Państwa starożytne.

RZYM
Obecnie stolica Włoch. W odniesieniu do czasów starożytnych nazwy Rzym używa się dwojako: jako do stolicy republiki, a następnie cesarstwa rzymskiego oraz, potocznie, do całego państwa rzymskiego. Według legendy miasto powstało w 753 roku p.n.e., założone przez Romulusa. Według archeologów w X wieku p.n.e. istniała osada na Palatynie, otoczona czworokątną palisadą, stad pierwotna jej nazwa brzmiała Roma quadrata (tam właśnie, w grocie mieli być wykarmieni przez wilczycę Romulus i Remus). Następnie pierwsi Rzymianie mieli się połączyć z Sabinami (mieszkającymi na Kwirynale). W połowie VI wieku p.n.e. w obręb miasta Rzymu zostały włączone następne wzgórza: Wiminal, Eskwilin, Caelis i Awentyn, z wolna przekształcając Rzym w miasto siedmiu wzgórz (w rzeczywistości były to trzy wzgórza, ale o kilku wierzchołkach). Jako stolica państwa Rzym przetrwał do 330 roku n.e. kiedy to cesarz Konstantyn Wielki przeniósł się wraz z dworem do wzniesionego przez siebie Konstantynopola.

GRECJA
Nazwa obejmująca starożytne państwa-miasta na obszarze dzisiejszej Grecji i Azji Mniejszej, a także ich kolonie na wybrzeżach Morza Śródziemnego i Czarnego. Większość badaczy jest zgodna, że kultura egejska tj. kreteńska na Krecie, cykladzka na Cykladach i mykeńska na Peloponezie, została w znacznej mierze zniszczona przez napływ Dorów, który prawdopodobnie miał miejsce na przełomie XIII/XII wieku p.n.e., a więc w przypuszczalnym okresie legendarnej wojny trojańskiej. Trudno jednoznacznie ocenić na ile nowi przybysze zniszczyli, a na ile przejęli dawne wzorce kulturowe swych poprzedników. Faktem jest, że okres od około 1100 do 800 p.n.e. jest na tyle słabo udokumentowany w materiale archeologicznym, że zyskał miano wieków ciemnych. Stąd też dopiero następny wyróżniony przez badaczy okres, zwany archaicznym (800–500 p.n.e.) jest uznawany za pierwszy etap dziejów Grecji starożytnej. W tym czasie Grecy zaadaptowali alfabet, powstały pierwsze greckie dzieła literackie autorstwa Homera, Hezjoda, Archilocha, Safony, Pindara, a także pojawili się pierwsi, historycznie udokumentowani filozofowie – Tales, Anaksymander, Anaksymenes, Heraklit, Pitagoras. Początkowo w państwach-miastach władzę sprawowała miejscowa arystokracja, której przewodzili królowie, bądź najwyżsi rangą urzędnicy, wybierani z jej grona. W niektórych ośrodkach doszło do wykształcenia się autorytarnej formy rządów, zwanej tyranią – w Atenach rządzili Pizystratydzi, na Samos Polikrates, w Koryncie Periander. W Sparcie ustrój oligarchiczny utrzymał się przez cały okres jej istnienia, Ateny zaś stały się widownią walk o wpływy pomiędzy arystokracją rodową, a większością obywateli, którzy w końcu VI wieku p.n.e., dzięki reformom ustrojowym Klejstenesa, uzyskali dostęp do władzy. Odtąd o polityce ateńskiej miało decydować zgromadzenie ludowe czyli eklezja, w praktyce jednak decydowali o niej najwybitniejsi politycy, umiejętnie wykorzystujący nastroje obywateli jak np. Perykles. Inne miasta greckie nie odgrywały takiej roli jak obydwa wspomniane i panujący w nich ustrój zależał w znacznej mierze od dominującej pozycji Aten, bądź Sparty. W okresie archaicznym miała miejsce intensywna kolonizacja grecka, która objęła przede wszystkim Sycylię, południową Italię i północne wybrzeża Morza Śródziemnego i Czarnego. Dzięki niej Grecy stali się największą potęgą morską i handlową ówczesnego świata. W następnym, klasycznym okresie dziejów Grecji sytuację polityczną zdominowały wojny z Persją prowadzone w latach 500–449 p.n.e.. Z jednej strony umocniły one poczucie wspólnoty narodowej wśród Greków, z drugiej znacznie wzmocniły pozycję Aten, których flota odniosła szereg spektakularnych zwycięstw nad Persami m.in. pod Salaminą.. Zorganizowany przez Ateny na przełomie 478/477 p.n.e. Ateński Związek Morski podporządkował ich władzom kilkadziesiąt państw-miast, od których Ateńczycy bezwzględnie egzekwowali „zobowiązania sojusznicze”. Potęga Aten została złamana w wyniku wojny peloponeskiej (431–404 p.n.e.), w której przeciwko ich hegemonii wystąpiła Sparta wraz ze swymi sojusznikami, skupionymi w Związku Peloponeskim. Wydatnej pomocy przeciwnikom Aten udzielili również Persowie. W okresie klasycznym, głównie w Atenach oraz Wielkiej Grecji czyli koloniach greckich w Italii, swój rozkwit przezywała sztuka, a w szczególności architektura i rzeźba, której twórcami byli Fidiasz, Praksyteles, Poliklet, Hippodamos. Okres ten wydał również trzech największych tragików - Ajschylosa, Eurypidesa, Sofoklesa oraz twórcę komedii greckiej Arystofanesa. Był także epoką najpełniejszego rozwoju filozofii reprezentowanej przez Sokratesa, sofistów, Platona, Demokryta. W IV wieku p.n.e. coraz większe znaczenie zaczęła odgrywać Macedonia, której wojska w 338 p.n.e., pod Cheroneą, złamały opór miast greckich i zlikwidowały ich niezależność. Powołany pod przewodnictwem króla macedońskiego Filipa II Związek Koryncki miał odtąd realizować dalekosiężne plany Macedonii w polityce, tak zagranicznej, jak i wewnętrznej. W praktyce żadne z miast greckich nie mogło przeprowadzić u siebie reform ustrojowych, ani toczyć samodzielnie wojny z sąsiadami. Po śmierci Filipa w 336 p.n.e. tron macedoński objął Aleksander Wielki, który zrealizował marzenia ojca i podbił imperium perskie Achemenidów (334–325 p.n.e.). Na obszarze rozciągającym się od Macedonii aż do granic Indii stworzył monarchię, w której interes poszczególnych narodów został zastąpiony pojęciem wspólnoty koin. Na zrębach nowej ideologii została stworzona nowa kultura – hellenistyczna, która łączyła w sobie elementy wschodnie i greckie. Po śmierci Aleksandra jego imperium zostało podzielone przez jego wodzów, diadochów, na mniejsze organizmy państwowe, z których jeden miał swoje centrum w Macedonii i Grecji, drugi w Syrii, a trzeci w Egipcie. Nie przeszkodziło to rozwojowi filozofii i sztuki, bowiem następców Aleksandra Wielkiego cechowała daleko posunięta w tej materii tolerancja. To właśnie w Aleksandrii powstał największy ośrodek naukowo-badawczy starożytności, jak też najwspanialsza biblioteka w ówczesnym świecie. Monarchie hellenistyczne zostały stopniowo, w II i I wieku p.n.e., podbite, lub na mocy testamentu, tak jak Pergamon, przyłączone do Rzymu. Macedonia i Grecja stały się prowincjami rzymskimi w latach 148–146 p.n.e., Syria w 64 p.n.e., zaś ostatni bastion hellenizmu Egipt, w 31 p.n.e., po klęsce floty królowej tego kraju Kleopatry i jej rzymskiego sojusznika Marka Antoniusza pod Akcjum. W dziejach całego świata greckiego rozpoczął się okres rzymski.

JEROZOLIMA
Miasto trzech wielkich religii (judaizmu, chrześcijaństwa i islamu) znajdujące się obecnie w Izraelu. W starożytności stolica królestwa Dawida, a po podziale państwa żydowskiego w 925 roku p.n.e. na Judę i Izrael, stolica Judy. Miejsce świątyni, w której przechowywana była Arka Przymierza. W 586 p.n.e. zniszczona przez babilończyków, następnie stolica perskiej prowincji Jehud. W 515 roku p.n.e. Zorobabel, pełniąc funkcję perskiego namiestnika, nakazał odbudowę świątyni, która przetrwała do czasów Heroda I Wielkiego (jako zwolennik hellenizmu przebudował ją). W 70 roku n.e. Jerozolima została zdobyta podczas powstania żydowskiego przeciw Rzymianom, przez przyszłego cesarza Tytusa, zaś świątynia ostatecznie zrównana z ziemią (pozostałością po niej jest dziś Ściana Płaczu).

CHINY
Określenie chińskiego państwa od legendarnych początków w III tysiącleciu p.n.e. (rządy cesarza Huangdi) do roku 1912, kiedy to proklamowano Republikę Chińską. W wielu okresach historycznych jednak, zwłaszcza, gdy Chiny były podzielone na wiele państw, ich władcy najczęściej nie używali tytułu cesarskiego, a posługiwali się tytułem wang (król).

INDIE
Wysoko rozwinięta cywilizacja miejska, która od połowy III do połowy II tysiaclecia p.n.e. zajmowała dolinę rzeki Indus, promieniując swymi wpływami na obszary dzisiejszego wschodniego Pakistanu i północno-zachodnich Indii. Najważniejszymi jej ośrodkami była Harappa i Mohendżo-Daro, wielkie metropolie, wzniesione według zgeometryzowanego planu równych, przecinających się pod kątem prostym ulic, przy których stały niemal jednakowe domy. Ta unifikacja może być świadectwem wysokiej dyscypliny społecznej w kulturze Indusu, być może uzyskanej za pomocą silnego oddziaływania religijnego. Brak wyraźnie wyodrębnionych świątyń czy pałaców, a jedynie istnienie cytadel i pomieszczeń przypominających koszary może wskazywać na to, że surowej dyscyplinie poddana została także warstwa urzędnicza, czy kapłańska. Niewykluczone, że byli to ci sami ludzie. Miasta posiadały kanalizację, wodociągi oraz łaźnie miejskie. Upadek kultury Indusu wiąże się z przybyciem koczowniczych Ariów, choć prawdopodobnie nie miało ono formy najazdu, a stopniowego napływu i przejścia na osiadły tryb życia.

EGIPT
Państwo w północno-wschodniej Afryce uważane obok Sumeru za kolebkę cywilizacji. Początek państwowości nastąpił już w drugiej połowie IV tysiąclecia p.n.e. w okresie zwanym predynastycznym (kultury: Nakada I, Nakada II i od roku 3100 p.n.e. Nakada III). W okresie Nakada III istniały już w pełni wykształcone organizmy państwowe w Delcie Nilu (Egipt Dolny) i w południowym Egipcie, powyżej I katarakty (Egipt Górny). Około 3000 p.n.e. oba państwa egipskie zostały zjednoczone przez legendarnego władcę Menesa. Po nim nastąpił okres rządów kilku władców 0 i 1 dynastii, którzy swą siedzibą uczynili Memfis, usytuowane nieco poniżej Delty. Dzieje Egiptu dzieli się najczęściej na okresy: Stare Państwo (XXVII–XXVI wiek p.n.e., rządy od III do VI dynastii), Pierwszy Okres Przejściowy XXII-XXI wiek p.n.e., od VII do XI dynastii), Średnie Państwo (XXI–XVIII wiek p.n.e., koniec XI, XII dynastia), Drugi Okres Przejściowy ( XVIII–XVI wieku p.n.e., od XIII do XVII dynastii), Nowe Państwo (XVI–X wiek p.n.e., od XVIII do XXI dynastii), Trzeci Okres Przejściowy i Okres Późny (X wiek–525 rok p.n.e., dynastie XXII–XXVI), okres panowania perskiego (525–404 p.n.e. oraz 399–333, z krótka przerwą na rodzimą XXiX i XXX dynastię, panującą w latach 404–399 p.n.e.) Po zwycięstwie Aleksandra Macedońskiego państwo weszło w skład jego monarchii, a następnie zostało zajęte przez jednego z jego wodzów Lagosa (od niego wzięła początek dynastia Ptolemeuszy Lagidow), zaś po zwycięstwie nad flotą Kleopatry i Antoniusza pod Akcjum w 31 roku p.n.e stał się prowincją rzymską. Po roku 395 n.e. prowincja bizantyjska. Kres ciągłości kultury egipskiej położyli dopiero Arabowie w roku 641. Rzecz jasna dla państwa istniejącego przeszło 3000 lat przyjmuje się również inne chronologie. Wyróżnione w chronologii okresy przejściowe oznaczają zawsze kłopoty wewnętrzne i zewnętrzne Egiptu. I tak Stare Państwo upadło na skutek nieudolnych rządów Pepiego I, który jakoby panował 94 lata (zasiadł na tronie w wieku lat 10, a dożył 104), co doprowadziło do korupcji i usamodzielnienia się lokalnych urzędników. Kres Średniego Państwa położyli semiccy Hyksosi, którzy w delcie Nilu założyli własne państwo ze stolicą w Awaris (Górny Egipt ze stolicą w Tebach istniał niepodległy, choć osłabiony). Z kolei Nowe Państwo upadło w wyniku wojny domowej, podczas której armia odsunęła od władzy Ramzesa XI i obwołała faraonem Herhora, przy czym rządził on jedynie w Górnym Egipcie, podczas gdy w Dolnym, w Tanis nadal rządziła prawowita XXI dynastia. Po niej władzę w Egipcie przejął wódz libijski Szeszonk i nastąpiły rządy władców, w większości obcego pochodzenia. Państwo w północno-wschodniej Afryce uważane obok Sumeru za kolebkę cywilizacji. Początek państwowości nastąpił już w drugiej połowie IV tysiąclecia p.n.e. w okresie zwanym predynastycznym (kultury: Nakada I, Nakada II i od roku 3100 p.n.e. Nakada III). W okresie Nakada III istniały już w pełni wykształcone organizmy państwowe w Delcie Nilu (Egipt Dolny) i w południowym Egipcie, powyżej I katarakty (Egipt Górny). Około 3000 p.n.e. oba państwa egipskie zostały zjednoczone przez legendarnego władcę Menesa. Po nim nastąpił okres rządów kilku władców 0 i 1 dynastii, którzy swą siedzibą uczynili Memfis, usytuowane nieco poniżej Delty. Dzieje Egiptu dzieli się najczęściej na okresy: Stare Państwo (XXVII–XXVI wiek p.n.e., rządy od III do VI dynastii), Pierwszy Okres Przejściowy XXII-XXI wiek p.n.e., od VII do XI dynastii), Średnie Państwo (XXI–XVIII wiek p.n.e., koniec XI, XII dynastia), Drugi Okres Przejściowy ( XVIII–XVI wieku p.n.e., od XIII do XVII dynastii), Nowe Państwo (XVI–X wiek p.n.e., od XVIII do XXI dynastii), Trzeci Okres Przejściowy i Okres Późny (X wiek–525 rok p.n.e., dynastie XXII–XXVI), okres panowania perskiego (525–404 p.n.e. oraz 399–333, z krótka przerwą na rodzimą XXiX i XXX dynastię, panującą w latach 404–399 p.n.e.) Po zwycięstwie Aleksandra Macedońskiego państwo weszło w skład jego monarchii, a następnie zostało zajęte przez jednego z jego wodzów Lagosa (od niego wzięła początek dynastia Ptolemeuszy Lagidow), zaś po zwycięstwie nad flotą Kleopatry i Antoniusza pod Akcjum w 31 roku p.n.e stał się prowincją rzymską. Po roku 395 n.e. prowincja bizantyjska. Kres ciągłości kultury egipskiej położyli dopiero Arabowie w roku 641. Rzecz jasna dla państwa istniejącego przeszło 3000 lat przyjmuje się również inne chronologie. Wyróżnione w chronologii okresy przejściowe oznaczają zawsze kłopoty wewnętrzne i zewnętrzne Egiptu. I tak Stare Państwo upadło na skutek nieudolnych rządów Pepiego I, który jakoby panował 94 lata (zasiadł na tronie w wieku lat 10, a dożył 104), co doprowadziło do korupcji i usamodzielnienia się lokalnych urzędników. Kres Średniego Państwa położyli semiccy Hyksosi, którzy w delcie Nilu założyli własne państwo ze stolicą w Awaris (Górny Egipt ze stolicą w Tebach istniał niepodległy, choć osłabiony). Z kolei Nowe Państwo upadło w wyniku wojny domowej, podczas której armia odsunęła od władzy Ramzesa XI i obwołała faraonem Herhora, przy czym rządził on jedynie w Górnym Egipcie, podczas gdy w Dolnym, w Tanis nadal rządziła prawowita XXI dynastia. Po niej władzę w Egipcie przejął wódz libijski Szeszonk i nastąpiły rządy władców, w większości obcego pochodzenia.

MEZOPOTAM*IA
Starożytne miasto w Mezopotamii. Znane od XXIII wieku p.n.e. Początkowo niewielka osada, w okresie akadyjskim siedziba władz prowincji. Od czasów Hammurabiego stolica oraz główny ośrodek kulturalno-gospodarczy państwa babilońskiego. Najbardziej znane miejsce kultu boga Marduka. Hebrajskie określenie Babilonu terminem Babel stało się przyczyną utożsamiania ziguratu świątyni Marduka z biblijną wieżą Babel.
BABILONIA
Starożytne państwo w Mezopotamii, założone przez semickie plemię Amorytów na początku II tysiąclecia p.n.e. Następnie infiltrowane przez Aramejczyków i Chaldejczyków (koniec II tysiąclecia p.n.e.) Istniało do roku 539 p.n.e., kiedy to zostało podbite przez Persów.

MACEDONIA
W starożytności potężne królestwo leżące na Półw. Bałkańskim. Pierwszym władcą był Perdikkas. Największy rozkwit osiągnęła za panowania Filipa II i jego syna Aleksandra Wielkiego. (IV

Dodaj swoją odpowiedź
Język angielski

Potrzebuję na historię najstarsze państwa, starożytne rzeki, jakie państwa znajdują się tam dziś na terytoriach starożytnego Egiptu i Mezopotamii (Babilon). Jakie to kontynenty dziś.

Potrzebuję na historię najstarsze państwa, starożytne rzeki, jakie państwa znajdują się tam dziś na terytoriach starożytnego Egiptu i Mezopotamii (Babilon). Jakie to kontynenty dziś....

Język angielski

Z redaguje kilkozdaniowa odp.na pytanie : dlaczego najstarsze państwa starożytne powstały nad wielkimi rzekami ?

Z redaguje kilkozdaniowa odp.na pytanie : dlaczego najstarsze państwa starożytne powstały nad wielkimi rzekami ?...

Język angielski

Wymień cztery państwa starożytne i podziel je pod względem ustrojowym – despotyzm/rządy wielu osób

Wymień cztery państwa starożytne i podziel je pod względem ustrojowym – despotyzm/rządy wielu osób...

Język angielski

Do tych państw przypożadkuj 2 osiągnięcia (państwa starożytne): Egipt Mezopotamia Grecja Rzym

Do tych państw przypożadkuj 2 osiągnięcia (państwa starożytne): Egipt Mezopotamia Grecja Rzym...

Język angielski

Opisz Państwa Starożytne: Egipt, Rzym, Grecja, Palestyna i Chiny (osiągnięcia itp.)

Opisz Państwa Starożytne: Egipt, Rzym, Grecja, Palestyna i Chiny (osiągnięcia itp.)...

Język angielski

PAŃSTWA STAROŻYTNE I ICH wŁADCY

PAŃSTWA STAROŻYTNE I ICH wŁADCY...