1. Działalność kompozytorów polskich w latach 1840 -1914, reprezentujących kierunek radykalno - postępowy, opozycyjny wobec nurtu konserwatywnego w muzyce polskiej określa się mianem Młodej Polski. Jednak pojęcie to w muzyce nie definiowało żadnych cech stylistycznych, zostało przejęte z literatury i sztuk plastycznych. Ta nazwa zaczęła funkcjonować po koncercie w filharmonii warszawskiej w 1906 r., podczas którego zaprezentowano kompozycje czterech młodych twórców: Grzegorza Fitelberga, Ludomira Różyckiego, Apoliniarego Szeluty i Karola Szymanowskiego 2. Cechy charakterystyczne dla muzyki impresjonizmu: wrażliwość na kolor, walory brzmieniowe utworu, próba oddania nastroju, chwilowego obrazu, ulotnych scen, zaznacza się programowość. Wszystko to prowadzi do przemian harmonicznych. Impresjoniści nie poruszają się już w sztywnym systemie dur-moll, ale zdecydowanie korzystają z wszelkich możliwych tworów brzmieniowych, jednocześnie wykorzystując wszystkie zdobycze harmoniczne historii muzyki. 3 i w zasadzie 4: W muzyce - Claude Debussy, Maurice Ravel,Ryszard Strauss, Bela Bartok, Aleksander Skriabin, z Polaków: Emil Młynarski, Mieczysław Karłowicz, Ludomir Różycki. Karol Szymanowski, Emil Nowowiejski oraz Ignacy Paderewski.
