Jurand ze Spychowa Ogromny, jednooki mężczyzna o dziobatej twarzy z płowymi wąsami i włosami. Wcześnie owdowiały z winy Krzyżaków Jurand żył żądzą zemsty i miłoácią do swej jedynaczki Danuśki. Po śmierci żony, która zmarła na atak serca w czasie ataku Krzyżaków na Złotoryję, mszcząc się za doznaną krzywdę bił Niemców, a znaczniejszych rycerzy więził w Spychowie. Zakonnicy uznali, że Jurandowi sprzyjają siły nieczyste. Jego coraz starsza córka stawała się podobna do matki. Stał się posępny, bezlitosny dla siebie i innych. Dopiero zjednoczony w rozpaczy ze Zbyszkiem po porwaniu Danuśki, okazał młodemu rycerzowi wiele serca i przyjaźni. Porwanie córki, strach o ukochaną jedynaczkę powalily Juranda w jednej chwili. Do Szczytna pojechał, jako człowiek zalamany, ale wciąż pewny, że rycerze nie pohańbią innego rycerza. Noc spędzona pod bramą zamku odebrała mu i tę nadzieje. Do zamku wszedł jako cierpiący ponad ludzką miarę ojciec. Wyszukane tortuty, którym został poddany to ostatni akt męki. Niewidomy, niemy, pozbawiony prawej dłoni rycerz, na prośbę swojej załogi, aby pozwolił im jechać do Szczytna i wywrzeć zemstę, wyrzekł się jej, zostawiając sprawiedliwość Bogu. Pozostala mu tylko miłość do dziecka. Z czasem Jurand zapamiętal się w religijnym uniesieniu: pościł i nosił włosienicę. Chciał za życia odpokutować za swoje krwawe czyny. Darował winy Zygfrydowi de Löwe. Ale po śmierci Danuśku dosięgnął go obłęd. Leżał bezwładnie, nieczuły na nic, aż do śmierci.
