Życie to teatr. Rozumiem to tak, że, np. jak aktor gra smutnego, a jest wesoły zakłada maskę, ale naprawdę jest wesoły, a nie smutny. Tak jest też w życiu. Że kiedy ktoś jest smutny udaje radosnego i jakby zakłada tą maskę. My kiedy żyjemy odgrywamy rolę. Kiedy się rodzimy zaczyna się teatr, a kiedy umieramy przedstawienie się kończy. Rozumiem też to tak, że jakby cały świat to nasza scena. My jesteśmy marionetkami, a Pan Bóg pociąga za sznurki i dzięki temu się ruszamy. Licze na naj :)
Wiersz "wrażenia z teatru" można podzielić na dwie części. Pierwsza z nich mówi o przeżyciach aktorów biorących udział w spektaklu, ich obawach i tremie. Druga natomiast rozgrywa się już po opadnięciu kurtyny. Wiersz ten możemy porównać do życia ludzkiego gdzie to my ludzie przybieramy określone role w zależności od tego w jakiej sytuacji się znajdujemy oraz tego czego wymagają od nas inni. Autorkę wiersza interesujemy jednak my zwyczajni- poza sceną Prości ludzie siedzący we własnych pokojach.
