Kim jest dla mnie Jan Paweł II?

Dwadzieścia pięć lat temu zdumiony świat przywitał nowego papieża, który przybył do Stolicy Piotrowej z dalekiego kraju – Polski. Było to 16 października 1978 roku o godzinie 17.15. Dziś cały świat zna, ceni i kocha Jana Pawła II za Jego niestrudzoną działalność apostolską. Dziękuje Bożej Opatrzności za tak długi pontyfikat Ojca Świętego, jest on wielkim darem dla Kościoła, świata, całej Polski i dla mnie.
Babcia opowiadała mi że dwadzieścia pięć lat temu, we wszystkich kościołach leszczyńskich rozbrzmiewały dzwony kościelne. Ludzie nie wiedzieli co się dzieje, myśleli że rozpoczęła się wojna, a tu taka niespodzianka...
Polak papieżem...

Jan Paweł II jest dla mnie Świadkiem Nadziei. Sama myśl o nim dodaje mi otuchy, że nie wspomnę o słuchaniu i czytaniu. Papież jest dla mnie osobliwością obecnych czasów, staje się znakiem przemian, nadziei i miłości. Jest niepodważalnym autorytetem, człowiekiem wielkiej myśli, czynu, umysłu.

On wyciąga błogosławiącą rękę do każdego człowieka...
To mnie w Nim zadziwia, ta Jego prostota i bezpośredniość, jest dla mnie światłem w otaczającej nas ciemności. Każdy na świecie dobrze kojarzy Tego staruszka który z trudnością zalicza kolejne pielgrzymki oraz próbuje nam powiedzieć „bądźcie dobrzy dla siebie”. Wypowiadając te słowa widać jakich cierpień doznaje, a nam ludziom serce się „kraja” widząc Jego słabszego z dnia na dzień. Często zapominamy o tym hipnotyzującym uroku, powracając do swoich codziennych czynności i wchodząc ponownie w ciemność, ale chwile potem staje przed nami twarz Ojca Świętego i u człowieka ukazuje się iskra a z tej iskry wybucha ogień i rozbija ciemność; widać już tylko światło i łze człowieka który z trudnością próbuje wypowiedzieć słowa "bądźcie dobrzy dla siebie"...

Każdego dnia myśle o Nim i modle się aby Bóg pozwolił mu posługiwać jak najdłużej.