Uciekam do niego zawsze wtedy, gdy jest mi źle i smutno. Czuję się tam dobrze, wkoło panuje kojąca cisza i tylko śpiew ptaków ją zakłóca. Jest miękko, słonecznie, ziemia pachnie wilgocią. Dotykam palcami mchu i zapominam o tym, co mnie martwi. Te magiczne miejsce to kawałek lasu. To moje sekretne wejście w krainę szczęścia i spokoju. To miejsce, w którym nigdy nie widziałam żadnego człowieka, nikt nie przeszkadza, nikt nie krzyczy i nie bałagani. Chyba nikt o nim nie wie, bo ciężko jest tam dotrzeć. Ale warto. Kogo bym tam zabrała? Powiem niegrzecznie - nikogo. To moje miejsce, w którym regeneruję się do życia. Co bym zabrała? Książkę, kawałek koca, coś do picia, jakąś przekąskę. Otwieram książkę i delektując się ciszą zanurzam się wyimaginowany świat literatury przy akompaniamencie słowika ,skowronka i stukocie dzięcioła :)
