'Uśmiech Zimy' Były ferie dookoła wszędzie śnieg. Nie wiedziałam co mam robić w domu, więc pomyślałam że wyjdę na dwór. Było mi trochę smutno, ponieważ miałam pojechać do cioci, ale okazało się że nie pojadę. Na dworze spotkałam swoją przyjaciółkę Anię. -Hej Ania.- powiedziałam-Co robisz? -Siemka-powiedziała Ania-idę się przejść. Idziesz ze mną? -No pewnie i tak nie mam nic innego do roboty.-odpowiedziałam. Po pewnym czasie Ania zauważyła że jestem smutna. -Dlaczego jesteś smutna?-zapytała Ania. -No... bo miałam jechać do cioci i w końcu nie pojechałam. -Ale nie smuć się tak.-powiedziała Ania.-przecież jeszcze kiedy indziej się z nią spotkasz. Teraz jest zima twoja ulubiona pora roku. -No tak tak..-odpowiedziałam. -No to Pani Zimo pobawisz się ze mną w wojnę na śnieżki?-powiedziała Ania rzucając we mnie śnieżką. Uśmiechnęłam się i odrzuciłam do niej śnieżkę. -UWAGA! Idzie Pni Zima!-krzyknęłam. -No i Pani Zima się uśmiechnęła w końcu?-powiedziała do mnie. -Tak uśmiechnęła się.-Odpowiedziałam jej na to. Grałyśmy tak w wojnę na śnieżki do wieczora. Po chwili przyłączyły się do nas inne dzieci. Było bardzo zabawnie. Co chwila było słychać krzyki: -HEJ NIE RZUCAJCIE WE MNIE! -EJ W NIĄ W NIĄ! -DALEJ TUTAJ JESTEM NIE TRAFICIE WE MNIE! Było bardzo wesoło i zabawnie, a ja uśmiechałam się do końca dnia.... nawet w ciągu spania się śmiałam, a śniło mi się że lepię bałwana i on ozywa i się razem bawimy na śniegu z Królową Zimy. Liczę że pomogłam i proszę o najj. ;D
