Później stwierdził, że rodzicielka Herkulesa musiała siedzieć wraz z matką innego sławnego detektywa i w trakcje robienia śpioszków wymyślały najbardziej dziwne imiona dla swoich dzieci. Herkules z tych wywodów wywnioskował, że jego towarzyszowi chodzi o to, iż jego imię nie pasuje do jego mikrej postury. W tym momencie rozmowa przeszła na literaturę klasyczną i to jakie znaczenie ma dla życia każdego człowieka. Doktor twierdzi, że każdy powinien się w wolnym czasie z nią zapoznać na co Poirot stwierdza, iż on na emeryturze będzie zajmował się hodowlą dyń. Doktor dalej wychwalał zalety czytania literatury klasycznej. Jednocześnie niedowierzał, że detektyw przestanie wykonywać swój zawód. Na co on odpowiedział, że chce rozwiązać jeszcze tylko kilka spraw, które będą stanowiły uwieńczenie jego kariery. Jednakże doktor skwitował jego wypowiedź słowami, iż to co robi nie jest pracami mitycznego Herkulesa i w ciągu dwunastu miesięcy nie zrezygnuje z wykonywania swojej pracy. Stwierdzenie to, sprawiło, że w głowie Poirota zakiełkowała pewna myśl. Następnego dnia Herkules zbierał wszystkie informacje o swoim imienniku. Czytał klasyczną literaturę oraz fachowe wydawnictwa. Swoje poszukiwania zakończył podsumowaniem, iż antyczni bohaterowie i bogowie dzisiaj uważani byli by za kryminalistów z uwagi na swoje zachowanie. Herkulesa porównał na przykład z rzeźnikiem, którego procesu był świadkiem, a który dokonał morderstwa kilkorga dzieci, z powodu ataku padaczki. Stojąc przed lustrem Herkules stwierdził, że jest współczesnym odpowiednikiem dawnego bohatera, z tym że nie jest obleczony mięśniami i ma wrodzoną inteligencję. Oboje też uwalniali świat od zła, które jawiło się w ich społecznościach. Rozważając tak, detektyw w końcu stwierdził, iż ponownie należy wykonać dwanaście prac Herkulesa. Jego pracami będzie rozwiązanie dwunastu spraw, specjalnie wybranych na tą okazję – nawiązujących do mitycznych prac Herkulesa. Miało to być dzieło „artystyczne”. Oczywiście nawiązanie do mitycznych spraw miało być wyłącznie symboliczne. Wówczas detektyw zaczął się zastanawiać jak powinna wyglądać jego pierwsza praca – powinna dotyczyć jakiegoś przestępcy doskonałego lub znanej osoby. Rozpoczął więc czekanie na pierwszą ze swoich ostatnich dwunastu prac
