Wycieńczony Adam i Ewa musieli by zrobić własne schronienie oraz muszą sami się wyżywić. Pierwszy dzień bedzie szczególnym szokiem gdyż nie są przyzwyczajeni do takich warunków. Muszą walczyć o życie.
Wygnani z raju pierwsi ludzie nie mieli dokąd iść. Szukali bezpiecznego miejsca. Na twarzach Adama i Ewy pojawiał się żal i smutek nie mieli pojęcia co z sobą zrobić. Czuli do siebie wstręt i żal. Błagali Boga o przebaczenie jednak ten jakby ich nie słyszał. Mieli tylko siebie. Adam widząc rozpacz Ewy starał się coś z tym zrobić pocieszyć na duchu choć sam był równie przygnębiony jak ona. Zaczął budować, polować. Nie wychodziło mu to zbyt dobrze ale po jakimś czasie zaczął wymyślać pułapki na zwierzęta a jego budowle stały się coraz to potężniejsze i piękniejsze. Ewa patrzyła na to wszystko z zachwytem sama nauczyła się gotować i szyć ubrania ze skór zwierząt. Oboje byli szczęśliwi, wkrótce spodziewali się pierwszego syna. Jednak nigdy nie zapomnieli o swoim grzechu wobec Boga.
