W czasach antyku panował kult idealnego ciała. Piękno rozumiano jako wszystko co wartościowe, budzące zachwyt w połączeniu ze szlachetnym charakterem. Platon twierdził, że celem człowieka jest dążenie do doskonałości zawartych w ideałach dobra, piękna i prawdy. W średniowieczu odrzucono kult człowieka. Ceniono skromność i religijność, fizyczność zeszła na odległy plan. W czasach renesansu nawiązywano do poglądów głoszonych w antyku, kanonem piękna znowu stali się idealnie zbudowani męzczyzni, widać to w rzeźbie Michała Anioła "Dawid". Dopiero w baroku kannon zupełnie odwrócił się, nastał kult pulchnych. Większa waga oznaczała, że dobrze się powodzi i jest się zdrowym. Trudno w to uwierzyć, ale wówczas grubsi ludzie byli atrakcyjniejsi. Później na przełomie wieków preferencje zmieniały się, zaczęto widzieć ideał w coraz mniejszych rozmiarach. Dzisiaj można powiedzieć że z jednej strony panuje przekonanie, że im ktoś jest chudszy tym bardziej atrakcyjny. Rozmiar zero jest niezwykle poządany. Na szczęście coraz więcej projektantów mody, czasopism czy programów telewizyjnych podkreśla fakt, że nie ważny jest rozmiar, a charakter, inteligencja, poczucie humoru czy pewność siebie. Trzeba pamiętać bowiem że ślepe wzorowanie się na modelkach czy atletach z pewnością może być groźnie! Chęć bycia pięknym nie może zagrażać naszemu zdrowiu czy nawet życiu, dlatego też o ile wyżej wspomniani mogą być naszą inspiracją, nie powinni stać się guru, ponieważ w dzisiejszych czasach ideałem jest osoba oryginalna.
Napisz jakie są ideały męskie i kobiece dziś, a jakie były na przestrzeni wieków. Czy wzorowanie się na modelkach i atletach może być dla nas groźna. Pomóżcie... Za najlepsze daje naj. !...
