Śląska Wyżyna, duży region naturalny w południowej Polsce, południowo-zachodnia część podprowincji Wyżyna Śląsko-Krakowska. Powierzchnia 3929 km2. Makroregion dzieli się na pięć części: Chełm, Garb Tarnogórski, Górnośląski Okręg Przemysłowy, Pagóry Jaworznickie i Płaskowyż Rybnicki. Obszar zbudowany jest głównie z utworów karbońskich, przykrytych na północy dolomitami i wapieniami triasowymi, na południu młodszymi skałami mioceńskimi. Wznosi się do 400 m n.p.m. (Góra Św. Anny). W utworach karbońskich występują bogate złoża węgla, eksploatowane szczególnie w części centralnej regionu (Górnośląski Okręg Przemysłowy). W części północnej wydobywa się również rudy cynku i ołowiu występujące w dolomitach triasowych, a na południowym zachodzie sól i siarkę, zalegającą w warstwach mioceńskich. Rzeźba regionu została silnie przeobrażona przez działalność człowieka. Obszar w większości jest silnie zurbanizowany. W środkowej części znajduje się największa w Polsce konurbacja górnośląska (m.in.:Katowice, Sosnowiec, Chorzów, Bytom, Ruda Śląska, Zabrze, Gliwice), otoczona ochronnym pierścieniem leśnym, w części południowo-zachodniej leży mniejsza konurbacja rybnicka (m.in.: Rybnik, Wodzisław Śląski,Jastrzębie-Zdrój). Środowisko przyrodnicze Wyżyny Śląskiej należy do najsilniej zdegradowanych w Polsce. Większość obszaru znajduje się w strefie klęski ekologicznej.
