Kultura i obyczje średniowiecznego rycerstwa.

1. Rycerstwo
a. Warstwa zróżnicowana
- społecznie
- majątkowo
- prawnie.

Powszechnie uważano, że każdy szlachetnie urodzony mógł zostać pasowany na rycerza, ale nie każdy rycerz był szlachcicem. Największy prestiż przyniosły rycerzom wyprawy krzyżowe.

2. Każdego rycerza obowiązywał kodeks honorowy obejmujący:

- obronę słabych (wdów i sierot)
- służenie słusznej sprawie
- prześladowanie złoczyńców i wrogów kościoła
- pomoc bliźniemu
- nakaz wierności

Do głównych cnót rycerza zaliczano waleczność i odwagę.

3. Rytuał pasowania na rycerza
Początki ceremonii pasowania na rycerza sięgają końca X wieku, wywodzi się ona ze starych zwyczajów germańskich i pogańskich, kiedy to młodzieniec stawał się dorosłym człowiekiem lub kiedy przyjmowano kogoś do jakiejś kasty. W pełnym średniowieczu ceremonia pasowania na rycerza zyskała charakter obrzędu religijnego.

4. Kultura dworska
Obrzędowość rycerska, specyficzna kultura warstwy feudalno-rycerskiej w pełni rozkwitła na dworach monarszych i w zamkach feudalnych. Dworski styl życia stał się w ten sposób jednym z najistotniejszych elementów tej kultury. Różnił się on całkowicie od bytu pozostałej części społeczeństwa.

W życiu dworskim wszystko służyło demonstracji prestiżu i bogactwa:
- mieszkanie
- ubranie
- jedzenie
- otoczenie się służbą

4. Twórczość trubadurów

Wśród dworów całej Europy rozprzestrzeniała się ta sama moda, nurty artystyczne i duchowe. Wykształcił się również ideał rycerza:
a. Roland – zginął walcząc z Saracenami u boku Karola Wielkiego
b. Cydem – hiszpański rycerz walczący z Arabami
c. rycerze okrągłego stołu, żyjący za czasów Artura, legendarnego króla Brytanii w VI wieku