Wyposażenie apteczki domowej

Apteczka domowa powinna być wyposażona w odpowiedni zestaw leków, ziół, materiałów opatrunkowych sprzęt trwały. W celu łatwego odnalezienia potrzebnego leku, zawartość apteczki należy podzielić na kilka części. Miej dostępne, bardziej zabezpieczone powinny być leki do użytku wewnętrznego, następnie leki do użytku zewnętrznego. Natomiast środki i materiały opatrunkowe powinny się znajdować w miejscu łatwo dostępnym, pod ręką. Na leki stale zażywane przez któregoś z domowników powinno być w apteczce wydzielone miejsce.

Zasady przechowywania leków

Apteczka powinna być dobrze zabezpieczona przed dziećmi. Wolno w niej przechowywać tylko leki wyraźnie opisane: nazwa leku, zastosowanie, termin ważności i dawkowanie. Nie powinno się gromadzić zbyt dużej ilości leków.
Leki trzeba przechowywać w ich własnych, osobnych pojemnikach (opakowaniach). Nie wolno ich przelewać lub przesypywać. Wieczko każdego pojemnika musi być dokładnie zamknięte. Zapobiega to procesowi wietrzenia i psucia się lekarstw. Wszystkie leki powinny być przechowywane w ciemnych miejscach, ponieważ światło powoduje psucie się leków i obniża skuteczność ich działania. Należy zwrócić uwagę na instrukcję przechowywania leków. Niektóre muszą być przechowywane w szczególny sposób.
Zawartość apteczki trzeba sprawdzać kilkakrotnie w ciągu roku. Jeżeli np. tubka z maścią jest podziurawiona, a od momentu otwarcia kropli do oczu minęło 28 dni, należy je zamienić na nowe.

Leki

Należy unikać gromadzenia leków. W apteczce domowej powinny być wyłącznie leki podawane w ramach doraźnej pomocy, w sytuacjach typowych, czyli takich, w których nie ma wątpliwości, jak lek podać.

Należą do nich leki:
- przeciwbólowe
np. pabialgina, pyralgina, apap, tabletki od bólu głowy
- przeciwgorączkowe
np. aspiryna C, paracetamol, apap, pyralgina,
- przeciwgrypowe
np. scorbolamid, rutinoscorbin, polopiryna S,
- syropy
przeciwkaszlowe: np. kodeina, flegamina, syrop sosnowy lub tymiankowy,
- stosowane w bólach gardła
np. sebidin, chlorchinaldin, neoangin,
- stosowane w gólach skurczowych brzucha:
np. wegantalgin, no-spa,
- nasercowe
np. cardiamid (pobudzające) lub milocardin (uspokajające)
- żołądkowe
np. krople miętowe, krople żołądkowe, sól gorzka, węgiel,
- lokomocyjne
np. aviomarin, cucolino,
- krople do nosa

Inną część apteczki trzeba przeznaczyć na środki do dezynfekcji okolic ran i małych otarć, np. woda utleniona, jodyna; środki stosowane w obrzękach, stłuczeniach, np. placet lub alcatet; w stanach zapalnych, np. riwanol; w urządzeniach, np. soda oczyszczona, amoniak; i ugryzieniach, np. nadmanganian potasu.
Powinny się tam znaleźć różnego rodzaju maści np. ichtiolowa, cynkowa i zasypki np. pabiamid, dermatol, nie wolno zapomnieć o kostce szarego mydła, które ma właściwości bakteriobójcze.

Zioła

Dużym powodzeniem w łagodzeniu objawów leczeniu różnych dolegliwości cieszą się zioła, mieszanki i nalewki ziołowe.
Rumianek- działa przeciwzapalnie, przeciwskurczowo i wiatropędnie. Może być stosowany wewnętrznie jako napar, herbatki lub zewnętrznie do okładów, przemywań i kąpieli.
Szałwia- ma działanie przeciwzapalne, zmniejsza krwawienie z uszkodzonych drobnych naczyń krwionośnych. Pobudza wydzielanie soków trawiennych ma właściwości przeciwpotne. Może być stosowana wewnętrznie i zewnętrznie.
Melisa- jest środkiem uspokajającym. Pobudza wydzielanie soków trawiennych działa przeciw bakteryjnie. Stosuje się w postaci herbatek.
Mięta- podaje się w zaburzeniach trawienia wzdęciach i niestrawności jako napar lub herbatkę.
Koper włoski- jest stosowany jako herbata w dolegliwościach żołądkowych, jako środek rozkurczowy i wyksztuśmy. Łagodzi ból, działa wiatropędnie.
Lipa- działa uspokajająco i napotnie. Stosuje się w stanach gorączkowych, przy anginie, grypie, zapaleniu gardła i oskrzeli, nadpobudliwości nerwowej i w stanach napięcia nerwowego.

Materiały opatrunkowe

Materiały i środki opatrunkowe, niezbędne w trakcie udzielania pierwszej pomocy, powinny się znajdować w miejscu łatwo dostępnym. W apteczce domowej muszą być opatrunki do przykrywania ran (gotowe opatrunki różnych rozmiarów z wyjałowionej gazy), opaski do umocowania opatrunków i podtrzymania stawów (bandaże wykonane z dzianiny elastycznej, z krepy, muślinowe, ścisłe i luźno tkane o różnych szerokościach oraz cylindryczne osłony, tzw. codofix), chusty trójkątne, wata, lignina, różnego rodzaju opatrunki przylepne, wodo odporne plastry kryte tkaniną, taśma (poloplast), zapinki do bandaża, rękawiczki gumowe lub foliowe.

Przybory trwałe

Do wyposażenia apteczki domowej należą przede wszystkim: termometr, nożyczki, pęseta, agrafki, zaciski bandaża, kieliszek lekarski i gruszka gumowa.
Przy udzielaniu pierwszej pomocy można wykorzystać wiele materiałów i przyborów używanych w gospodarstwie domowe. Warto pamiętać o ich przydatności. Ściereczka flanelowa przydaje się do robienia zimnych okładów, prześcieradło lub poszewka świetnie nadają do wykonania luźnego opatrunku ran oparzeniowych. Folię kuchenną można użyć do przykrycia oparzeń lub zakrycia zranień klatki piersiowej, a w czystą torebkę foliową można wsunąć oparzoną kończynę, końce torebki luźno przybandażować (wyłącznie na czas transportu do szpitala).

Opatrunek osobisty

Opatrunek osobisty jest podstawowym środkiem opatrunkowym produkowanym w dwóch wersjach: w opakowaniu wodoodpornym (dla wojska i służb OC), i papierowym dostępnym do nabycia w każdej aptece. Pakowany jest w dwie warstwy papieru (warstwa wewnętrzna jest wyjałowiona. Opatrunek składa się z opaski wykonanej z gazy muślinowej i dwóch umocowanych na niej poduszek. Poduszki wykonane z waty i owinięte gazą stanowią gotowy opatrunek. Jedna z nich jest przymocowana na stałe do końca bandaża, natomiast drugą można przesuwać wzdłuż opaski muślinowej. Kolorową nitką jest oznaczona strona poduszki, za którą można ująć w czasie opatrywania.

Apteczka samochodowa. Podstawowe wyposażenie

Apteczka samochodowa powinna być wyposażona w niezbędne środki, do których niewątpliwie należą: 2 chusty trójkątne, po 2 opatrunki jałowe, po 2 bandaże elastyczne i gazowe różnych rozmiarów, kilka rodzajów plastra, maseczka do prowadzenia sztucznego oddychania, rękawiczki gumowe, 4 agrafki, koc przeciwwstrząsowy, ostrze skalpela lub nożyczki, kołnierz stabilizujący kręgosłup.
Apteczka samochodowa nie powinna zawierać środków farmakologicznych.

Wyposażenie torby medyczno-sanitarnej

Powinny się w niej znaleźć podstawowe materiały pierwszej pomocy: 10 opatrunków samoprzylepnych różnych rozmiarów, 3 chusty trójkątne, 3 opatrunki jałowe średniej wielkości i jeden duży, 2 jałowe opatrunki na oczy, 2 bandaże zwykłe i 2 elastyczne różnej szerokości, plaster wodoodporny, opatrunek osobisty, rękawiczki gumowe, agrafki, nożyczki, pęseta, maseczka do sztucznego oddychania, termometr, nóż ogrodniczy, tabletki przeciwbólowe, aviomarin, węgiel aktywowany i sulfaguanidyna, środki łagodzące ukąszenia owadów.
Przydatne podczas wycieczki mogą się okazać chusteczki odkażające, koc przeciwwstrząsowy, linka, gwizdek, latarka, wata, świeczka, zapałki, czekolada, herbata z sokiem malinowym i pojemnik z czystą wodą.

Cele i zasady bandażowania

W zależności od tego, jaką funkcję ma spełniać opatrunek, rozróżnia się opatrunki osłaniające, uciskowe oraz unieruchamiające.
Opatrunek zabezpiecza przed przenikaniem zarazków do ran i dodatkowymi urazami, tamuje krwawienia i odgrywa również rolę psychologiczną. Uspokaja poszkodowanego, pozbawiając do widoku krwi i rany. Opaski zwijane są używane do zabezpieczenia (przytrzymania) opatrunku, uszczelnienia, ocieplenia i przymocowania kompresu, jako ucisk do powstrzymania krwotoku. Stanowią również podparcie (unieruchomienie) szczególnie przy urazach kostno-stawowych. Stosuje się je do wzmocnienia i unieruchomienia powłok po zabiegach, przy rozległych zranieniach, zranieniach także w celu zapobiegania zastojowi krwi w żyłach. Podobne zastosowanie mają chusty trójkątne.
Bandażując, zawsze należy posługiwać się czystymi wyjałowionymi materiałami opatrunkowymi. Miejsca zranienia należy odsłonić, zdejmując lub rozpruwając w szwach odzież. Poszkodowanego trzeba ułożyć w wygodnej pozycji, stanąć twarzą do miejsca zranienia i obserwować jego twarz. Opatrując kończyny, należy je unieść nieco górę i podeprzeć w pozycji, jaką chcemy otrzymać po bandażowaniu. Na ranę nakłada się jałowy opatrunek gazy.