Przyczyny i skutki wypraw krzyżowych.

Wyprawy krzyżowe były to wyprawy wojenne mające na celu poszerzenie wpływów papiestwa. Zapoczątkował je papież Urban II*, który na synodzie w Clermont, w 1095r., wezwał rycerstwo zachodnioeuropejskie do walki z niewiernymi oraz odzyskania Ziemi Świętej z władania Turków.
W mojej pracy chcę wykazać, że miały one ogromny wpływ na szerzenie się nietolerancji religijnej w Europie.

Istotą skutków wypraw krzyżowych są przyczyny zapoczątkowania krucjat, które nie opierały się na szczytnych celach, ale materialistycznych pragnieniach papieża oraz władców państw chrześcijańskich. Jedną z prawdziwych przyczyn był zamiar papieża Urbana II do uzależnienia Cesarstwa Bizantyjskiego od Zachodniego. Inne powody, takie jak pragnienie zaprezentowania siły swojego urzędu i zebraniem licznych wojsk w imię papieża oraz dążenie do opanowania szlaków handlowych opanowanych przez Turków Seldżuckich, także nie miały na celu dbania o sprawy wiary. Również społeczne pobudki rozpoczęcia wypraw niewiele miały wspólnego z przykazaniami kościelnymi. Papież chciał stworzyć nowy ideał średniowiecznego rycerza – szlachetnego wojownika w służbie wiary, zapewniając sobie tym samym ogromną ilość mężczyzn gotowych do walki jedynie za honor i odpuszczenie grzechów. Sami ludzie, którzy nie snuli podstępów na skalę Eurazji, w krucjatach widzieli dla siebie szansę łatwego wzbogacenia się oraz szansę rozwiązania problemu głodu w Europie. Prawdziwi rycerze, którzy zgłaszali się do pomocy papiestwu liczyli na zdobycie nowych ziem, których brakowało w przeludnionych krajach chrześcijańskich. Oczywiście były też przyczyny ideowe, frankijska tradycja obrony Jerozolimy oraz sprzeciw wobec agresji Turków skierowanej do bezbronnych pielgrzymów, lecz osób, które szczerze angażowały się w spełnianie tych misji, było niewiele. Także sama forma krucjat nie była przemyślana pod kątem kolejnych stuleci i negatywnych wpływów bezlitosnego mordowania innowierców. Urban II mógł spróbować przeprowadzić wyprawy krzyżowe w sposób bardziej dyplomatyczny, lecz jego założenia były bardziej skierowane na eksterminację. Początkowe porażki wojsk chrześcijańskich powinny skutkować zmianami w działaniu cesarzy oraz papiestwa, lecz ich upór przyczynił się do rozejmu z Saladynem (sułtanem egipskim) w 1192r., Ryszard Lwie Serce** uzyskał wybrzeże od Tyru do Jafy oraz dopuszczenie pielgrzymów do miejsc świętych. Mimo kompromisu mieszkańcy Europy byli niezadowoleni. Z tego powodu w 1202r. doszło do kolejnej krucjaty, która zakończona porażką przyczyniła się do wyruszenia „krucjaty dziecięcej”, podczas której, w 1212r., niewinne i nieświadome dzieci zostały zamordowane lub sprzedane w niewolę. Z kolejnymi krucjatami coraz większe znaczenie miały pragnienia władców europejskich dotyczące zdobycia jak największym obszarów Egiptu. Skutki wypraw krzyżowych nie mogły być dobre dla zwykłych Muzułman, Żydów i Chrześcijan. Faktycznie: znaczenie papiestwa wzrosło, europejskie miasta wzbogaciły się (Wenecja, Genua, Pizza), doszło do wzmożonego rozwoju gospodarki monetarno pieniężnej, a także do rozwoju handlu z Bliskim Wschodem oraz Europa zyskała coś bezcennego – uzyskała korzyści na tle kontaktów kulturalnych z mieszkańcami Wschodu. Mimo to negatywny wpływ krucjat na całe społeczeństwo XIIIw. ma konsekwencje w dzisiejszym świecie. Dla ludzi, którzy żyli w średniowieczu były to ciągłe wojny z innowiercami, wzmożenie reconquisty oraz pojawienie się niechęci wobec „heretyków”, lecz dla dzisiejszego świata ta nieustająca walka, ze wszystkimi, którzy nie byli katolikami wiernymi papieżowi, sprawiła, iż obecnie problem nietolerancji religijnej obejmuje wszystkie kontynenty oraz jest bardzo rozogniony. Problemy społeczne na tle ksenofobii ciągle ograniczają przenikanie się kultur oraz rozwój handlu w skali całego świata.

Podsumowując, brak myślenia papieża o dalszej przyszłości oraz brak dbałości o zwykłych, „szarych” ludzi doprowadził do rozwinięcia się problemu, który nawet dziś zabija ludzi. Nietolerancja religijna jest przyczyną wojen, zamachów terrorystycznych oraz prześladowań ludzi na ulicach. Co Urban II zaczął, do dziś nie ma końca. Moim zdaniem materialistyczne i egocentryczne podejście władców europejskich w XII i XIIIw. było przyczyna zaniedbania społecznego. Ich przeczucie o braku konsekwencji oraz o ich nieomylności skrzywdziło i będzie krzywdzić niewinnych, bezradnych, dobrych ludzi, niezależnie czy są Chrześcijanami, Żydami, Muzułmanami czy ateistami.

*Urban II - Odon de Lagery,(ur. 1042 - zm. 29 lipca 1099)
Pochodził z francuskiej rodziny rycerskiej. Kształcił się szkole katedralnej w Reims. Jego nauczycielem był św. Bruno z Kolonii, założyciel zakonu kartuzów. Odon de Lagery został kanonikiem i archidiakonem katedry w Reims; około 1070 wstąpił do zakonu benedyktynów (klasztor w Cluny). Pełnił w Cluny m.in. funkcję przeora; wysłany do Rzymu na zaproszenie papieża Grzegorza VII, był bliskim doradcą papieża w okresie jego starań o reformę Kościoła. W 1078 mianowany kardynałem - biskupem Ostii. W latach 1082-1085 legat we Francji i Niemczech, 1083 krótko więziony przez cesarza Henryka IV. Koordynował obsadę wakujących stolic biskupich w Saksonii duchownymi wiernymi Grzegorzowi VII oraz przeprowadził synod w Kwedlinburgu, na którym klątwą obłożony został antypapież Klemens III oraz jego zwolennicy.Po śmierci papieża Wiktora III (1087) wybór nowego papieża nie mógł odbyć się w Rzymie, opanowanym przez antypapieża Klemensa. 12 marca 1088 w Terracinie koło Gaety wybrany został Odon de Lagery, który przyjął imię Urbana II. 27 listopada 1095 na synodzie w Clermont ogłosił hasło wojny świętej, czym zapoczątkował wyprawy krzyżowe. W związku z udziałem w krucjatach po raz pierwszy w dziejach chrześcijaństwa była mowa o odpustach. Krzyżowcy zdobyli Jerozolimę w lipcu 1099; papież zmarł dwa tygodnie potem, wiadomość o powodzeniu krucjaty nie zdążyła do niego dotrzeć. Wśród historyków toczą się spory na ile pierwsza wyprawa krzyżowa była wynikiem umyślnego działania papieża, a na ile nieporozumieniem z cesarzem Aleksym I Komnenem.
Za jego pontyfikatu założony został zakon cystersów. Przez stulecia czczony był jako błogosławiony, oficjalny proces beatyfikacyjny przeprowadzono dopiero w XIX wieku; 14 lipca 1881 papież Leon XIII ogłosił beatyfikację Urbana II. Dniem jego pamięci liturgicznej w Kościele katolickim jest rocznica śmierci, 29 lipca.

**Ryszard Lwie Serce (ur. 1157, zm. 1199)

Król Anglii od 1189. Syn Henryka II Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej. W latach 1190-1192 był jednym z dowódców trzeciej wyprawy krzyżowej. Uwięziony w Austrii w czasie drogi powrotnej, następnie przekazany cesarzowi Henrykowi VI. Został uwolniony w 1194 roku. Zginął, walcząc z francuskim królem Filipem II Augustem o angielskie posiadłości we Francji.