Charakterystyka Cezarego Baryki z uwzględnieniem 3 części utworu Żeromskiego

Cezary Baryka to bohater powieści Stefana Żeromskiego pt. "Przedwiośnie", o jego pochodzeniu dowiadujemy się z "Rodowodu", który poprzedza pierwszą część powieści. Na jego podstawie stwierdzamy, że jest to jedyny syn Jadwigi i Seweryna Baryków. Jego ojciec to wysoki urzędnik w Rosji, który przyjechał z Polski aby zrobić karierę, natomiast matka przyjechała do obcego kraju za mężem, jednak nie uszczęśliwiało jej to. Cezary urodził się w 1900r. w Baku w Rosji, jednak przez wzgląd na pochodzenie rodziców uważa się go za Polaka. Dzieciństwo chłopca było beztroskie, miał wszystko czego zapragnął. Ojciec dbał o jego wykształcenie dlatego też zatrudniał najlepszych nauczycieli języka francuskiego, polskiego, angielskiego i niemieckiego. Seweryn zapewniał synowi troskliwą opiekę oraz poświęcał mu mnóstwo uwagi, a Cezary miał do niego ogromny szacunek. W 1914r., kiedy wybuchła I wojna światowa bohater miał już 14 lat i wtedy jego ojciec zaciągną się do wojska. Młody Baryka został w Baku z matką i tracąc swój wzorzec, który w tym wieku był mu bardzo potrzebny, znalazł go gdzie indziej. Przestał uczęszczać do szkoły, ponadto został z niej wyrzucony za pobicie dyrektora, czas spędzał z kolegami na włóczeniu się tam i z powrotem. Tego młodego człowieka zaczęły kształtować hasła rewolucjonistów. Zaczął uczestniczyć w mityngach, egzekucjach. Stał się idealistą, gotowym na wszystko w imię wyższego dobra, czyli komunizmu. Majątek, który został ukryty przed wyjazdem ojca w piwnicy jego matka przeniosła gdzie indziej uprzedzając późniejsze wydarzenia. Cezary wydał komunistom miejsce ukrywanego majątku w imię idei. Zmienił się również stosunek jego do matki, zaczął ją lekceważyć, nie liczył się z nią. Jednak szybko sytuacja zaczęła pogrążać chłopaka. Zarekwirowano ich dom,a chłopak dostrzegł jak ciężko jego matka pracuje i dlatego zaczął jej pomagać, tłumacząc to jednak jednym z haseł komunistów. Później nadeszła śmierć matki. Na pogrzebie rodzicielki dostrzegł, że nie ma ona obrączki ślubnej i był to pierwszy etap jego wewnętrznej przemiany. We wrześniu 1918r chłopaka wcielono do wojska ormiańskiego, a gdy nastał czas odwetu Tatarów na Ormianach uratowała go legitymacja polska. Wówczas chłopak został przydzielony do pracy jako karawaniarz i grabarz. Wtedy też widząc zwłoki Ormianki dostrzega, że rewolucja niesie za sobą śmierć setek ludzi, zniszczenie, głód, nędze. Jest jednak w tym wszystkim bardzo samotny. Kiedy w czasie podróży do Polski zmarł mu ojciec ta samotność jedynie się nasiliła. Gdy dotarł do rodzinnego kraju swoich rodziców dostrzegł prawdziwe oblicze rewolucji. W Warszawie zamieszkał u Szymona Gajowca, poszedł na studia medyczne, do których zawsze przekonywał go ojciec. W 1920 wybuchła wojna polsko-bolszewicka. Chłopak walczył po stronie polskiej, ponieważ do tego namawiał go Gajowiec, do wojska też nie wstąpił z przekonania a jedynie dlatego, że "wszyscy szli". Podczas wojny uratował on Hipolita Wielosławskiego, z którym się później zaprzyjaźnił, dzięki temu też został zaproszony do Nawłoci na czas odpoczynku. Dzięki drugiej części powieści, w której opisane jest sielankowe życie mieszkańców Nawłoci, poznajemy inne oblicze bohatera. Staje się on egoistą, nieczułym na uczucia innych, zdaje się widzieć jedynie swoje potrzeby, czyli romans z Laurą. Rozkochuje w sobie Karolinę a potem nie zwraca na nią uwagi, kiedy zostaje otruta dostrzegamy jego nieczułość, ponieważ jej śmierć nie robi na nim wrażenia. Cezary ukazuje także swoją porywczość, kiedy uderza Laurę. Jednak ta część powieści pokazuje, że bohater próbuje odnaleźć swoje miejsce na świecie, chce poznać siebie a robi to poprzez odkrywanie swoich uczuć. Po zakończeniu romansu z Laurą udaje się do Chłodka gdzie obserwuje życie chłopów. Po tej części ponownie dostrzegamy samotność bohatera, ponieważ może otaczać go mnóstwo osób a on zawsze będzie czuł się samotny. Po powrocie do Warszawy powraca na studia i zamieszkuje na biednej, żydowskiej dzielnicy. W tej części bohater weryfikuje cztery koncepcje zmiany polski: koncepcję szklanych domów, koncepcję rewolucji, komunistyczną i prorządową. Tutaj dostrzegamy, że Cezary jest rozsądny, doświadczony, nie daje się ponieść żadnej idei. Próbuje znaleźć najlepsze rozwiązanie, chociaż nie do końca mu się to udaje.  Podsumowując Cezary tracąc swoje beztroskie życie zaczyna poszukiwać siebie, a jest to o tyle trudne, że nie ma nikogo kto mógłby mu w tym pomóc. Staje się osamotniony, niezrozumiany. Jednak nie przyjmuje już bezkrytycznie żadnej idei, szuka własnej drogi. W tym wszystkim jest bezradny i zagubiony, jednak walczy i nie poddaje się.