Albrecht Dürer "Czterej Apostołowie", 1523 – 26, Stara Pinakoteka, Monachium. Sygnatura znajduje się w górnym prawym rogu nad postacią apostoła. Sygnatura to własnoręczny podpis albo charakterystyczny znak pozostawiony przez artystę na obrazie, rzeźbie lub innym dziele plastycznym. Może to być pełne imię i nazwisko, samo nazwisko lub monogram. Niektórzy twórcy zamiast podpisu opatrywali swe dzieła jakimś oryginalnym znakiem, na przykład wizerunkiem zwierzęcia lub figurą geometryczną. Malarze umieszczają zazwyczaj sygnatury w obrębie obrazu; bardzo rzadko - na ramie. Czasami na pierwszy rzut oka trudno jest zauważyć podpis artysty, gdyż - wtopiony w kolorystykę kompozycji - bywa niewidoczny. Najpierw trzeba dokładnie obejrzeć dolną część obrazu, jego lewy i prawy róg. Na obrazie "Klasa tańca" francuski malarz Edgar Degas swój znak umieścił w dolnym lewym rogu. W tym samym miejscu zostawił swoje inicjały Stanisław Wyspiański na obrazie "Macierzyństwo". Czasami sygnaturę można odszukać w samej kompozycji malarskiej. Tak jest w przypadku "Lekcji anatomii doktora Tulpa" Rembrandta van Rijna - podpisu nie ma ani w prawym, ani w lewym dolnym rogu. Artysta umieścił swój znak na karcie widniejącej na ścianie nad głowami lekarzy. Niemiecki malarz i grafik, Albrecht Dürer, swoje prace sygnował zazwyczaj literą "A", z wkomponowaną w nią literą "D". Taki monogram można zobaczyć na jego autoportretach. Rycinę "Adam i Ewa" artysta wyjątkowo opatrzył swym pełnym podpisem - wygrawerował go na tablicy znajdującej się na drzewie, za postaciami Adama i Ewy. Łaciński napis znaczy: "Albrecht Dürer z Norymbergi wykonał w 1504 r." W równie oryginalny sposób holenderski malarz Jan van Eyck oznaczył swój obraz "Małżeństwo Arnolfinich". Nad lustrem wiszącym w komnacie wykaligrafowany jest łaciński napis:"Jan van Eyck był świadkiem", przypominający krojem liter podpisy umieszczane w XV wieku pod dokumentami prawnymi. Może to oznaczać, że sam artysta był świadkiem ceremonii zaślubin, która jest tematem tego obrazu. powiększenie... Albrecht Dürer "Adam i Ewa", 1504, Museum of Fine Art, Boston Pełny łaciński podpis malarza wygrawerowany na tablicy umocowanej na drzewie za postaciami Adama i Ewy brzmi: "Albrecht Dürer z Norymbergii wykonał w X". Twórcy europejscy zaczęli podpisywać swe dzieła dopiero w okresie renesansu. Sztuka średniowieczna to - z nielicznymi wyjątkami - dzieła anonimowych artystów, nieoznaczone żadną sygnaturą. Tych bezimiennych twórców w historii sztuki nazywa się mistrzami, dodając nazwę regionu, w którym działali lub charakterystyczne cechy ich twórczości. I tak na przykład Mistrz z Flemalle to artysta, który tworzył w regionie Flemalle. W średniowieczu artysta miał status zwykłego rzemieślnika, takiego samego jak szewc, piekarz czy kowal. Ludzie tej epoki ewangeliczny nakaz rozwijania swych talentów rozumieli dosłownie. Oczywiste dla nich było, że talent, który jest darem od Boga, człowiek powinien wykorzystywać ku Bożej chwale. W pracy artysty - tak samo jak w każdej innej - liczyło się więc zaangażowanie, mistrzostwo wykonania, a nie osobowość twórcy. Cały splendor i tak spływał na Boga, twórca pozostawał anonimowy. Trudno powiedzieć, czy średniowieczni artyści nie mieli poczucia własnej wartości. W każdym razie postawa ta uległa całkowitej zmianie w dobie renesansu. Artyści tej epoki zdali sobie sprawę, że każde dzieło sztuki ma swój niepowtarzalny styl. A styl zależy od wykonawcy. Michał Anioł mógł więc napisać w swym sonecie: "Sztuka uczyniła mnie mistrzem i monarchą". Gdy doceniono rolę sztuki i artystów, zaczęło rozwijać się kolekcjonerstwo. Ludzie zamożni kupowali i zamawiali obrazy u obdarzonych talentem mistrzów, by móc je podziwiać i ozdabiać nimi wnętrza swych pałaców. Dzieła sztuki stały się towarem, a co za tym idzie - zaczęły mieć określoną cenę i stało się ważne, kto był ich twórcą. Prawdziwa sygnatura jest niezmiernie istotnym elementem przy ustaleniu autorstwa dzieła. Gdy podpis artysty jest dobrze znany, można o wiele łatwiej odróżnić prawdziwy obraz od falsyfikatu. Poza tym sygnatura może być bardzo pomocna przy ustalaniu czasu, w którym powstał obraz. Malarze obok podpisu często umieszczali na obrazie rok, w którym powstał. Zdarzało się, że twórca na przestrzeni lat zmieniał sposób oznaczania swych prac. W sytuacji, gdy mamy obraz z sygnaturą, ale bez daty, i znamy okres, w którym artysta w określony sposób znakował swoje prace, jesteśmy w stanie podać orientacyjną datę powstania obrazu.
