"Śpieszmy się kochać ludzi" -refleksje / interpretacja

Wiersz pt. "Śpieszmy się" autorstwa ks. Jana Kochanowskiego porusza kilka ważnych kwestii, takich jak temat życia i śmierci... przemijania. Utwór zmusza nas do refleksji oraz przemyśleń nad miłością do drugiego człowieka. Ludzie umierają i zostaje po nich tylko para butów, kilka wpomnień oraz "telefon głuchy" - smutek i pustka, gdy nie możemy się kogoś poradzić, gdy nie możemy kogoś dotknąć, gdy zapomninamy o najważniejszym z uczuć. Dzieło ukazuje walkę istoty ludzkiej, która została osamotniona... jej walkę z bólem.
"Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy". Człowiek zapomina w dzisiejszym świecie o rzeczach niematerialnych, które powinny być priorytetami, zapomina o uczuciach. Dzisiaj dla niego miłość "schodzi na drugi plan", nie przejmuje się nią. W pogoni za szczęściem ludzie nie pamiętają o radości jaką jest kochanie kogoś, widzą tylko pieniądze. A kiedy już sobie uświadomią co w życiu jest naprawdę ważne, ów idylla umiera i zostają po niej tylko wspomnienia, ból oraz pretensje do samego siebie.
"tylko to co nieważne jak krowa sie wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje". Istota ludzka przemija. Chwile spędzone z nią, w szczęściu, mkną jeszcze szybciej. Za to rzeczy, momenty które są dla nas mniej ważne wloką się "jak krowa". Trzeba łapać szczęście, miłość gdyż te dwa jakże ulotne uczucia uciekają, na co nie można pozwolić.
"żeby widzieć naprawdę zamykają oczy". Człowiek powinien zacząc patrzeć sercem, odizolowac się od przedmiotów, odizolować się od materialności, za którą goni, od której nie może się uwolnić. Jedncześnie zastanawia mnie to czy ks. Jan Kochanowski mówi tylko o przemijaniu? „kochamy wciąż za mało i stale za późno”, ten cytat mogę także odnieść do niepielęgnowanej miłości dwojga ludzi, kiedy jedno z nich z niej rezygnuje lub okaże ją zbyt późno, a drugie płacze, odczuwając ból i majac żal za utracone uczucie; „i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą”.
Utwór ks. Jada Kochanowskiego zmusza czytelnika do zastanowienia się nad jego własnym życiem. Przejmujący jest apel autora - "Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą". Każdy z nas, czytając te słowa powinien się zastanowić nad tym czy je wypełnia, powinien zastanowić sie nad ich sesem. Najlepiej podsumowuje to fragment z ów wiersza:
"Nie pisz o tym zbyt czesto lecz pisz raz na zawsze
a bedziesz tak jak delfin lagodny i mocny"...