Spotkanie Pewnego wiosennego dnia, spacerowałam sobie po krakowskim ogrodzie w centrum miasta. Słońce lekko przygrzewało, chmury "pływały po niebie", a wiatr?- wiatru wcale nie było. Chwileczkę przecież w nawet nie wiecie kim jestem. Mam na imię Lena i mam 15 lat. Moje oczy są koloru niebiesko- błękitnego, jak połączenie oceanu z niebem. Mam długie, falujące, blond włosy i porcelanową karnację. Jednak powracając do tematu... Zmęczyłam się już trochę chodzeniem, więc przysiadłam na pobliskiej ławeczce. Zamknęłam oczy i zaczęłam marzyć. Nagle usłyszałam pewne pytanie: -Przepraszam czy mogę usiąść?- zapytała się mnie pewna kobieta. -Oczywiście, proszę bardzo.- odpowiedziałam. -Dziękuję. Mamy dzisiaj piękny dzień nieprawdaż?- powiedziała nieznajoma. -Owszem, dzisiaj jest wyjątkowo ładny dzień. -A jak masz w ogóle na imię, drogie dziecko? -Lena. -Lena, śliczne imię. Ja nazywam się Jadwiga. -Dziękuję. W takim razie miło panią poznać. -Cała przyjemność po mojej stronie.- serdecznie się uśmiechnęła. -Wydaję mi się, że skądś panią znam, ale nie mogę sobie przypomnieć skąd. -Och Lenko, mogę Ci powiedzieć skąd mnie znasz. -To niech mi pani powie... -Nazywam się Jadwiga Andegaweńska. Nagle odebrało mi mowę, koło mnie siedziała królowa, a właściwie to król Polski. -Ale porozmawiajmy jak wcześniej. Wyobraź sobie, że jestem normalną kobietą spacerującą po krakowskim ogrodzie. -Dddddobrze... -Ludzie traktują mnie jak jakąś ... no nawet nie wiem jak to określić. A ja przecież jestem normalną kobietą, tylko, że z władzą na Polską. Przecież ja też tak jak inni lubię grać w piłkę, śpiewać i tańczyć. Tego zdarzenia nigdy nie zapomnę, na zawsze pozostanie w mojej pamięci.
