W okupowanej Europie i Azji.

Polityka nazistowskich Niemiec w stosunku do ludności krajów okupowanych była zróżnicowana. Generalny cel stanowiła eksploatacja ekonomicznych i strategicznych zasobów danego kraju a główną metodą podporządkowania sobie podbitej ludności był terror w którym szczególną rolę odgrywała tajna policja oraz służba bezpieczeństwa SS. Francja i Belgia a także kraje Europy Środkowej były terytoriami strategicznie ważnymi, toteż wojska okupacyjne przebywały tam przez cały okres trwania wojny. We Francji i Norwegii powstały kolaboracyjne rządy francuski rząd Vichy i norweski Vidkuna Quislinga. Ludność okupowanych państw Europy Zachodniej była lepiej traktowana niż mieszkańcy Europy Wschodniej. Zgodnie z ideologią nazizmu ludność słowiańską uznano za podludzi i przeznaczono do likwidacji dotyczyło to przede wszystkim inteligencji. Reszta społeczeństwa miała spełniać funkcje służebne. Mieszkańców ZSRR traktowano jeszcze okrutniej mordowano ich jako komunistów. Stałym elementem rzeczywistości okupacyjnej był terror wobec ludności cywilnej –łapanki, godzina policyjna i restrykcyjne zarządzenia za których łamanie karano więzieniem zesłaniem do obozu koncentracyjnego i śmiercią. Wyjątkowy okrucieństwem dopuszczali się na jeńcach wojennych i ludności cywilnej także żołnierze japońscy w Azji.