W XVI wieku Rzeczpospolita przeżywała okres rozkwitu gospodarczego, określana była nawet jako spichlerz Europy, dlatego że za granicę wysyłano bardzo dużo różnych żywnościowych towarów takich jak zboże. Główny dochód Polski stanowił eksport zboża, które pochodziło z wielkoobszarowych gospodarstw szlacheckich zwanych folwarkami. W folwarkach pańszczyznę odrabiali chłopi, dlatego, że ich praca fizyczna w gospodarstwie była dużo bardziej opłacalna niż pobieranie od nich czynszu. Chłopi znaleźli się wówczas w trudnej sytuacji, gdyż byli całkowicie zależni od panów pańszczyźnianych. Dodatkowo szlachta zatrudniała także inną służbę określaną jako czeladź. Zboże z całego królestwam, które miało dotrzeć do Gdańska spławiano głównie Wisłą. Za transport odpowiedzialni byli flisacy, którzy kierowali tratwami wypełnionymi zbożem. Po dotarciu do celu zboże było przechowywane w dużych magazynach zwanych spichlerzami. Zapotrzebowanie na zboże w Europie było w ówczesnym czasie bardzo duże, dlatego gospodarstwa szlacheckie przynosiły znaczne zyski ich właścicielom.
