Lisowczycy- historia

Lisowczycy i Aleksander Lisowski herbu Jeż

W dziejach wojskowości europejskiej wskazać można rozliczne formacje, których sławie bojowej dorównuje ich czarna legenda, przywołująca wspomnienie niezliczonych występków, grabieży i okrucieństw. Mieli więc Francuzi swych ekorszerów (dosłownie "zdzierców skóry"), Niemcy - lancknechtów z osławioną "Czarną bandą" na czele, armia habsburska - Iroatów, Rosjanie - kozaków i tzw. dziką dywizję kaukaską my zaś - "polskich elearów" ; czyli lisowczyków, których imię rozbrzmiewało głośno na frontach wojny trzydziestoletniej ad Siedmiogrodu i Czech po Szampanię, budząc grozę nie tylko u przeciwników... A wszystko wzięło swój początek w ambicjach Aleksandra Lisowskiego, jednego z licznych synów średnio zamożnego szlachcica spod Wilna.

Ród twórcy polskiej "eksportowej" kawalerii wywodził się właściwie z Pomorza - jego gniazdem była wioska Lisewo w województwie chełmińskim, skąd kilku jego przedstawicieli około połowy XVI wieku przeniosło się na Litwę - w pogoni za fortuną. Trwające właśnie wojny z Moskwą stwarzały tam ambitnym i ruchliwym jednostkom nieporównanie większe możliwości kariery niż spokojny los hreczkosieja "w Prusiech", zwłaszcza gdy kwapili się do służby żołnierskiej. Musieli owi Lisowscy herbu Jeż dobrze zaprezentować się w nowym otoczeniu: najbardziej wojowniczy Jerzy wysłużył sobie starostwo sokalskie, a nad dwoma innymi: Szczęsnym i Janem - roztoczyły opiekę możne domy Radziwiłłów i Kiszków. Ojciec naszego bohatera związał się z tymi ostatnimi; jako dworzanin wojewodzica witebskiego Jana Kiszki odbył wojaż po Europie Zachodniej (1563-1564), towarzysząc swemu patronowi w Niemczech, Francji, Hiszpanii, Italii i Szwajcarii, gdzie zresztą liznął nieco nauk uniwersyteckich podczas kilkumiesięcznego pobytu w Bazylei. Związek z Kiszkami musiał zapewne wydźwignąć Lisowskiego ponad poziom szeregowego gminu herbowego; przypuszcza się również, iż pozwala on wnosić o jego protestanckim wyznaniu (Kiszkowce należeli w Wielkim Księstwie do najmożniejszych protektorów reformacji). W efekcie dorobił się pan Jan rychło wcale zacnej "substancji" - dwóch wiosek w województwie wileńskim, co jednak okazało się niedostatecznym zabezpieczeniem dla jego rozrodzonej (dziewięciu synów!) progenitury. Niebawem przyszło więc kolejnej generacji Lisowskich szukać sobie odpowiedniego miejsca w Rzeczypospolitej, co zgodnie z tradycją familijną oznaczało przede wszystkim służbę żołnierską.
Był wśród nich również Aleksander Józef. Podobnie jak metryka urodzenia (1575?), kwestią sporną pozostaje, gdzie przyszły zagończyk pobierał nauki: wiemy wprawdzie, iż posługiwał się wybornie piórem, czy wystarcza to jednak, aby dostrzegać w nim wychowanka Akademii Wileńskiej? Mniej wątpliwości budzą natomiast początki jego wojskowej kariery: zaczął ją u schyłku lat dziewięćdziesiątych pod obcymi sztandarami, na żołdzie hospodara wołoskiego Michała I Walecznego. Szkoła to była dobra - żołnierzom wojowniczego hospodara, któremu roiło się zjednoczenie pod swym berłem Wołoszczyzny, Mołdawii i Siedmiogrodu, zajęcia nigdy nie brakowało, a początkujący kondotier nie czuł się chyba obco w tej wielonarodowej armii, skoro wedle wspomnień Jerzego Ossolińskiego kilka tysięcy naszego narodu służyło wiernie Michałowi hospodarowi. Nie ulega wątpliwości, iż tam właśnie miał Lisowski okazję zetknąć się bliżej z elementami wschodniej sztuki wojennej, przenikającymi na Multany ze świata turecko-tatarskiego, a zwłaszcza poznać i docenić walory operacyjne lekkiej jazdy. Tam również poznał bliżej specyfikę kozaczyzny: pokaźne kontyngenty mołojców pozostawały na żołdzie hospodarskim. Doświadczenia te miały z czasem wydać nie lada owoce.
Człek bezbożny i buntownik
Pod ojczyste znaki trafił Lisowski nieco później, w okolicznościach zresztą szczególnych: wybuch wojny między hospodarem a Rzecząpospolitą sprawił, iż część najemników porzuciła służbę u Michała. Okoliczność ta pozostała zapewne nie bez wpływu na pogrom wojsk hospodarskich pod Bucovem (20 października 1600). Lisowski należał do tych, którzy w porę zmienili front, przechodząc pod komendę hetmana Jana Zamoyskiego; nasz bohater trafił wówczas do chorągwi Jana Potockiego, żołnierza doświadczonego, którego ponoć sam Zamoyski we wszystkich swoich ekspedycjach chciał mieć zwycięskiej cwały swojej uczestnikiem. Niebawem - wobec rozpalającej się wojny ze Szwecją - podążył Lisowski do Inflant, gdzie zaciągnął się do roty Szczęsnego Niewiarowskiego, jednego z ulubionych rotmistrzów Jana Karola Chodkiewicza. Ten okres służby dostarczył mu zgoła nowych doświadczeń, i to dwojakich. Z jednej strony miał Lisowski wreszcie okazję docenić rzeczywiste walory polskiej jazdy, skutecznie przeciwstawiającej się w polu liczniejszej i lepiej wyekwipowanej armii szwedzkiej (podkomendni Niewiarowskiego wnieśli znaczący wkład w kolejne zwycięstwa pod Kiesią, Kokenhausen i Dorpatem), z drugiej - przyjrzeć się niewydolności machiny skarbowej Rzeczypospolitej i zasmakować bezkarności pod ochroną konfederacji wojskowej. Lisowski - niedawno jeszcze prosty żołnierz w obcej służbie - umiał chyba wykazać się talentami i przedsiębiorczością, skoro nie tylko czas przeszły i zaprzeszły znalazł się rychło w chorągwi husarskiej (a służba w niej wymagała poważnych nakładów finansowych), osiągając ponoć wysoką godność porucznika, ale też wybił się na czoło zrewoltowanego żołnierstwa. Jego rola w zawiązaniu u schyłku 1604 roku konfederacji wojskowej, której uczestnicy - mimo hetmańskich perswazji i obietnic - złamali dyscyplinę i pociągnęli do Kurlandii, aby kosztem miejscowej ludności powetować sobie zaległy żołd, musiała być poważna, skoro zdesperowany Chodkiewicz donosił kanclerzowi Lwu Sapieże: Pryncypałem ich Lisowski, człek bezbożny i buntownik. On tej konfederacji powodem, jego to i teraz fabryka, że się rozeszli. Mimo że wygłodzone i obdarte wojsko miało wiele na swoją obronę, wymogom dyscypliny wojskowej stało się zadość. Wołanie Chodkiewicza o przykładne ukaranie buntowników spotkało się z odzewem i porucznik husarski na mocy sądowego wyroku stał się banitą - wywołańcem we własnej ojczyźnie. Gwoli sprawiedliwości dodajmy, iż nie wszystkie stacjonujące w Inflantach chorągwie przystąpiły do konfederacji; co więcej, część zrewoltowanego żołnierza - w tym rota Niewiarowskiego! - wróciła niebawem pod komendę Chodkiewicza i wzięła udział w wiktorii kircholmskiej. Lisowski poszedł inną drogą - przyłączył się do malkontentów, niechętnych polityce Zygmunta III i pojawił się na zjeździe sandomierskim, gdzie brać szlachecka wypowiedziała posłuszeństwo monarsze (5 sierpnia 1606). Akces do rokoszu Zebrzydowskiego przyniósł mu znaczący awans, objął bowiem dowództwo nad chorągwią kozacką księcia Janusza Radziwiłła, ale klęska guzowska przekreśliła wszelkie jego rachuby na pomyślną odmianę losu. Uniósłszy cało głowę z pola bitwy, pospieszył Lisowski za swym patronem do jego dóbr poleskich, spodziewając się zapewne wznowienia rokoszu; nadzieje te okazały się jednak całkowicie mylne - sam Radziwiłł dojrzewał powoli do pojednania z dworem, a wokół rokoszowych chorągwi zaciskał się powoli pierścień regalistów. W okresie tym zdążył jeszcze Lisowski kolejny raz narazić się tryumfującemu Chodkiewiczowi, kiedy to pojmawszy jego byłego podkomendnego - kozackiego rotmistrza Dobka, oskarżył go o próbę skrytobójczego zamachu na księcia Janusza (z hetmańskiej ponoć inspiracji), co zakończyło się egzekucją podejrzanego.
Osaczeni, kręcący się jako wilcy po wschodnich rubieżach Wielkiego Księstwa Litewskiego, znaleźli się rokoszanie i wywołańcy pokroju Lisowskiego w sytuacji zgoła bez wyjścia. Na ich szczęście nadeszło wezwanie z Moskwy, gdzie trwająca od kilku lat wojna domowa wkraczała włamie w nową fazę.
W służbie Łżedymitra
0 ile dotychczasowy przebieg "Smuty" charakteryzował się stosunkowo skromnym zaangażowaniem strony polskiej, o tyle pojawienie się nowego pretendenta - Dymitra II Samozwańca - całkowicie odwróciło sytuację. Intrygę z pojawieniem sił jakoby "cudownie ocalonego" Dymitra wymyślił ponoć polski sekretarz zamordowanego - Mikołaj Miechowiecki, drogę zaś do tronu miały mu wyrąbać polskie szable. Sytuacja, jaka wytworzyła się na granicy polsko-moskiewskiej, wydatnie sprzyjała tym planom: manifest "moskiewskiego cara", wzywający na swą służbę polskich żołnierzy (w dodatku kuszący ich żołdem w imponującej wysokości), pobudził nie tylko wyobraźnię dawnych rokoszan. Zachęcił też do pójścia w ich ślady niedawnych przeciwników - żołnierzy Chodkiewicza, którzy kolejny raz nie powąchawszy żołdu, zawiązali konfederację w Brześciu i w oczekiwaniu "swych zasług" spędzali czas na metodycznym łupieniu królewskiej ekonomii. Apel Łżedymitra poruszył jednych i drugich; niebawem w jego obozie pod Starolubem pojawiły się liczne hufce polskich najemników, a wśród nich - Lisowski na czele własnej chorągwi. Rola, jaka początkowo przypadła mu w polskim otoczeniu "uzurpatora", nie była znaczna. Prym wodzili tam bardziej doświadczeni i lepiej urodzeni dowódcy: początkowo kniaź Roman Rożyński, następnie starosta uświacki Jan Piotr Sapieha. Niepoślednie miejsce zajął tam również znany mu zapewne jeszcze z multańskich czasów pułkownik Walenty Walawski, niebawem - totumfacki i kanclerz Samozwańca. Być może ta właśnie okoliczność wespół z osobistymi zdolnościami pozwoliły ostatecznie Lisowskiemu sięgnąć po znaczniejszą komendę.

Wiosną 1608 roku stanął więc na czele zagonu kilkuset Dońców na ziemi riazańskiej, wznosząc żagiew buntu przeciw władzy Szujskiego, a przy okazji pustosząc bezlitośnie włości jego adherentów. Ściągnąwszy pod swój znak niemałe siły miejscowego kozactwa, powiódł je przeciw carskim wojewodom Chowańskiemu i Lapunowowi, przemógł ich pod Zarajskiem i zdobył dla swego "monarchy" posiadającą doniosłe znaczenie militarne Kołomnę. Niebawem wprawdzie poniósł dotkliwą porażkę w bitwie na Niedźwiedzim Brodzie, ale rychło zebrawszy rozproszone oddziały, poprowadził je do głównej kwatery Dymitra II, którą w tym czasie przeniesiono do podmoskiewskiej wsi Tuszyno. Trwająca od 24 czerwca blokada stolicy nie zapowiadała rychłego rozstrzygnięcia, a tym bardziej sukcesu; w wyniszczających i krwawych walkach na przedpolu Moskwy obie armie ponosiły znaczne straty, co nie oznaczało wcale, że topniały. Zarówno obóz tuszyński, jak załoga Moskwy (bynajmniej nie pozbawionej komunikacji z zapleczem) regularnie otrzymywały pokaźne posiłki. Konfrontacje obu armii w polu kończyły się zazwyczaj porażką wojsk Szujskiego; podobnie zakończyła się walna bitwa tuszyńców z przybyłym carowi Wasylowi IV na odsiecz pospolitym ruszeniem (5 lipca), które polski uczestnik wydarzeń przesadnie szacował na 100 tys. "Moskwy" i 40 tys. Tatarów. Ryzykowny manewr tuszyńskiego hetmana - księcia Romana Rużyńskiego, w postaci nocnego uderzenia na obóz przeciwnika, zaowocował pełnym sukcesem: Moskwę nie mogącą przyjść do sprawy rozgromiono (...), a Szujski z ludem do miasta się wprowadził. Dopiero po tej bitwie udało się wokół Moskwy zadzierzgnąć pętlę ściślejszej blokady, aczkolwiek nigdy nie stała się ona całkowicie szczelna. Propagandowe znaczenie bitwy było jednak niemałe: głowa państwa rosyjskiego pozostawała jako ptak w klatce, natomiast wojska uzurpatora rosły w siłę. Odgrywąjący w polskich oddziałach Samozwańca niepoślednią. rolę chorąży mozyrski Józef Budziło zanotował przy tej okazji: po tej potrzebie coraz na łaskę carską przybywało, wyliczając nazwiska co wybitniejszych dowódców owych oddziałów. Obok znanych pułkowników i rotmistrzów - Aleksandra Zborowskiego, Marka Wilamowskiego, Jędrzeja Młockiego i Stanisława Stadnickiego, wymieniony został wówczas także nasz bohater: pan Lisowski też z Razania przyszedł, który tej wiele razy Moskwę gromiwał, będąc w Rezaniu, gdy go car [tj. Dymitr II Samozwaniec - H.G.] jeszcze ` Orła do Michajłowa był posłał.
Pod wozem i na wozie
Klęska poniesiona przez Lisowskiego podczas owego pochodu musiała być znaczna, bowiem Budziło - skory raczej do wyolbrzymiania sukcesów swej strony niż do odnotowywania jej porażek, zauważył w swej relacji: a gdy przychodził do Tuszym, a mijał Moskwę, napadła nań Moskwa, rozgromiła go, ale znowu zebrawszy się, przyszedł na Tuszvn. Godne uwagi, iż ta dotkliwa klęska nie miała specjalnego wpływu na dalszą karierę Lisowskiego; co więcej, nie ulega wątpliwości, że w tym właśnie czasie jego znaczenie w armii Samozwańca wzrosło niepomiernie, wyrósł bowiem na drugiego obok atamana Iwana Zarudzkiego przywódcę miejscowego kozactwa. Niebawem, wespół z Janem Piotrem Sapiehą, przybyłym niedawno do Tuszyna na czele złożonej z własnych zaciągów małej armii, ruszył na klasztor Troicko-Siergiejewski, bastion zwolenników Szujskiego. Klasztor ów był zarazem jednym z najbardziej czczonych w Rosji ośrodków kultu religijnego, dlatego też ta właśnie misja okryć miała imię Lisowskiego w tradycji rosyjskiej wieczną osławą; niepoślednią zapewne przyczyną podjętych działań były wieści o przechowywanych w jego murach niezmierzonych bogactwach. Komenda Lisowskiego stanowiła pokaźną część sapieżyńskiego korpusu: pułku liczono sześć tysięcy, a w jego skład wchodziła Moskwa z armatą. Po drodze wziął nasz bohater udział w ciężkiej bitwie pod Rachmancewem (2 października), wprawdzie wygranej przez Sapiehę, ale przy stosunkowo skromnym udziale od-działu Lisowskiego, albowiem w ogniu walki składający się na dowodzoną przezeń straż przednią Kozacy i moskiewscy ochotnicy sromotnie tył podali.

Przewlekłe oblężenie klasztoru zakończyło się pełnym fiaskiem, ale Lisowski, który pod jego murami stracił zresztą jednego z braci - skracał sobie ten czas owocnymi wyprawami do ziemi suzdalskiej i włodzimierskiej, a wreszcie - pacyfikacyjnym pochodem na Powołże. W grudniu 1608 roku wyprawił go tam Sapieha na czele znacznych sił: poszło z Lisowskim 700 jazdy polskiej, 2000 kozaków i 1000 szlachty rosyjskiej. Dokonał wówczas głębokiego rajdu na Jarosław, zdobywając i pustosząc Kostromę, Galicz i Sól Galicką, a przy okazji znosząc doszczętnie miejscowe pospolite ruszenie. Zapewne w uznaniu tych zasług dostąpił wiosną 1609 roku tytułu "carskiego wojewody", pozostając jednakże dalej pod komendą Sapiehy jako "hetmana". W kwietniu ponowił działania w tym samym kierunku, ponieważ na Powołżu wybuchło powstanie przeciw "worowi" (rus. łotr, złodziej), jak często nazywano na Rusi Dymitra II Samozwańca. Operując na czele korpusu 3000 kozaków dońskich i kilku rot petyhorskich rozbił ponownie miejscowe pospolite ruszenie, ale Kostromy i Jarosławia nie zdołał opanować. Wyparty z Powołża przez nadciągającą z kierunku nowogrodzkiego armię Michała Skopina-Szujskiego, powrócił do obozu Sapiehy, wciąż zajętego bezskutecznym oblężeniem klasztoru Troicko Siergiejewskiego, biorąc następnie udział w jego nieudanym pochodzie na Kalazin. Jesienią wyprawiony przez Sapiehę na czele dwóch tysię-cy Dońców i trzystu Czerkiesów do Rostowa, aby miał pilne oko nad Skopinem, kędy by ,się z wojskiem obrócił, został niebawem odcięty od swoich przez przeważające siły wroga. W tej nader trudnej sytuacji nie stracił Lisowski animuszu, owszem - przetrwał całą zimę na Suzdalszczyźnie, wykroiwszy tam sobie udzielne zgoła władztwo.
Czas przeszły i zaprzeszły
Fakt, iż jego mała armia nie tylko wytrwała w niesprzyjających warunkach, ale jeszcze nieźle dała się we znaki wrogowi (Lisowski bowiem nie zaniechał wcale rajdów na sąsiednie obszary!) wystawia niezgorsze świadectwo talentom dowódcy, i walorom jego żołnierzy, mimo że ta "wolnizna" (poza kilkoma rotami polskimi i w miarę zwartym i zaprawionym w bojach kontyngentem kozackim) składała się w przeważającej masie z dosyć pstrej hałastry (miejscowych "dzieci bojarskich", przybyszów z tzw. Ukrainy Siewierskiej, rozbitków od Bolotnikowa, wreszcie - Tatarów i Czerkiesów). Aby zapanować nad tak różnorodnym elementem i przetworzyć je w sprawny instrument militarny, trzeba było żelaznej ręki i nie lada miru wśród podkomendnych. Inna sprawa, że znakomitym spoiwem była tutaj wspólnota interesów - łup był wszak głównym celem obu stron. Na wiosnę, w kompanii innego głośnego zagończyka Andrzeja Prosowieckiego, przedarł się "wojewoda' do ziemi pskowskiej, gdzie zresztą został dobrze powitany przez okoliczną ludność, życzliwą Łżedymitrowi i oczekującą od jego pułków ochrony przed Szwedami. Niebawem jednak diametralnie zmieniła się konfiguracja polityczna. Rzeczpospolita zaangażowała się w Rosji oficjalnie, a Duma Bojarska zaprzysięgła wierność obranemu carowi Władysławowi Zigmuntowiczowi, czyli królewiczowi Władysławowi Wazie (27 sierpnia 1610) - Lisowski więc stanął przed twardym wyborem, podobnie zresztą jak większość polskich najemników Dymitra II Samozwańca. Pozostając odcięty od głównych sił, nie uczestniczył jednak w rokowaniach między królewskimi emisariuszami a oddziałami tuszyńskimi, w których następstwie znacząca część najemników, w zamian za obietnicę wypłacenia im zaległego żołdu, nieco wcześniej porzuciła służbę u "wora", przyczyniając się do pogromu armii Szujskiego pod Kłuszynem, co utorowało hetmanowi Żółkiewskiemu drogę do Moskwy.

Widząc, iż sprawa Samozwańca jest już beznadziejna (zresztą został on niebawem zamordowany przez jednego ze swych dworzan, kniazia Urusowa), akces zaś do wojsk króleskich pomoże mu zmazać banicję, a nawet - dzięki dowództwu nad pokaźnym oddziałem - pomóc w utrzyma niu osiągniętej pozycji (w polskim obozie mieniono go wówczas "pułkownikiem"), bez skrupułów przeszedł Lisowski na służbę królewską. Reakcja jego podkomendnych wobec takiego wyboru (w zdecydowanej większości nie Polaków) była negatywna. Straciwszy na skutek dezercji pokaźną część oddziału, wycofał się więc Lisowski ku granicom Rzeczypospoliej, po drodze łupiąc okrutnie pogranicze. W imieniu polskiego króla dokonał wówczas aneksji kilku zamków pogranicznych: Krasnego, Woronca i - najznaczniejszego z nich - Zawołocza, który wybrał sobie na główną bazę, do rajdów na moskiewskie pogranicze.

Wódz elearów Rachuby Lisowskiego okazały się trafne, sejm 1611 roku odpuścił mu dawne grzechy i zniósł wyrok banicji, za zasługi Rzeczypospolitej pod czas ekspedycji moskiewskiej oddane. Rojenia o zaszczytach i intratach przyszło mu jednak odłożyć na później: choleryczny i pamiętliwy Chodkiewicz nie zamierzał faworyzować dawnego buntownika, a Rzeczpospolita wciąż nie łożyła na swoich żołnierzy. W tym stanie rzeczy samemu Lisowskiemu niejednokrotnie przyszło doświadczyć kłopotów swych dawnych przełożonych i układać się z niepłatnymi żołnierzami o prolongatę służby krwawie prosząc. Słuszny jest zapewne domysł, iż utrzymał ich przy sobie obietnicą łupu, bo niebawem poprowadził łupieżczą watahę w głąb wrażego kraju - pod Psków. Pogoń za zdobyczą przyniosła jednak skutki opłakane, Rosjanie bowiem opanowali powierzone mu Zawołocze, wyrzynając w pień słabą załogę; tym samym utracił również swą samozwańczą godność pułkownika. To iż za ów jawny akt niesubordynacji nie poniósł kary, wytłumaczyć można tylko jednym: buszując po ziemi pskowskiej wymusił na miejscowym wojewodzie swego rodzaju konwencję, gwarantującą czasowy rozejm na rubieży łocko-witebskiej i pskowskiej, co zresztą doceniła szlachta połocka, zaszczycając zagończyka godnością rotmistrza powiatowego. Rychło też, w obliczu nadciągających zagrożeń, Chodkiewicz zdecydował się odpuścić mu dawne (i nowe, bo po kra ju krążyły już pozwy hetmańskie, wywołane skargami uciskanych obywateli) przewiny i zaprosił go serdecznie do swej kwatery w Kopysi. Pojednanie się z hetmanem zapoczątko wało najznakomitszy okres w karierze Lisowskiego.

Wiosną 1614 roku ruszył on wraz z Andrzejem Sapiehą na odsiecz blokowanemu przez armię carską Smoleńskowi; wzmocniwszy garnizon ludźmi i prowiantem, chorągwie polskie podejmowały początkowo próby nękania oblegających, a następnie przystąpiły do szerzej zakrojonych działań na zapleczu przeciwnika. Lisowski uczestniczył w tym aktywnie, przyczynił się walnie do poznoszenia moskiewskich gródków, wyrosłych na granicy, ale prawdziwie rozwinął skrzydła dopiero po otrzymaniu hetmańskiego ordonansu, aby dokonać głębokiego zagonu na terytorium wroga. Realizacja przerosła bodaj zamiar: skrzyknąwszy pod swoją komendę watahy kozackie i zasiliwszy tę zbieraninę wolontariuszami wszelkiego autoramentu, ruszył Lisowski znanym sobie wybornie szlakiem na Brańsk i Karaczew, a następnie wtargnął na Siewierszczyznę. Brak "gotowego żołnierza" i pustki w skarbie sprawiły, że hetman wielki litewski, chcąc ratować zagrożoną Smoleńszczyznę, musiał się wówczas odwołać do kontyngentów luźnych, skłonnych służyć bez żołdu: wszelkiej maści wolnizny i Kozaków. Zapewne jedynym człowiekiem, który mógł owe błąkające się po pograniczu moskiewskim "kupy swawolne" zebrać pod swym znakiem i nadać im kształt w miarę jednolity, był właśnie Lisowski, skądinąd zmęczony już swą niepewną pozycją. Chodkiewicz zrozumiał w lot korzyści, płynące z wykorzystania jego talentów, rola zaś, jaka przypadła w realizacji hetmańskiego scenariusza samemu Lisowskiemu, do złudzenia przypomina misję legendarnego szczurołapa z Hamelinu. Już samo wyprowadzenie z granic Rzeczypospolitej band niepłatnego żołnierza, łupiącego swoich równie straszliwie jak obcych, było nie lada zasługą, a pod dobrym regimentem hałastra owa mogła jeszcze oddać Rzeczypospolitej niemałe usługi. Uprzedzając dalsze uwagi o przebiegu akcji Lisowskiego, dodajmy, iż hetman okazał się lojalnym mocodawcą: w końcu 1614 roku skromny rotmistrz przedzierzgnął się w pułkownika JKM, a w początkach następnego roku Chodkiewicz nie szczędził wysiłku, aby wyrobić dlań przywilej na dzierżawę kilku wiosek królewskich. Wówczas to w liście hetmana do podkanclerzego koronnego Firleja padły słowa znamienne o sytuacji materialnej sławnego zagończyka: go ta wojna ledwie rzie pieszo, przy szkapie jednej zostawiła. Przystępując do realizacji Chodkiewiczowskiego zamysłu, miał jednak pułkownik zamiar powetować sobie zarówno niedawne straty z Zawołocza, jak i ekspensa, poniesione na nowe zaciągi.

Rozpoczynając akcję werbunkową swym głośnym uniwersałem, wydanym w Mohylewie 12 stycznia 1615 roku, podejmował Lisowski nie lada ryzyko: faktycznie pozbawiony odpowiednich środków finansowych, miał pułkownik do zaoferowania ciągnącym na jego wezwanie dwa tylko, choć ważkie argumenty: swą sławę mołojecką ...i deklarację hetmańską, iż na ociągających się spadnie niebawem uderzenie chorągwi komputowych! W takich właśnie warunkach rodziła się legendarna już niebawem formacja lisowczyków, mianujących siebie najchętniej elegancką nazwą "elearów" (od węg. eljaro - ochotnik, harcownik).

Akcja werbunkowa zakończyła się umiarkowanym sukcesem: w połowie lutego pociągnął Lisowski na Siewierszczyznę, kierując się - zgodnie z wolą hetmańską - ku Briańskowi. Owe sześć chorągwi, które wiódł w głąb państwa Romanowów, wydawały się być siłą ledwie wystarczającą dla rozrywania sił nieprzyjacielskich; zresztą w przeszłości miewał już pułkownik pod swoją komendą siły sporo większe niż te niespełna sześć secin szabel, z którymi porywał się teraz na całą potencję moskiewską.

GENEZA ELEARÓW POLSKICH - LISOWCZYKÓW.
Rotmistrz lekkiej jazdy (lisowczyk) z XVII wieku (ryt. Stefano Dela Bella) Lisowczycy wywodzili się z oddziałów ochotników zwerbowanych przez magnatów polskich celem wprowadzenia na tron moskiewski popieranych przez nich pretendentów Dymitra Samozwańca I a potem II. Gdy ten ostatni nie miał pieniędzy na żołd dla najemników ci zawiązali konfederację wojskową, na czele której stał między innymi Aleksander Lisowski. Konfederaci zmusili Samozwańca do oddania im pod zastaw dużych połaci ziemi, wybierając z nich kontrybucje. Po upadku Dymitra Samozwańca II Lisowski po początkowych oporach wszedł na czele części oddziałów do służby króla polskiego, służąc nie za żołd, lecz w zamian za swobodę w łupieniu ziem moskiewskich (służyli też jako wojska najemne u innych obcych państw zwłaszcza Habsburgów),po roku 1635 - 36 ulegli rozproszeniu.

ORGANIZACJA, UZBROJENIE I TAKTYKA.

Przy zachowaniu organizacji konfederackiej lisowczycy za najwyższą władze uznawali koło generalne (zgromadzenie wszystkich towarzyszy), które wybierało naczelnego dowódcę zwanego pułkownikiem (do 1616 roku Lisowski a po jego śmierci inni) i jego pomocników, porucznika, czyli zastępcę, strażnika, oboźnego, sędziego a także rotmistrzów. Koło uchwalało też własne artykuły konfederacji. Każdy z rotmistrzów dowodził jednocześnie dwoma chorągwiami: pańską złożoną z towarzyszy i pocztowych i ciurowską lub czeladną złożoną ze sług obozowych. Właściwą siłę chorągwi stanowiła chorągiew pańska. Pozostałe służyły głównie do ubezpieczenia zwiadu i rabunku w razie potrzeby wspierając pierwsza chorągiew.

Lekka jazda z początku XVII wieku - lisowczyk. Nie posiadał uzbrojenia ochronnego. Bronią był krótki muszkiet, dwa pistolety, łuk, szabla, koncerz lub pałasz.

Lisowczycy nie używali na ogół uzbrojenia ochronnego, mieli natomiast obfite uzbrojenie zaczepne, zarówno w postaci broni palnej (rusznica i dwa pistolety), łuków, szabel, koncerzy a niekiedy i dzid. Nie posiadali żadnych taborów, które zastępowały im juczne konie, toteż mogli posuwać się bardzo szybko. Działali z zaskoczenia, atakowali słabsze oddziały wycofując się przed silniejszymi. Byli bezwzględni w walce: mordowali ludność, palili wsie i miasta. Swymi dywersyjnymi zagonami w głąb ziem moskiewskich oddali wielkie zasługi dowództwu polskiemu. Jednak ich łupieżcza działalność w kraju po powrocie z Rosji spowodowała żądanie ich rozwiązania. Zostali w 1619 roku za zgodą Zygmunta III zwerbowani do służby cesarskiej. Uratowali między innymi Wiedeń zagrożony przez powstańców węgierskich (1620 rok - Biała Góra). Część z nich walczyła z Turkami pod Chocimem, niektóre oddziały weszły w skład wojska komputowego walczącego przeciw Szwedom. Większość aż do 1638 roku brała udział w wojnie 30 letniej (po stronie Habsburgów).
W opartej na wzorach tatarskich szkole walki podjazdowej lisowczyków zdobyło doświadczenie wielu wybitnych dowódców (Stefan Czarniecki). Lisowczycy wywarli też duży wpływ na taktykę lżejszej jazdy polskiej. Mimo zastrzeżeń natury moralnej i etycznej, była to formacja wspaniała, atrakcyjna i pociągająca. Ona narzuciła wojsku określoną modę żołnierską (między innymi podgolone czupryny i wąskie obcisłe spodnie). Formacja ta pozostawiła oryginalne kodeksy dyscypliny. Lisowczyk (Piotr Michałowski, Muzeum Narodowe w Poznaniu)

Obok dominującej liczebnością i znaczeniem konnicy rozwijała się i ulegała przemianom piechota polska, artyleria a także flota polska (Jan Weyher 1623 rok). Rzeczpospolita jednak ze względu na rozległość terytorium zmuszona była do prowadzenia wojny głównie za pomocą kawalerii. Rozwój sztuki wojennej w Polsce inaczej niż w Europie Zachodniej zależał od ciągłej styczności z Tatarami.
Rozmowa lisowczyków przed gospodą.(mal. J. Brandt, własność prywatna)

Lisowczycy - opis formacji
Ludzie pana Lisowskiego

Wojciech Debolecki, kapelan wojska lisowskiego, napisal w swojej ksiazce "Przewagi elearow polskich", ze lisowczycy mieli za hetmana Pana Boga. Zaslugi elearow byly zas wedlug autora tym wieksze, ze wojowali oni i zwyciezali w czasie wojny trzydziestoletniej z wojskami Unii Protestanckiej, a zatem odnosili zwyciestwa nad luteranami. Juz w wieku XVII poczela tworzyc sie legenda lisowczykow - slawnych oddzialow lekkiej jazdy nazywanych tak od nazwiska ich tworcy, pulkownika Aleksandra Jozefa Lisowskiego. Z biegiem czasu zapominano coraz bardziej o ich gwaltach i swawolach. Zapominano, ze mimo niewatpliwej odwagi, byli straszni zarowno dla wroga, jak i swoich. A z racji ze walczyli zarowno z muzulmanskimi Turkami, jak i luteranami, czesto uwazano ich przede wszystkim za obroncow katolicyzmu. Jest tez rzecza dziwna, ze choc w wielu powiesciach historycznych z XIX i XX wieku lisowczycy ukazani sa tacy, jacy byli naprawde, to jednak tradycja i legendy przechowaly ich obraz jako obroncow tryumfujacego katolicyzmu.
A jacy byli naprawde ci wielcy, slawni lisowczycy? Przede wszystkim okrutni. Nikt tez nie domysla sie nawet, ze na poczatku istnienia choragwie lisowskie skladaly sie niemal wylacznie z Moskwy i Kozakow (zarowno donskich, jak i zaporoskich), Niemcow, Tatarow i awanturnikow wszelakiego pochodzenia. Poczatki dzialania tych szybkich, okrutnych jezdzcow, przypadaja oczywiscie na wojny polsko-moskiewskie w pierwszej polowie XVII wieku. Jednak pierwszy pulk lisowski sformowany zostal dopiero w roku 1616. Nazwa: lisowczycy, powstala zas dopiero po smierci zalozyciela tej formacji, pulkownika Aleksandra Jozefa Lisowskiego.

Los infamisa

Aleksander Jozef Lisowski urodzil sie na Litwie w wojewodztwie wilenskim, w szlacheckiej rodzinie Lisowskich, ktorzy w polowie XVI wieku przeniesli sie do Wielkiego Ksiestwa Litewskiego z ziemi chelminskiej na Pomorzu. Dokladna data urodzin pulkownika nie jest znana, przypuszcza sie jednak, ze nastapilo to okolo roku 1580. O mlodosci Lisowskiego nie ma zadnych informacji. Wiadomo ze juz w roku 1601 uczestniczyl w wyprawie wojsk polskich do Moldawii i poczatkowo wystepowal po stronie hospodara Michala Walecznego, aby pozniej przejsc do obozu Jana Zamoyskiego. Natomiast pozniej mlody szlachcic udal sie na Litwe, na wojne inflancka prowadzona przez hetmana polnego Jana Karola Chodkiewicza. I tutaj wlasnie nasz bohater zaslynal na innym zgola polu dzialania niz bitwy i potyczki ze Szwedami. Gdy bowiem Rzeczpospolita nie oplacila wojska, w roku 1604 zolnierze zawiazali konfederacje, wypowiedzieli sluzbe hetmanowi i ruszyli w glab Rzeczypospolitej, lupiac wlosci szlacheckie, krolewskie i koscielne. Aleksander Lisowski byl jednym z przywodcow konfederatow, co wzbudzilo prawdziwa wscieklosc Chodkiewicza. "On konfederacji tej powodem, on proces jej czynil i w Litwe wprowadzil" - pisal o Lisowskim stary hetman. Za udzial w konfederacji Lisowski skazany zostal na banicje, czyli wygnanie z kraju, jednak bez pozbawienia czci. Ale, jak to bywalo w XVII wieku, nic sobie z tego nie robil.
Lisowski przystal zaraz do Janusza Radziwilla, kalwina, jednego z przywodcow antykrolewskiej opozycji szlacheckiej. Wraz z nowym panem wzial udzial w rokoszu wymierzonym przeciwko Zygmuntowi III Wazie. Gdy zas rokoszanie poniesli kleske pod Guzowem, Lisowski schronil sie we wlosciach Radziwilla. Przyszlemu bohaterowi Rzeczypospolitej i - rzecz jasna - znakomitemu dowodcy wojskowemu palil sie grunt pod nogami. Lisowski wzial zatem udzial w interwencji podjetej przez polskich magnatow w Moskwie. Juz od roku 1604 za wschodnia granica Rzeczypospolitej szalala wielka wojenna awantura zwana dzis przez historykow "Dymitriadami". Najpierw panowie Wisniowieccy i wojewoda sandomierski Jerzy Mniszech osadzili na tronie w Moskwie tajemniczego Dymitra, podajacego sie za cudownie ocalonego syna cara Iwana Groznego. Potem zas, gdy Dymitr zostal zamordowany, w Starodubie pojawil sie nowy samozwaniec, takze Dymitr II, podajacy sie z kolei za cudownie uratowanego Dymitra I. Drugi z samozwancow nie przypominal w niczym zamordowanego w Moskwie Dymitra. "Do pierwszego w niczym, oprocz tego ze czlowiek, niepodobny" - napisal o nim Stanislaw Zolkiewski. Starodubscy bojarzy i dworianie nie chcieli jednak wierzyc, ze naprawde jest to ocalony carewicz. Kiedy w dodatku rzekomy Dymitr nie chcial przyznac przed nimi, kim naprawde jest, Moskwicini postanowili wymusic na nim wyznanie tradycyjnymi metodami uzywanymi od wiekow w ich panstwie - torturami. Wowczas jednak rzekomy Dymitr oprzytomnial. - Ach wy, sukinsyny, jeszcze mnie nie poznajecie?! Gosudar jestem! - zakrzyknal i porwal sie do kija.
Ma sie rozumiec, ze po tym wystapieniu nikt juz nie mial watpliwosci, iz tajemniczy samozwaniec jest rzeczywiscie rzekomym Dymitrem.
Tego wlasnie Dymitra Samozwanca II wsparl Aleksander Lisowski z choragwia kozacka. Do oddzialow Lisowskiego zaczeli szybko naplywac ochotnicy - zwykle Kozacy, Tatarzy i Moskwicini. Na wiosne 1608 roku Lisowski skierowal sie do ziemi riazanskiej, wraz ze swoim hultajstwem pokonal pod Zarajskiem wojska Iwana Chowanskiego i Zachara Liapunowa, potem zajal Michajlow. Byc moze juz wowczas podjal zamiar przedarcia sie do... Persji, do szacha Abbasa I, ktory usilowal naklonic wladcow Europy do krucjaty antytureckiej. Lisowski zrezygnowal jednak, podrozy, bowiem nie mogl znalezc drogi do tego kraju.
Zajal zatem Kolomne, ruszyl ku Moskwie i... na Niedzwiedzim Brodzie poniosl kleske, stracil wszystkie zgromadzone lupy. Wraz z niedobitkami swoich oddzialow poszedl potem do Tuszyna pod Moskwa, gdzie znajdowalo sie wojsko wspierajace Dymitra II. Wkrotce po tym Lisowski wraz z Janem Piotrem Sapieha ruszyl oblegac warowna Lawre Troicko-Siergiejewska. Podczas oblezenia ludzie z pulku lisowskiego, ale jeszcze nie lisowczycy, zawiedli po raz drugi, pod wsia Rachmancewo, w czasie bitwy uciekli bowiem na sam widok zblizajacych sie wojsk Iwana Szujskiego.
Lawra Troicko-Siergiejewska oparla sie szturmom Sapiehy. Lisowski, ktoremu znudzilo sie oblezenie, dokonal zatem kilku wypraw w glab Moskwy. Zdobyl Kostrome i Soligalicz, a takze kilka innych grodkow. A gdy we wrzesniu 1609 roku do wojny z Moskwa wmieszala sie Rzeczpospolita, Lisowski przeszedl na sluzbe krola. Juz wowczas sklad jego lekkich choragwi poczal sie zmieniac. Powoli z szeregow tych rot znikali Moskwicini, a pojawiali sie Kozacy, Litwini i Polacy. Juz w roku 1610 Lisowski zajal Pskow, pozyskal oddzialy zacieznej piechoty angielskiej i irlandzkiej, wraz z ktorymi bil sie przeciwko Szwedom, usilujacym zajac czesc Wielkiego Ksiestwa Moskiewskiego. 26 wrzesnia 1611 roku obradujacy w Warszawie sejm zniosl banicje ciazaca na Aleksandrze Lisowskim. Pulkownik otrzymal w tym czasie od krola list przypowiedni na choragiew lekkiej jazdy zwanej kozacka, wiadomo jednak, ze w jego wojsku pozostawalo nawet kilka tysiecy zolnierzy. Odtad przez kilka lat Lisowski bronil granic Rzeczypospolitej. Gdy w roku 1612 skapitulowal polski garnizon na Kremlu, a wojsko zawiazalo kolejna juz, wielka konfederacje, Lisowski bronil jak mogl zdobytego Smolenska przed oddzialami moskiewskimi.
W roku 1615 Aleksander Jozef Lisowski wydal slynny uniwersal adresowany do wszystkich ludzi wyjetych spod prawa w Rzeczypospolitej, wszystkich hultajow i "kup swawolnych" rozproszonych po kraju. Pulkownik wezwal ich, aby zglosili sie pod jego rozkazy. Odezwa poskutkowala. Lisowski sformowal 6 choragwi jazdy. Byly to juz de facto choragwie lisowczykow, jednak formacja ta nie uzywala jeszcze tej nazwy.

Wielka wyprawa lisowczykow

Wraz ze swa zgraja podszedl najpierw pod Briansk, potezna, obwarowana twierdze moskiewska. Pulkownik nie mogl go zdobyc, oblegl jednak miasto, nie dopuszczajac do niego pomocy. Gdy na odsiecz miastu wyruszyl z siedmioma tysiacami ludzi kniaz Szachowski, Lisowski rozgromil go pod Karaczewem. Gdy do miasta zblizyla sie nastepna armia pod wodza kniazia Dymitra Pozarskiego, Lisowski zniosl po ciezkim boju jej straz przednia, a Pozarski, mimo ze mial kilkakrotna przewage nad Lisowskim, okopal sie w umocnionym obozie i postanowil bronic przeciwko kilkakrotnie mniejszym silom Lisowskiego.
Pulkownik nie zdecydowal sie na walke. Odskoczyl od przeciwnika, spalil Bielow i Lichwin, zajal Pieremyszl. Pozniej poszedl na polnoc, do Oceanu Lodowatego. Lisowski rozbil nastepna armie moskiewska pod Rzewem, pomaszerowal do Morza Karskiego, gdzie nie wiadomo czy dotarl. Po wyruszeniu w strone Kaszyna, po spaleniu Torzka zawrocil w strone granic Rzeczypospolitej. Zaden z oddzialow moskiewskich nie powazyl sie zastapic mu drogi. Lisowski wrocil zatem na Siewierszczyzne.

Umarl Lisowski,
niech zyja lisowczycy!

Az do jesieni 1616 roku Lisowski wraz ze swoimi ludzmi przebywal na pograniczu polsko-moskiewskim. I tutaj, w trakcie przygotowania do nastepnej wyprawy, 11 pazdziernika 1616 roku Lisowski niespodziewanie rozchorowal sie i zmarl. Od tej wlasnie pory ludzi sluzacych w formacjach lekkiej jazdy, ktore zalozyl Lisowski, nazywano od jego imienia lisowczykami.
Nowe oddzialy lekkiej jazdy szybko daly sie we znaki Moskwie. Jeszcze w roku 1616 zajely Kursk, pobily pod Bolchowem oddzialy moskiewskie. W roku 1617 przybyly zas pod Smolensk, blokowany przez sily moskiewskie. Na sama wiesc o przybyciu lisowczykow oddzialy te skupily sie w jednym z ostrozkow, a potem rozpoczely odwrot i ucieczke az do Bialej. Dowodca lisowczykow byl wowczas Stanislaw Czapinski. A gdy zginal pod Kaluga, lisowczycy wybrali na jego miejsce Walentego Rogawskiego. Pod jego dowodztwem wzieli udzial w wyprawie krolewicza Wladyslawa IV Wazy na Moskwe, gdzie zasluzyli sie odwaga i mestwem. Wowczas wlasnie lisowczycy, palacy i lupiacy Wielkie Ksiestwo Moskiewskie, doszli az do Obu, gdzie ponoc, jesli wierzyc przekazom, znalezli dziwna zlota rzezbe - Zlota Babe, byc moze posag Buddy.

Lisowczykow przewagi bojowe

Po zakonczeniu wojny polsko-moskiewskiej w roku 1619, lisowczycy wrocili do kraju, gdzie rozmieszczeni zostali wzdluz poludniowej granicy Rzeczypospolitej. Juz wowczas zapewne ustalil sie caly sklad, uzbrojenie i zwyczaje pulku lisowskiego. Lisowczycy stali sie wtedy lekka jazda, nie uzywajaca uzbrojenia ochronnego. W boju uzywali przede wszystkim szabel, lukow, a takze broni palnej: rusznic, polhakow i zwyklych pistoletow. Pulk lisowski dzielil sie na choragwie, liczace do stu konnych. Rzecza raczej niespotykana w owczesnej armii polskiej bylo to, ze w oddzielnych choragwiach lisowczykow sluzyli szlachcice, w osobnych zas ich uzbrojona czeladz. W choragwiach szlacheckiej jazdy Rzeczypospolitej bylo zas zwykle tak, ze kazdy szlachcic-towarzysz walczyl razem ze swoimi pocztowymi. Dwie choragwie z lisowskiego pulku: czarna i czerwona, podlegaly bezposrednio pulkownikowi. Inne mialy wlasnych dowodcow - rotmistrzow, porucznikow badz namiestnikow. Pulkownik pulku lisowskiego byl wybierany przez samych zolnierzy, na specjalnym kole choragiewnym. Zdarzalo sie, ze lisowczycy mogli zrzucic z urzedu dowodce i wybrac innego, ktory przewyzszal go talentami wojskowymi i popularnoscia.
Najwiekszym atutem lisowczykow byla bez watpienia ich szybkosc. Wojsko to nie bralo ze soba wozow taborowych, poruszalo sie wylacznie komunikiem. W razie niebezpieczenstwa lisowczycy zabijali rannych wspoltowarzyszy, ktorzy opozniali marsz choragwi. Pulk lisowski jako formacja lekkiej jazdy wprawiony byl w walce podjazdowej, naglych zwrotach, atakach, pozorowanych ucieczkach. Ocenia sie, ze tworzylo go od poltora tysiaca do kilku tysiecy zolnierzy i ciurow.

Wojna w Cesarstwie

Po powrocie do Rzeczypospolitej zdziczali w bojach lisowczycy rozpoczeli przede wszystkim grabiez spokojnej ludnosci, tam gdzie mialy nieszczescie wypasc stancje dla ich choragwi. Dlatego gdy w Czechach wybuchl bunt przeciwko cesarzowi Maciejowi I, dajac poczatek wojnie trzydziestoletniej, wyprawiono ich na pomoc wladcy Rzeszy Niemieckiej. Gdy w roku 1619 ksiaze siedmiogrodzki Bethlen Gabor oblegl Wieden, lisowczycy wpadli przez Przelecz Dukielska na Slowacje i Wegry, po czym pod Humiennem rozbili oddzialy wegierskie prowadzone przez Gyorgy Rakoczego. Tym samym przyczynili sie do uratowania stolicy Cesarstwa, Bethlen Gabor odstapil bowiem od oblezenia Wiednia. Lisowczycy zlupili nastepnie Slowacje i wycofali sie do Rzeczypospolitej. Gdy tutaj dokonywali coraz to nowych lupiestw, doszlo do starc z wojskami koronnymi. Pod Miechowem Stanislaw Koniecpolski rozbil duza kupe swawolna zlozona z bylych lisowczykow. Tymczasem nowym pulkownikiem lisowczykow zostal Jarosz Kleczkowski, ktory zdecydowal sie przejsc na sluzbe do cesarza Ferdynanda II.
Lisowczycy ruszyli teraz na Slask. Juz 3 lutego 1620 roku wkroczyli do Siewierza, a po czterech dniach, pokonujac 70 kilometrow dziennie, dotarli do Wiednia. O ile pulk lisowczykow przeszedl przez Slask, lupiac i palac wsie i miasteczka, w ktorych mieszkali przede wszystkim Slazacy polskiego pochodzenia, o tyle wszystkie pomniejsze kupy swawolne nie mialy juz takiego szczescia. Najpierw pod Namyslowem wojska slaskie rozbily odzial niejakiego Stefana Ligezy, potem zas pod Legnica rozwscieczeni Slazacy rozgromili choragwie niejakiego Jakuszewskiego. Ale i lisowczycy przebywajacy pod Wiedniem poniesli dotkliwa porazke. Gdy odeslano ich do Enzersdorfu, zolnierze i starszyzna popili sie, co wykorzystal silny oddzial Morawian i w nocy rozpedzil polskie choragwie. Kolejna strata byla smierc pulkownika Jarosza Kleczkowskiego pod Krems. Jego nastepca zostal Stanislaw Rusinowski. Pod jego komenda lisowczycy wzieli udzial w bitwie pod Biala Gora, w wyniku ktorej pokonane zostaly oddzialy Unii Protestanckiej Fryderyka V. Lisowczycy wyroznili sie w trakcie ataku na piechote drugiego rzutu i Siedmiogrodzian. W efekcie kleski luteran zdobyta zostala Praga, a potem okrutnie spacyfikowane Czechy. Lisowczycy i wojska cesarskie przescigaly sie teraz w okrucienstwie. Jak powiadano, elearzy, bo tak poczeto nazywac lisowczykow, lupili nawet katolickie koscioly, wydobywali z grobow zmarlych, z ktorych zdzierali kosztownosci. Wedlug wspominanego juz Wojciecha Deboleckiego, kapelana lisowczykow "szable ze krwie kacerskiej ocierali, a gardla z kurzawy bialogorskiej oplukiwali".

Cecora i Chocim

Tymczasem w Rzeczypospolitej doszlo do otwartej wojny z Turcja. W roku 1620 hetman Stanislaw Zolkiewski poniosl kleske pod Cecora. W trakcie odwrotu, pod Mohylewem nad Dniestrem, poniosl smierc, a wojsko polskie zostalo zupelnie zniesione. Tymczasem lisowczycy dali sie tak we znaki Czechom, ze cesarz zdecydowal sie odeslac ich do domu. Lisowczycy pojawili sie zatem w obozie pod Chocimiem, gdzie u boku zolnierzy polskich i litewskich, a takze Kozakow zaporoskich odpierali szturmy Turkow. W tym samym czasie inna grupa lisowczykow wziela udzial w wojnie ze Szwedami w Inflantach, jednak dopuscila sie tylu lupiestw i gwaltow, ze jej dowodca, Piotr Jakuszewski, z wyroku hetmanskiego zostal sciety.

Znow na sluzbie cesarza

Po Chocimiu lisowczycy powrocili znowu na sluzbe cesarza niemieckiego. Ich pulkownikiem zostal teraz Stanislaw Stroynowski, ktory zaciagnawszy 15 choragwi lisowskich poszedl na Slask, jak zwykle lupiac, palac i rabujac mieszkancow. Tutaj pod Bystrzyca Klodzka lisowczycy rozbili oboz zbuntowanych przeciwko cesarzowi chlopow, potem zas ruszyli do Pragi. Stad 3 lipca 1622 roku ruszyli na wojne w glab Niemiec. 11 lipca lisowczycy doszli juz do obozu cesarskiego w Bad Wimpfen, potem zas przeszli za Ren. Polscy jezdzcy przebywali juz w tak odleglych stronach, ze mieszkancy Nadrenii brali ich po prostu za Tatarow lub tez za "zgola jakies monstra niz zolnierzy chrzescijanskich". Lisowczycy pociagneli pozniej do Wormacji, gdzie pod Grnstadt lupili i pustoszyli wsie i miasteczka, scierali sie z protestantami. O lisowczykow poczela wowczas starac sie takze Francja. Powstawaly nawet projekty, by "pozyczyc" ich Ludwikowi XIII do walki z roznowiercami. Lisowczykow otaczala juz jednak tak zla slawa, ze Francuzi woleli nie ryzykowac i nie skorzystali z ich uslug. 29 wrzesnia 1622 roku lisowczycy ruszyli z powrotem do kraju. I znow ich droga wypadla przez Slask. 28 listopada pod Legnica o malo nie doszlo do bratobojczej walki pomiedzy Slazakami a lisowczykami. Ostatecznie jednak podpisano ugode, a lisowczycy ruszyli do kraju inna droga. W jednym z pierwszych polskich miast, Wschowie, Stroynowski zostawil sztandary, rozwiazal choragwie lisowskie, konczac tym samym kariere pulku Lisowskiego.

Gdzie ci lisowczycy...

Lisowczycy po powrocie do kraju rozwiazali sie, ale nadal grasowali po Rzeczypospolitej. Teraz szlachta wydala im zdecydowana wojne. Wojsko kwarciane i powiatowe znosilo swawolne kupy, rozpraszalo watahy. Ale slawa lisowczykow nie przemijala. W roku 1623 powolano ich znowu na sluzbe cesarska. Jednak w oddzialach lisowczykow nie bylo juz tego samego ducha, ktory panowal rok wczesniej. Rozboje spowodowaly, ze w roku 1624 pulk Stanislawa Stroynowskiego zostal na Slasku zniesiony. Inne choragwie rozwiazywaly sie albo tez wycinane byly przez szlachte w Rzeczypospolitej. Sam Stroynowski rozstrzelany zostal w roku 1626, po powrocie do Rzeczypospolitej, inni trafili pod topor kata lub na szubienice. Wiosna 1625 roku raz jeszcze odtworzono kilka choragwi lisowczykow w zwiazku z wybuchem wojny ze Szwedami. Potem jednak pulk rozwiazano, a po ludziach pana Lisowskiego zaginal wszelki slad. Pod koniec XVII wieku zaczela jednak tworzyc sie juz legenda lisowczykow, smialych, okrutnych jezdzcow, ktorzy dokonali cudow bohaterstwa w czasie wojen polsko-moskiewskich i wojny trzydziestoletniej. Lisowczycy nie byli nigdy krysztalowymi bohaterami, broniacymi swietej wiary katolickiej. A na takich urabial ich przede wszystkim Wojciech Debolecki, kapelan elearow. W swym dziele pisal on, ze hetmanem lisowczykow byl sam Pan Bog, a lisowczycy dlatego nie mieli listow przypowiednich z nieba, bo "jesli malo Polakow albo ledwie kto mowi po zydowsku, po niebiesku malo kto by przeczytal". W trakcie dzialania wspomnianych choragwi pojawila sie takze druga nazwa, wzieta z wegierskiego: "elearzy", a to dlatego ze slowo: lisowczyk, budzilo powszechny lek i groze i oznaczalo synonim rabusia i gwalciciela. I choc w roku 1623 sejm wydal konstytucje skazujaca swawolne kupy, grasujace po Rzeczypospolitej, na infamie, to juz w roku 1626 uznal za odkupione winy tych, ktorzy zdecydowali sie sluzyc krolowi lub Rzeczypospolitej. JACEK L. KOMUDA


Literatura

Lisowczycy - Henryk Wisner bibliografia

autor: Henryk Wisner tytuł: Lisowczycyliczba stron: 192miejsce wydania: Warszawarok wydania: 2004oprawa: twardawymiary: 210 x 300 mmwydawca: Bellona, Dom Wydawniczy ISBN: 83-11-09927-8