Dziady cz. II i Wesele

Porównując świat przedstawiony z fragmentów dramatów ( Dziady cz. II i Wesele ),
odpowiedz, w jaki sposób twórca neoromantyczny nawiązał do dramatu Mickiewicza ? Wykorzystując znajomość utworu „Wesele”, odpowiedz, czemu służy w dramacie Wyspiańskiego ten dialog z tradycją romantyczną?

Romantyzm to okres w dziejach kultury i sztuki, który ogarnął wszystkie dziedziny życia, przybierając różne kształty w poszczególnych krajach Europy. Romantyzm w Polsce przypadł na wiek XIX. Przejawiał się w ideologiach, sztuce, polityce, modzie, a także obyczajach. Związany był z przemianami wewnątrz społeczeństwa feudalnego i stanowił ideologię różnych ruchów niepodległościowych. Został ukształtowany przez jednostki wybitne oraz oryginalne. Polscy romantycy m.in. Adam Mickiewicz próbowali rozwiązywać na nowo istotne dla sprawy narodowej dylematy, np. między szlachecką tradycją
a aktualnymi tendencjami ludowo – demokratycznymi.
W drugiej części „Dziadów” Adam Mickiewicz przedstawił opis obrzędu dziadów. Dziady to bardzo stary obrzęd przywoływania duchów odbywający się na wsiach. Cały obrzęd prowadzony jest przez Guślarza. Ludzie gromadzą się w starej kaplicy, przynoszą ze sobą dary, czyli jadło i napoje w ofierze dla duchów. Guślarz wywołuje kolejno trzy kategorie duchów: lekkie, najcięższe i pośrednie. Kategorie te wyznaczane są poprzez ciężar ziemskiej winy. Dusze zmarłych, ujawniają swoje grzechy i udzielają przestróg moralnych zebranym ludziom. Jest to sąd nad życiem ziemskim zjaw zmarłych, wywołanych zaklęciami. Wszystko rozgrywa się 1 listopada. Jest to data symbolizująca ludowy obrzęd Dziadów - nastrój grozy
i tajemniczości.
W podanym fragmencie autor przedstawił potępienie ducha najcięższego, tj. widma złego pana, który prześladował swych poddanych, a nawet doprowadził do śmierci głodowej matkę z dzieckiem. Widmo skazane jest na wieczne męki, upostaciowane w okrutnych ptakach. Ptaki te to prześladowani przez pana chłopi. Zły pan opowiada historię swojego życia i próbuje przestrzec ludzi przed postępowaniem wbrew moralności ludowej. Przypomina, iż za każdą popełnioną winę spotka nas kara. A zbrodniarzy czeka po śmierci kara większa niż za życia.
Widmo przez całe swoje życie było bogate. Posiadało wioskę i otaczało się kosztownościami, wykorzystywanymi do własnych celów i potrzeb. Zły pan organizował często przyjęcia oraz wystawne kolacje. Jednak człowiek ten był egoistą, który nie chciał pomóc swym poddanym. Widmo opowiada zebranym ludziom o swoim skąpstwie. Kiedyś do sadu bogacza wkradł się głodny mężczyzna. Zerwał kilka jabłek, ale z zarośli zobaczył go ogrodnik. Widmo było skąpe. Skazało go na śmierć przez chłostę. W dzień Wigilii, kiedy był straszny mróz, pod bramę domu przyszła wdowa z dzieckiem. Służący musiał wynieść ją za włosy za bramę, podczas gdy zły pan bawił się. Nie obchodził go los żebraczki, która pobita, wrzucona w śnieg zamarzła razem z dzieckiem. Podczas obrzędu próbuje przestrzec wszystkich zebranych przed egoizmem, ponieważ każdy kto popełnia grzechy będzie musiał za nie słono zapłacić. Widmo zostało skazane na wieczną tułaczkę, męczarnię oraz pobyt
w miejscach, w których kiedyś się bawił. Cierpi głód oraz pragnienie oraz męczą go wyrzuty sumienia. Wolałby być w piekle a niżeli błądzić po ziemi i obywać pokutę na wieki. Zły pan wie, iż tylko osoby, które skrzywdził mogą uratować go przed wiecznym bólem i tułaczką. Zaczyna rozumieć jak bardzo skrzywdził niewinne osoby oraz godzi się na karę.


Młoda Polska to okres obejmujący lata 1890 – 1914, nazywany również neoromantyzmem, ze względu na wspólne cechy z poetyką romantyzmu. Najczęściej stosowana nazwa epoki - Młoda Polska - pochodzi od tytułu programowych artykułów Artura Górskiego, opublikowanych w \"Życiu\" w 1898r, będących manifestem ideowo-artystycznym młodego pokolenia. \"Młodzi\" pragnęli odrodzić Polskę poprzez kontynuację ideologii romantyzmu polskiego oraz stworzenie nowych norm i wartości etycznych i estetycznych.
W związku z tym przyjęto też inną nazwę epoki - neoromantyzm, która miała podkreślać związek romantyzmu z epoką przełomu wieków XIX i XX. Polegał on głównie na powrocie tendencji idealistycznych, podniesieniu roli indywidualizmu i subiektywizmu, a przede wszystkim na podjęciu wysiłków prowadzących do odzyskania niepodległości państwowej.
Jednym z przedstawicieli tejże epoki był Stanisław Wyspiański – postać kontrowersyjna, „duchowy wódz pokolenia”. Poeta zastanawiał się nad tym jaki winien być, oraz jakie są jego obowiązki wobec spraw narodowych. Chciał przemówić do odbiorcy, by trafić do jego myśli i uczuć.
„Wesele” Wyspiański napisał w 1900 roku. Utwór ten miał mieć charakter narodowo-wyzwoleńczy. Akcja rozgrywała się w wiosce pod Krakowem. Pobudką do napisania „Wesela” było wesele Rydla z Jadwigą – połączenie inteligencji i chłopstwa. Dramat ten opowiada o ślubie dwóch osób, z różnych sfer społecznych. Osoby realistyczne występujące w utworze posiadają swoje odpowiedniki pośród krakowskiej inteligencji oraz artystów. Dramat składa się z trzech aktów. Pierwszy akt wypełniają rozmowy gości weselnych. Rozmowy te są sztuczne, ponieważ inteligencja nie ma wspólnych tematów w rozmowach
z chłopstwem. Akt II jest odmienny, ponieważ wprowadzone zostały tutaj osoby spoza kręgu gości weselnych. Pojawiają się postacie fantastyczne, które są nieżywe. Akt III opowiada
o nieudanej organizacji powstańczego zrywu chłopów i tragizmu sytuacji. „Wesele” ma charakter dramatu symbolicznego. Przedstawione w utworze widma to jakby uzewnętrznienie pragnień oraz marzeń.
W podanym fragmencie przedstawiony został dialog pomiędzy Hetmanem a Chórem. Hetman to Ksawery Branicki, zdrajca, jeden z przywódców konfederacji targowickiej,
a zarazem przedstawiciel prywatnej magnaterii. Cierpi on z powodu popełnionych błędów oraz przestrzega przed powtórzeniem ich. Ukazuje się panu młodemu i zdaje się podkreślać jego wątpliwości co do zdrady klasy społecznej.
Dramat to jeden z trzech podstawowych rodzajów literackich, w którym przedstawia się dialogowość i fabularność. Dramat romantyczny to mieszanie różnych technik i stylów.
II część „Dziadów” charakteryzuje się luźną kompozycją, gdzie nie ma podziału na akty i sceny. Brakuje tu również jednolitej akcji i narastania konfliktu dramatycznego. Obok świata rzeczywistego istnieje świat fantastyczny. Do cech romantycznych należy tu nastrojowość, malownicza sceneria, czy łączenie elementów dramatycznych z epickimi
i lirycznymi. Cechą wyodrębniającą dzieło Mickiewicza jest jego narodowość. Ojczyzna
i naród splatają się z życiem jednostki. Cały utwór wypełniony jest problematyką narodu oraz patriotyzmu. Dramat ukazuje również sprawiedliwość ludową. Zły pan nie doczeka się zbawienia, ponieważ przez niego zginęła matka i jej syn.
Wyspiański- dramaturg okresu Młodej Polski, jeden z najwybitniejszych młodopolskich poetów kontynuował tradycję epoki romantyzmu. Stworzył dramat wnoszący do literatury polskiej nowy i niespotykany styl. Tak powstał dramat narodowy „Wesele”. Jest to symbol polskiego społeczeństwa. Podobnie jak Mickiewicz autor dramatu złamał trzy zasady jedności. Twórca neoromantyczny nawiązał do epoki romantyzmu, aby nawiązać do patriotyzmu i narodowości. Obydwa utwory były znaczące dla swoich epok. Posiadają otwartą kompozycję a tematem przewodnim w obu utworach jest chęć odzyskania niepodległości .

Moim zdaniem utwory te można nazwać dramatami narodowymi ponieważ powstały
z buntu wobec tradycji i zostały napisane przez artystów łamiących panujące prawa literackie.
Uważam, iż dialog z tradycją romantyczną jest wyrazistym odniesieniem zainteresowania problematyką narodową. Wykorzystując nowe tendencje literackie – symbolizm autor sięga do literatury romantycznej. Nastrój niesamowitości, splot realizmu
z fantastyką, interpretowanie zdarzeń w kategoriach społecznych, to elementy, które wynikają z inspiracji dziełami romantyków. Wyspiański chciał przez to ukazać odbiorcy tekstu, jak bardzo zależy mu na narodzie i patriotyzmie.
Uważam, iż zarówno jak i „Dziady” Adama Mickiewicza, jak i „Wesele” Wyspiańskiego zasługują na miano dramatów narodowych, ponieważ, choć stworzone zostały w różnych epokach, są do siebie bardzo podobne. Przedstawiają nam surowy stosunek co do przeszłości oraz patriotyzmu. Są pewnego rodzaju przewrotem w tendencjach tworzenia literatury. Ukazują rzeczywistość oraz społeczeństwo polskie na przestrzeni wieków.

Dodaj swoją odpowiedź
Język polski

„Dziady” A. Mickiewicza i „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego - utwory poetów zbuntowanych.

?Dziady? A. Mickiewicza i ?Wesele? Stanisława Wyspiańskiego - utwory poetów zbuntowanych.

Z buntu wobec zastanej konwencji literackiej i niezgody na rzeczywistość rodzą się genialne dzieła. Jednakże nawet takie utwory łamiące dot...

Język polski

„Dziady” A. Mickiewicza i „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego - utwory poetów zbuntowanych

Z buntu wobec zastanej konwencji literackiej i niezgody na rzeczywistość rodzą się genialne dzieła. Jednakże nawet takie utwory łamiące dotychczasowe schematy muszą nawiązywać do dalszej lub bliższej tradycji. Takimi dziełami są „Dzi...

Język polski

Zjawiska nadprzyrodzone w literaturze. Omów problem, analizując wybrane utwory literatury polskiej i obcej Lektury to: dziady cz II dziady cz III makbet wesele nie wiem kompletnie od czego zacząć proszę o pomoc

Zjawiska nadprzyrodzone w literaturze. Omów problem, analizując wybrane utwory literatury polskiej i obcej Lektury to: dziady cz II dziady cz III makbet wesele nie wiem kompletnie od czego zacząć proszę o pomoc...

Język polski

"Wesele" Wyspańskiego jako dramat symboliczny

Stanisław Wyspiański - charakterystyka
Stanisław Wyspiański reprezentuje dramat symboliczny. Debiut wiązał się z utworem "Warszawianka". Był to tekst realistyczny bez elementów symbolicznych. Inne utwory to "Wesele", "Wyzwolenie". Drama...

Język polski

na podstawie lektur: Pan Tadeusz, Wesele i Dziady opisz motyw tańca występujący w utworach.

na podstawie lektur: Pan Tadeusz, Wesele i Dziady opisz motyw tańca występujący w utworach....