Sakramenty Święte - referat

Sakramenty święte są to znaki widzialne, przez które Jezus Chrystus daje łaskę jednoczącą każdego człowieka z Bogiem.

Chrzest święty - Pierwszym sakramentem, z którym styka się każdy katolik jest sakrament chrztu świętego. Każde dziecko rodzi się obarczone grzechem pierworodnym i właśnie sakrament chrztu świętego stanowi symboliczne wyzwolenie duszy z grzechu i ponowne narodzenie w wierze. Samo słowo "chrzest" oznacza "zanurzenie" - dosłownie w wodzie (dawniej świętej rzeki Jordan) i przenośnie - w chrześcijańskiej wierze i obcowaniu z Bogiem. Sakrament chrztu świętego może być udzielany niezależnie od wieku, ale najczęściej chrzci się niemowlęta i małe dzieci, aby jak najszybciej zniwelować groźbę, jaką niesie ze sobą grzech pierworodny.

Dla katolików jest to ważne wydarzenie, dlatego sakrament chrztu świętego stanowi okazję do dużej, rodzinnej uroczystości. Warto dodać, że chrztu udzielić może każdy człowiek " szczególnie w przypadku zagrożenia życia dziecka, ważne jest jedynie, aby intencje chrzczącego były zgodne z ideą tego sakramentu. I jeszcze jedna informacja. Aby otrzymać sakrament chrztu świętego wystarczy zgoda tylko jednego z rodziców (opiekunów prawnych), jeśli tylko istnieje uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowywane w wierze katolickiej.

Sakrament pokuty i pojednania- Zarówno dobre, jak i złe czyny chrześcijanina dotyczą także całej społeczności wierzących. Każda wina jest jednocześnie wykroczeniem przeciw Bogu oraz przeciw Kościołowi - wspólnocie przez Niego założonej i uświęconej. Dlatego musi być ona wyznana wspólnocie Kościoła. Zgodnie z praktyką i nauką Kościoła dla przebaczenia ciężkiej winy konieczna jest spowiedź indywidualna. W imieniu Chrystusa i wspólnoty Kościoła kapłan przyjmuje wyznanie grzechów i w imieniu Boga udziela rozgrzeszenia. Znaczy to, że Bóg udziela przebaczenia przez posługę Kościoła. Otrzymanie rozgrzeszenia w sakramencie pokuty wymaga - jak każde przebaczenie - żalu za grzechy oraz postanowienia i woli naprawienia zła.

Sakrament pokuty jest wyjściem Boga w stronę człowieka, jest przebaczeniem przede wszystkim grzechu ciężkiego. Kto odłączył się od wspólnoty eucharystycznej, ten znajduje w tym sakramencie pojednanie z Bogiem i z Kościołem. Może znowu uczestniczyć w ofierze Chrystusa - mszy świętej, i przystępować do Stołu Pańskiego. Swą wiarę w przebaczającą miłość Boga okazuje grzesznikowi wspólnota wierzących, wychodząc mu zawsze naprzeciw z pojednaniem i otuchą. Sakrament pokuty jest znakiem, że Bóg nigdy nie opuszcza człowieka, lecz zawsze otwiera przed nim drogę powrotu (Mt 18, 18; J 20, 20-23). Co więcej - pozostaje przy nim nawet wtedy gdy człowiek od Niego się odwraca. W sakramencie tym Pan Bóg nie tylko wielkodusznie przebacza człowiekowi winy, lecz przekreśla je raz na zawsze. Co więcej: Ewangelia św. Łukasza przekazuje nam słowa Jezusa: "W niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych" (Łk 15, 7). Wiedząc o tym, łatwiej jest pozbyć się zahamowań, które wielu z nas powstrzymują od wyznania grzechów.

Także ten, kto nie popełnił ciężkich grzechów, może z pożytkiem przyjmować sakrament pokuty. Świadomie wyznaje w ten sposób, że czuje się grzesznikiem. Sakrament pokuty pomaga w poznawaniu samego siebie i daje nową możliwość stawania się lepszym. Dlatego Kościół zachęca wiernych do regularnego przyjmowania sakramentu pokuty.

Bierzmowanie - Do sakramentu bierzmowania przystępują osoby, które mają kilkanaście lat, czyli stosunkowo bardzo młode. Aby przyjąć ten sakrament najpierw należy się do niego odpowiednio przygotować. Każdy człowiek ma inne predyspozycje oraz inne cele, którymi kieruje się w życiu. Jesteśmy stworzeni do poznawania świata i innych ludzi. Wszyscy różnimy się od siebie, a to, co nas łączy to zaufanie Bogu. Sakrament bierzmowania ma na celu umacniać wiarę każdego młodego człowieka i uzdalniać go do jej obrony. Nazywany jest również sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Podczas tego sakramentu osoby go przyjmujące przyrzekają, że chcą stać się dojrzałymi osobami w wierze, chcą być wierni Bogu oraz chcą mężnie swoją wiarę wyznawać i w miarę potrzeby jej bronić. Tekst tej przysięgi zawiera również treść związaną z walką przeciwko grzechowi, który może oddalić od Ojca. Ten dzień dla każdego chrześcijanina jest bardzo ważnym, tutaj dzięki Duchowi Świętemu, a z rąk biskupa czyni człowieka zdolnym do mężnego i dojrzałego życia chrześcijańskiego.

Sakrament bierzmowania przyczynia się do tego, aby móc żyć dojrzałością samego Jezusa Chrystusa, aby stać się Jego świadomymi apostołami głoszącymi Ewangelię. Za to również powinniśmy być wdzięczni Bogu. Naszym zadaniem powinna być szczególna modlitwa, która pozwoli utrzymać moc Ducha Świętego, którą każdy został napełniony. Przez ręce biskupa otrzymaliśmy dar Ducha Świętego. Ważnymi osobami podczas tego sakramentu stali się również nasi rodzice okazujący nam miłość oraz wsparcie. Jesteśmy im wdzięczni za wychowanie w wierze chrześcijańskiej

Eucharystia - Eucharystia należy do najważniejszych sakramentów uznawanych święte w Kościele katolickim. Stanowi ona w liturgii jedną z form uczty sakralnej. Sakrament ten popularnie nazywany jest Mszą Świętą albo komunią. Obrzęd, ten pochodzi się z tradycji żydowskiej. Nazwę wzięła od czynności sprawowanej przez Jezusa w trakcie Ostatniej Wieczerzy tłumaczy się ją jako dziękczynienie Eucharystię możemy porównać z Paschę obchodzoną przez Żydów. W niej wyróżniamy: odprawianie Eucharystii i to jest utożsamiane z Mszą świętą; przyjęcie Eucharystii, czyli przystąpienie do komunii. Eucharystia to sakrament przypominający nam Bożą obecność pośród nas. Eucharystia, termin pochodzący z języka greckiego znaczy dziękczynienie (składanie Bogu), - ofiara, znaczy modlitwa złożona w ofierze Bogu, - Msza termin z języka łacińskiego oznaczający po prostu zakończenie, rozesłanie, wyjście z Jezusem w życie.

Sakrament Euchrystii ustanowił Jezus w trakcie sprawowania Ostatniej Wieczerzy gronie 12 apostołów. Ucztę tą przygotował Jezus tuż przed swoją śmiercią. Kościół tą pamiątkę obchodzi, co roku w Wielkim Tygodniu, a konkretnie w czwartek nazywając go również wielkim. Wydarzenie to zostało opisane przez wszystkich ewangelistów i stanowi ono jeden z najważniejszych słów Jezusa powtarzanych na każdej Mszy Świętej. Jezus ustanowił Eucharystię, po to, aby mogli nim się wszyscy cieszyć oraz go przyjmować. Miał na myśli tych, którzy zawsze pragnęli być bardzo blisko Niego. Do sakramentu Eucharystii może przystąpić osoba, która wcześniej przyjęła chrzest i chodzi w łasce uświęcającej. Sakrament ten przyjmują już dzieci uczęszczające do drugiej klasy. Warunkiem dopuszczenia do komunii św. jest właściwe rozeznanie oraz stosowne przygotowane. Osoba chcąca przyjąć Komunie Świętą musi spełnić następujące warunki: być po sakramencie chrztu, który zamazuje grzech pierworodny oraz nie być obciążonym grzechem ciężkim. Stałą łączność z Bogiem zapewnia Komunia, której przyjęcie powinno być poprzedzone sakramentem Pokuty dającym możliwość pojednania.

Namaszczenie Chorych - Sakrament Namaszczenia Chorych, udziela choremu łaski Ducha Świętego. Łaska ta wspiera całego człowieka, budzi ufność w Bogu, wzmacnia chorego, by mógł mężnie znieść cierpienie, by zobaczył sens swojej choroby w historii zbawienia jako osobiste włączenie w zwycięstwo Chrystusa nad chorobą i śmiercią pochodzącymi z grzechu. Sakrament ten budzi też u chorego świadomość, że współcierpi z Chrystusem za cały Kościół i wszystkich ludzi. Łaska ta pozwala choremu zwalczyć zło mu grożące, otrzymać zdrowie jeśli to będzie potrzebne dla jego zbawienia, odpuszczenie grzechów o ile to jest potrzebne, jest też dopełnieniem pokuty chrześcijańskiej.

Kościół, zgodnie z poleceniem zawartym w Liście św. Jakuba, wprowadził obrzęd namaszczenia oraz modlitwy kapłanów polecające chorych Panu cierpiącemu i uwielbionemu, aby przynosił im ulgę i zbawienie (Jk 5,1416). Sprawowanie tego sakramentu polega przede wszystkim na włożeniu rąk przez kapłana podczas modlitwy i namaszczenie chorego olejem.

Olej używany do namaszczenia winien pochodzić z oliwek. Gdy taki jest trudno dostępny, może być innym olejem roślinnym (namaszczenia ciała znane były w starożytnej kulturze religijnej i świeckiej namaszczano w celach zdrowotnych, by wzmocnić organizm). Poświęcenia oleju chorych dokonuje w Wielki Czwartek biskup, lub upoważniony do tego kapłan. W razie konieczności może go poświęcić także kapłan podczas liturgii tego sakramentu. Modlitwa poświęcająca błaga Boga przez Chrystusa, by mocą Ducha Świętego ten poświęcony olej stal się duchowym lekarstwem dla chorego, przyniósł mu ulgę w cierpieniu i powrót do zdrowia.

Olejem namaszcza się chorego na czole i rękach (głowa i ręce są znakiem całej ludzkiej osoby i jej aktywności w świecie). W przypadku konieczności wystarczy jedno namaszczenie na czole lub innej zdrowej części ciała.

Kapłaństwo - W wielu posługach dla wspólnoty sakrament kapłaństwa ma szczególne znaczenie. W Dziejach Apostolskich czytamy, że pewnego dnia wspólnota wierzących wybrała siedmiu mężów "dobrej sławy, pełnych ducha i mądrości" jako diakonów wspólnoty, mających za zadanie wspomaganie Apostołów w ich pracy. "Przedstawili ich Apostołom, którzy modląc się włożyli na nich ręce" (Dz 6, 6). Również z Listów do Tymoteusza dowiadujemy się (1 Tm 4, 14 i 2 Tm 1, 6), że powierzanie urzędu w Kościele odbywało się przez wkładanie rąk. W ten sam sposób odbywa się to także obecnie. Mężczyznom, którzy czują się powołani do służby wspólnocie, zlecają tę misję biskupi - następcy Apostołów - przez modlitwę i włożenie rąk. Tym samym udzielają im sakramentu kapłaństwa, święceń kapłańskich. Jeśli ktoś otrzyma od Kościoła urząd kapłański, sprawuje go nie dla siebie, lecz dla Kościoła. Służba Kościołowi ma oczywiście wpływ także na życie tego, kto ją pełni. Odznacza się ono stałą gotowością służenia Kościołowi i ludziom.

W uroczystości święceń uczestniczą w miarę możliwości także inni kapłani. Również oni kładą ręce na nowo wyświęconych kapłanów. Tym symbolicznym gestem zaświadczają swą przynależność do urzędu kapłańskiego. Wspólnie z wyświęcającym biskupem sprawują ofiarę mszy św., na znak tego, że wyświęceni są w swej posłudze przedstawicielami biskupa, działają z jego polecenia i przed nimi są odpowiedzialni. Ze swej strony biskup troszczy się o nich. W ten sposób uczestniczą oni w zadaniach i władzy biskupa.

Biskup, współpracujący z kapłanami i diakonami w swojej diecezji, otrzymuje święcenia i władzę biskupią poprzez modlitwę i włożenie rąk przez innych biskupów. Wspólnota biskupów w jedności z biskupem Rzymu jest nieprzerwaną kontynuacją Kolegium Apostolskiego w nauczaniu i pasterskim rządzeniu Kościołem. Tak więc sakrament kapłaństwa otrzymują ci, którzy mają służyć Kościołowi jako biskupi, kapłani i diakoni.

Biskup jest członkiem Kolegium biskupiego i następcą Apostołów. Kieruje on diecezją. Ponosi odpowiedzialność za głoszenie słowa Bożego, oddawanie czci Bogu i za posługę braterską w swojej diecezji i w całym Kościele. Poza tym bierzmuje, udziela święceń diakonom, kapłanom i innym biskupom, poświęca kościoły.

Kapłani kierują w imieniu biskupa parafiami jego diecezji, spełniają powierzone im przez niego zadania, głoszą słowo Boże i nauczają. Posiadają władzę sprawowania Eucharystii, udzielania sakramentów pokuty i namaszczenia chorych. Do ich pełnomocnictw należy ponadto uroczyste udzielanie chrztu i asystowanie przy zawieraniu małżeństwa (oba wyżej wymienione uprawnienia posiada również diakon). Ważnym zadaniem kapłanów jest również troska o potrzebujących i zabieganie o jedność parafii.

Diakoni służą wiernym podczas nabożeństw, uczestniczą w głoszeniu słowa Bożego i w nauczaniu, a także troszczą się o biednych i chorych. W parafiach, gdzie nie ma kapłanów, diakon przewodniczy liturgii słowa i udziela Komunii świętej.

Małżeństwo - Sakrament małżeństwa jest przymierzem między ochrzczonymi, mężczyzną i kobietą, którzy tworzą ze sobą wspólnotę życia i miłości, skierowaną na dobro małżonków oraz zrodzenie i wychowanie potomstwa (KPK, kan. 1055). Sam Bóg jest twórcą małżeństwa. Wpisane jest ono bowiem w samą naturę mężczyzny i kobiety, którzy wyszli z ręki Stwórcy (KDK 48). Małżeństwo nie jest więc instytucją czysto ludzką, ale pochodzi ono od Boga, który stwarza człowieka z miłości i do miłości (KKK 1604). Mężczyzna i kobieta są stworzeni wzajemnie dla siebie, aby tworzyć parę małżeńską. "Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swoją żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem" (Rdz 2, 24).

Po grzechu pierworodnym Bóg w swoim miłosierdziu nie opuścił człowieka, ale wspomaga go swoją łaską, aby mężczyzna i kobieta mogli wytrwać we wzajemnej jedności życia. "Po upadku małżeństwo pomaga przezwyciężyć zamknięcie się w sobie, egoizm, szukanie własnych przyjemności, pomaga otworzyć się na drugiego człowieka, na wzajemną pomoc i dar z siebie" (KKK 1609). Miłość małżeńska jest często przedstawiana w Starym Testamencie jako obraz miłości Boga do ludzi, miłości "potężnej jak śmierć", miłości, której "wody wielkie nie zdołają ugasić" (Pnp 8, 6-7).

Jezus w swoim nauczaniu przypomina pierwotny sens związku mężczyzny i kobiety, tak jak został on zamierzony przez Stwórcę (Mt 19, 8). Jezus podkreśla nierozerwalność małżeństwa, a jednocześnie daje siłę i łaskę do przeżywania małżeństwa w nowych wymiarach Królestwa Bożego. Jezus podnosi małżeństwo do rangi sakramentu. Małżeństwo chrześcijańskie staje się znakiem, sakramentem przymierza Chrystusa i Kościoła (KKK 1617).

W Kościele łacińskim, sami małżonkowie jako szafarze łaski Chrystusa udzielają sobie nawzajem sakramentu małżeństwa. Swoją wolną i świadomą zgodę wypowiadają oni wobec Kościoła. W obrządku łacińskim małżeństwo zazwyczaj jest zawierane podczas Eucharystii. Słuszną bowiem jest rzeczą, aby małżonkowie przypieczętowali swoją zgodę na wzajemne oddanie się sobie przez dar własnego życia, jednocząc się z Ofiarą Chrystusa, uobecnioną w Eucharystii. Małżonkowie powinni przygotować się do zawarcia małżeństwa przez przyjęcie sakramentu pokuty (KKK 1621-1624).

Wzajemne wyrażenie zgody przez małżonków jest niezbędnym elementem, który "stwarza małżeństwo". Jeśli nie ma zgody, nie ma małżeństwa (KPK, kan 1057). Zgoda jest aktem osobowym, rozumnym i wolnym. Nie może więc być mowy ani o wprowadzeniu w błąd, ani o jakimkolwiek przymusie, którejkolwiek ze stron. Zgoda małżeńska znajduje swoje dopełnienie w zjednoczeniu cielesnym (KPK, kan. 1061). Zgoda małżonków powinna być wolna od przymusu i ciężkiej bojaźni. Jeśli tej wolności nie ma, małżeństwo jest nieważne (KPK, kan. 1095-1107).

Kościół wymaga od swoich wiernych kościelnej formy zawarcia małżeństwa. Potrzebna jest obecność przy obrzędzie zawarcia małżeństwa kapłana lub diakona jako urzędowego świadka Kościoła. Małżeństwo jest aktem publicznym i jako takie powinno być celebrowane podczas liturgii, aby była pewność odnośnie do jego zawarcia (KKK 1631).

Z ważnego małżeństwa powstaje między małżonkami węzeł z natury swej wieczysty i wyłączny. W małżeństwie chrześcijańskim małżonkowie zostają ponadto przez specjalny sakrament wzmocnieni i jakby konsekrowani do obowiązków swego stanu i godności (KPK, kan. 1134).

Małżonkowie w sakramencie małżeństwa otrzymują od Chrystusa właściwą im łaskę, przeznaczoną dla udoskonalania ich miłości i dla umocnienia ich nierozerwalnej jedności. Łaska ta pomaga im wychować po chrześcijańsku ich własne potomstwo. Pomaga im również znosić trudy małżeństwa, wzajemnego oddania i szacunku oraz rozwija miłość, aby była nadprzyrodzona, delikatna i płodna (KKK 1642).

Miłość małżeńska zmierza do jedności głęboko osobowej. "Wymaga ona nierozerwalności i wierności w całkowitym wzajemnym obdarowaniu i otwiera się ku płodności" (FC 13). Miłość małżeńska chce być trwała, a nie tylko "tymczasowa". Ze względu na miłość i na dobro dzieci, małżeństwo wymaga pełnej wierności małżonków i nieprzerwanej jedności ich współżycia. "Instytucja małżeńska oraz miłość małżeńska nastawione są na rodzenie i wychowanie potomstwa, co stanowi jej jakoby szczytowe uwieńczenie" (KDK 48). Płodność miłości małżeńskiej obejmuje nie tylko zrodzenie potomstwa, ale również jego wychowanie.

Źródła:
#WikiPedia.pl
-Teologia małżeństwa i rodziny w nauczaniu biskupów polskich
#Kosciol.pl