człowiek tak tu mamy portret z ledwie dopełnjacym kompozycji krajobrazem.      Leonardo jest nazywany był "człowiekiem renesansu" nie jako twórca działającey w okresie renesansu ale za sprawą swoich rozległych zainteresowań i studiów nad różnymi dziedzinami: zarówno sztuki, filozofii, muzyki, anatomii, matematyki jak i techniki. Sam zaś renesans podkreślał znaczenie podwalin jakie dała kultura i sztuka starożytnej Grecji dla kultury i sztuki ówczesnej. Podkreślał wagę i rolę człowieka we wszechświecie jako centrum czyli postawę antropocentryczną, która swe źródła ma w filozofii sofistów greckich. Na tej bazie należy analizować dzieła Loenarda.