Opisz Obraz Jana Matejki - Tadeusz Rejtan Upadek Polski w 10 - 11 zdaniach 

Obraz Jana Matejki „Rejtan – upadek Polski” przedstawia wydarzenie, które miało miejsce podczas obrad sejmu w 1773r na Zamku Królewskim w Warszawie. Centralną postacią obrazu jest poseł ziemi nowogródzkiej, Tadeusz Rejtan, który w geście rozpaczy próbuje przeszkodzić innym posłom w podpisaniu traktatu rozbiorowego. Leżącemu pod drzwiami Rejtanowi Adam Poniński uniesioną ręką pokazuje żołnierzy rosyjskich w uchylonych drzwiach sali zamkowej. Po jego prawej stronie stoi Stanisłw Szczęsny Potocki, a po lewej hetman polny koronny Franciszek Ksawery Branicki ukrywa twarz w dłoniach. Po lewej stronie obrazu za przewróconym fotelem umieścił Matejko postać Franciszka Salezego Potockiego z karabelą, w bogatym szlacheckim stroju, ze wstęgą Orderu Orła Białego. Ten jeden z najpotężniejszych magnatów ówczesnej Rzeczpospolitej został na obrazie umieszczony przez malarza jako symbol schodzącego, bezradnego i pokonanego świata sarmackiego. Postać ta idzie jak ślepiec z wyciągniętymi przed siebie rękami. Nieco dalej siedzi książę Michał Fryderyk Czartoryski, a obok niego brat króla Michał Jerzy Poniatowski późniejszy prymas. Król Stanisław August Poniatowski opuściwszy swój tron, stoi zamyślony i bezradny z zegarkiem w lewej ręce. Ponad nim, w sejmowej loży, zasiadł ambasador rosyjski Mikołaj Repnin z dwiema najwybitniejszymi kobietami tamtej epoki Izabelą Lubomirską i Izabelą Czartoryską. Nad całością góruje portret carycy Katarzyny II. Sala zamkowa jest w stanie opłakanym: odrapane drzwi, kotary podarte, kinkiety potłuczone, świece wypalone, na posadzce poniewiera się stos rozrzuconych papierów. Przewrócony fotel jest symbolem upadku Rzeczpospolitej, ale również planów i dzieła rodziny Czartoryskich. Kompozycję od strony malarskiej można określić jako wyjątkowo dynamiczną. Teatralne gesty postaci, skłębienie głów, ramion i nóg oraz brak elementu dominującego powoduje wrażenie ogólnie panującego chaosu i nienaturalności. Kolory od bieli przez szarości i beże do czerni typowe dla malarstwa historycznego są nieco ożywione łamanymi czerwieniami, ciemną purpurą i błyskami żółci, złota. Obraz choć bez kontrastów kolorystycznych to jednak dzieli się wyraźnie na dwie części. Całą lewą stronę i środek wypełnia tłum, podczas gdy z prawej leży w patetycznej pozie Rejtan.