1.Jestem istotą myślącą, świadomą swojego istnienia. Mam do dyspozycji całe moje życie, żeby działać, tworzyć, kochać i być szczęśliwym.
2.
Powołaniem człowieka jest realizacja jego najwyższych kwalifikacji - rozumu i cnoty, stawanie się doskonalszymmoralnie i mądrzejszym (przekonanie dominujące od starożytności po współczesność).Człowiek żyje, aby gromadzić dobre doświadczenia, które są wartościowe jako takie (np. epikureizm).Człowiek, tworząc siebie poprzez próby określenia swego powołania, boryka się z problematyką egzystencji - która nie ma określonego sensu ani celu (np. egzystencjalizm). 3.Samotność boli poniewaz nie kazdy lubi byc sam, gdyby byla jedna osoba na swiecie nudziła by sie nie umiała by mowic pisac nic by nie umiałaNie kazdy sie kocha mamy tez wrogow ale ludzie sie kochaja w rozne sposoby i kazdego inaczej. jeżeli wcześniej nas nie było, nie było naszej świadomości a w chwili narodzin nagle się pojawiła, to musiała skądś się wziąć, wejść w nas więc jak weszła to i wyjdzie, świadomość jest czymś innym niż reszta naszego ciała, wiemy, że jesteśmy, to jest jak jakaś energia, która nie jest materialna, to tak zwana dusza - która żyje wiecznie.
Właściwie należałoby odpowiedzieć „nie”, chociaż nie z powodu słowa „dusza”, lecz ze względu na słowo „mamy”. Dusza nie jest rzeczą, którą można mieć. Trzeba o niej mówić inaczej.
