bariery osadnictwa na wiecie

Bariery osadnicze to czynniki ograniczające rozwój osadnictwa i określające zasięg ekumenty. - bariera świetlna – negatywny bezpośredni wpływ na człowieka ma zarówno deficyt, jak i nadmiar światła słonecznego. Deficyt światła ma miejsce w dużych szerokościach geograficznych (zjawisko dni i nocy polarnych). Brak światła wpływa negatywnie na psychikę człowieka – podział doby na dzień i noc jest podstawą rytmu biologicznego; - bariera termiczna – organizm ludzki największą sprawność osiąga w tzw. komforcie termicznym, tj. w temperaturach 16-25oC . Dłuższe przebywanie w temperaturach ujemnych powoduje stopniową utratę ciepła, zwolnienie oddechu i przechłodzenie organizmu. Spadek temperatury ludzkiego ciała do 28oC zagraża życiu. Groźna jest również wysoka temperatura, powodująca przyspieszenie tętna i oddechu oraz niedobór wody w organiźmie – zagrażający życiu udar cieplny. Bariera termiczna spowodowała wyłączenie z terenów ekumeny obszarów polarnych i wysokogórskich; - bariera grawitacyjna – spadek ciśnienia atmosferycznego wraz z wysokością średnio o 11,5 hPa na każde 100 m wiąże się z rozrzedzeniem powietrza i zmniejszeniem ilości tlenu. Proces oddychania człowieka odbywa się bez większych zakłóceń do wysokości 4000 m n.p.m. Tereny położone powyżej są z reguły obszarami anekumeny lub subekumeny (w miejscach szczególnie atrakcyjnych gospodarczo); - bariera wodna – deficyt wody wyznacza granice ekumeny. Obszary pustynne, gdzie roczna suma opadów nie przekracza 250 mm, a parowanie jest bardzo duże, są pozbawione stałego osadnictwa (poza oazami, gdzie jest dostęp do wód gruntowych). W strefach klimatu gorącego wilgotnego nadmiar wody stanowi również barierę osadniczą – duża wilgotność powietrza w połączeniu z wysoką temperaturą powoduje przeciążenie mięśnia sercowego.