1. Malarstwo Starożytnego Rzymu jest mało znane. Właściwie gdyby nie tragiczny los Pompei i Herkulanum, zalanych lawą z Wezuwiusza w 79 r. n.e. nie wiedzielibyśmy prawie nic, a tak mamy zachowane przykłady malarstwa ściennego. Zachowały się tam też przykłady malarstwa mozaikowego. O malarstwie sztalugowym wiemy z tekstów, że było i to dość popularne ale niestety nic się nie zachowało. Te zachowane przykłady malarstwa ściennego dają nam obraz dość bogaty. Jednak ze względu na ograniczony zasięg nazywamy go nie Rzymskim tylko Pompejańskim choć można zakładać, że tak wyglądało malarstwo na większości terenów Cesarstwa Rzymskiego. Panował w malarstwie styl egiptyzujący (dekoracyjny), i iluzjonistyczny (który optycznie miał powiększać małe pomieszczenia - np. poprzez namalowanie dużego okna z widokiem na ogród). Ważny nurt to imitacje malarstwa sztalugowego - wprost na ścianie malowano obraz który "udawał", że jest dziełem sztalugowym powieszonym na ścianie. Malarstwo Pompejańskie daje nam obraz tej gałęzi sztuki od połowy II wieku p.n.e. do 79 roku n.e. Wyróżniamy 4 style pompejańskie: pierwszy - malarskie dekoracje ścienne imitujące marmurowe czy alabastrowe sztukaterie na ścianach z wyraźnym podziałem horyzontalnym na trzy pasy, drugi - przedstawienia iluzjonistyczne z architekturą i krajobrazami, pojawiają się pierwsze imitacje obrazów na ścianach trzeci - orientalny (egiptyzujący) ścisłe podziały w poziomie oraz w pionie na trzy części z motywami kolumienek i kandelabrów oraz fantastycznych zwierząt, częste imitacje obrazów tablicowych, czwarty - znany też ze Złotego Domu Nerona w Rzymie - połacie ścian ukazują kolejne pomieszczenia, architektura malowana jest w widoku przez drzwi, okna, z ukazaniem archtektury nierealnej (tak się często ten styl też określa) z podwieszonymi loggiami, balkonami... Malarstwo mozaikowe: wykonywano je z barwnych kostek marmurowych lub szklanych. Wzory układano na posadzkach ale też i ścianach. Dwa nurty istniały równolegle: mozaika czarno-biała i kolorowa. Przykłady znamy z Pompei i Herkulanum, zachowały się też w Ostii i miastach rzymskich w Afryce północnej. 2. Porządki kolumn greckich w kolejności od najstarszego: dorycki - kolumna masywna i najniższa wśród wymienionych trzech, ma prostą głowicę (złożoną z echinusa i abakusa) i żłobkowany trzon, nie ma bazy (stoi bezpośrednio na stylobacie) joński - kolumna smuklejsza, ma głowicę z dekoracyjnymi elementami w kształcie wolut, trzon ze żłobkowaniem, profilowaną bazę. koryncki - najsmuklejszy porządek, kolumna ma głowicę z dekoracjami w kształcie liści akantu i wolut, trzon ze żłobkowaniem, profilowaną bazę. uwaga - przed doryckim datuje się styl toskański (różni się od doryckiego tym głównie, że ma nieżłobkowany trzon) oraz kompozytowy jako następca korynckiego (ma jeszcze bardziej wyszukaną i złożoną w detalach dekoracyjnych głowicę). W załączniku masz rysunki z kolumnami w porządkach doryckim, jońskim, korynckim.
