Polemika "Udział Polaków w wojnach napoleońskich".

Podboje Francji pod koniec XVIII wieku stwarzały wiele sytuacji konfliktowych z innymi państwami. Wynikiem czego był proces tworzenia się koalicji anty-francuskiej. Francja z biegiem czasu potrzebowała sojuszniczego narodu, by pokonać równie silne państwa europejskie. Polacy będąc w tym czasie pod zaborami moim zdaniem słusznie wykazali inicjatywę połączenia się z dominującym państwem jakim była wówczas Francja. Udzielenie pomocy Francji w zamian za uwolnienie się spod zaborów i możliwość odzyskania niepodległości było jedyną szansą w tym czasie dla Polaków.
Legiony zostały sformowane we Włoszech, a dokładniej w Lombardii 9 stycznia 1797 roku po podpisaniu umowy przez Henryka Dąbrowskiego z władzami Lombardii. Dyrektoriat rządzący Francją nie miał na celu udzielić pomocy Polsce. Planował on sprytnie wykorzystać Polaków i odstraszyć Austrię. Na szczęście w odpowiednim czasie pojawił się Napoleon Bonaparte, który zdążył do tego czasu umocnić swoją pozycję we Francji. W pewnym momencie stał się nawet potencjalnym zagrożeniem dla rządów Dyrektoriatu. Napoleon wyraźnie zainteresował się sprawą Polaków bardziej niż zrobił to Dyrektoriat, ale nie na tyle na ile liczyła Polska. Polacy w dosyć szybkim czasie zjednoczyli się. Znaczący wpływ miały sukcesy Napoleona oraz szczególna sympatia jaką darzyła armia Napoleona swojego wodza.
Sytuacja geopolityczna Europy napoleońskiej po obwołaniu się Napoleona Cesarzem Francuzów była sprzyjająca do przeciwstawienia się zaborcom przez Polaków u boku Napoleona, który będąc władcom niemal absolutnym mógł zagwarantować Polakom odbudowę Polski w jakiejkolwiek formie i kształcie. Legiony Polskie walczące u boku armii napoleońskiej w oczach dowodzących nimi oficerów miały być wizytówką oddania się Polaków sprawom Napoleona, który zdaniem miał być gwarantem odzyskania wolności dla polskiego narodu. Napoleon Bonaparte nigdy w sposób jasny i bezpośredni nie czynił obietnic utworzenia państwowości na byłych terenach Polski, a jedynie składał zapewnienia, że zajmie się sprawą polską w momencie, kiedy Polacy walczący u jego boku udowodnią, że są godnym narodem.
Swoją godność naród polski wykazywał nie tylko walcząc w Legionach, ale też zapewniając zaopatrzenie oddziałom armii napoleońskiej, która rosnąc w siłę zmuszona była do poszukiwań zaplecza kwatermistrzowskiego na obszarach gdzie stacjonowała w dużej sile. Zapewnienia Napoleona w sprawie polskiej znalazły odzwierciedlenie w traktacie z Tylży podpisanym z Carem Aleksandrem I.
W 1807 roku utworzone zostało Księstwa Warszawskiego z ziem II i III zaboru pruskiego. Monarchą sprawującym władzę w Księstwie Warszawskim miał zostać król saski z dynastii Wettinów. 22 lipca 1807 Napoleon nadał Księstwu konstytucję, która była wzorowana na konstytucji francuskiej. Konstytucja wprowadziła wzorce zaczerpnięte z rewolucji francuskiej, tzn. wolność osobistą, równość wobec prawa, nienaruszalność własności, prawo piastowania urzędów. Nie dotyczyło to jednak wszystkich obywateli. Pełnię praw miała szlachta, zamożne mieszczaństwo, inteligencja. Księstwo Warszawskie istniało do 1815 roku, kiedy na mocy kongresu wiedeńskiego z części jego ziem zostało utworzone Królestwo Polskie.
Uważam, że szansa na odbudowę polskiej państwowości w dobie Europy napoleońskiej u boku i pod przyzwoleniem Napoleona Bonaparte była jedyną możliwością na powstanie nowej Polski.
Sytuacja geopolityczna Europy, w okresie od ostatniego Zaboru Polski do momentu obwołania się Napoleona Cesarzem Francuzów w sposób znaczący zmieniła się na korzyść Polaków, którzy nie mając innej alternatywy na odzyskanie państwowości przyłączyli się do kampanii napoleońskiej w sposób bezpośredni walcząc w Legionach jak i też wspierając armię napoleońską w sposób pośredni zaopatrując armię w niezbędne środki materialne.
Trud i poświęcenie poniesione przez Polaków walczących u boku Napoleona w Legionach oraz wsparcie czynione armii napoleońskiej na terenach jej stacjonowania przez ludność polską nie przyniosły powstania wielkiej Polski, ale powstania zależnego od Francji Księstwa Warszawskiego, które nie do końca gwarantowało Polakom to o co walczyli u boku Napoleona Bonaparte jednak było minimum
osiagniete.