2 Wojna Światowa zwycięstwo czy porażka Polski ? Wypracowanie proszę o szybką odpowiedź :)

Sytuacja Polski podczas kampanii wrześniowej w 1939 r.II wojna światowa rozpoczęła się niemiecką agresją na Polskę 1 września 1939 r. Najeźdźcy mieli zdecydowaną przewagę liczebną oraz militarną, po mimo tego Polacy bohatersko stawiali opór Niemcom przez kilka tygodni. Na pogorszenie sytuacji Polaków w kampanii wrześniowej miały szczególnie dwa czynniki. Pierwszym był brak pomocy wojskowej sojuszników zachodnich takich jak:Anglia i Francja, było to jawnym nie wywiązaniem się z podpisanych wcześniej traktatów.Natomiast drugim było wkroczenie zbrojne Związku Radzieckiego na wschodnie tereny Rzeczypospolitej 17 września 1939 roku. W tym samym dniu prezydent Mościcki oraz naczelny wódz wojska polskiego udali się do Rumunii, gdzie zostali ostatecznie internowani. Agresja niemiecko-radziecka przeciwko Polsce była już wcześniej zaplanowana przez te państwa w tajnym porozumieniu Ribbentrop-Mołotow, w którym obie strony dokonały podziału wpływów w naszym kraju. Mimo przeważających sił niemiecko-radzieckich Polacy walczyli aż do 5 października 1939 r. Kampania wrześniowa zakończyła się przegraną Polaków, a jej konsekwencją był podział naszego kraju. Niemcy zagarnęły województwa: poznańskie, pomorskie, śląskie, część łódzkiego z Łodzią oraz część warszawskiego. Reszta ziem znalazła się w posiadaniu zachodniego okupanta. Posłużyła do powstania Generalnego Gubernatorstwa, które swoje przedstawicielstwo miało w Krakowie. Związek Radziecki natomiast przejął ziemie polskie na wschód od Bugu.Działalność rządu polskiego na emigracjiW wyniku utraty niepodległości oraz internowania najważniejszych osób państwa polskiego podczas kampanii wrześniowej postanowiono utworzyć komórki rządowe naszego kraju na emigracji. Miejscem tym stała się Francja, gdzie powołano nowego prezydenta w osobie Władysława Raczkiewicza oraz premiera generała Władysława Sikorskiego. Plan działania nowego rządu był gotowy już na przełomie 1939 i 1940 r. Dążył on do tego, aby utrzymywać stały kontakt z narodem, który znajdował się pod okupacją niemiecko-radziecką oraz wciąż angażować się w walce zbrojnej przeciwko Niemcom. W tym celu zaczęto formować polskie jednostki wojskowe we Francji. Polskie Siły Zbrojne na wiosnę 1940 r. posiadały w swych szeregach już 80 tysięcy osób. Mimo to rząd na emigracji musiał działać w kooperacji z Francją i Anglią. Wielkim sukcesem rządu na emigracji była akceptacja go przez państwa zachodnie to wpłynęło na dalsze działania Polaków w walce o odzyskanie niepodległości.Polacy pod okupacjąPolacy, którzy pozostali w kraju i przeżyli przegraną wojnę z połączonymi siłami niemiecko-radzieckimi pomimo terroru jaki zaczął wprowadzać okupant zaczęli tworzyć ruch oporu. Powstał on już w październiku 1939 r., a jej organizacją zajął się generał Michał Tokarzewski-Karaszewicz. Tajna instytucja początkowo została nazwana Służbą Zwycięstwu Polski, którą następnie zmieniono na Związek Walki Zbrojnej. W celu poprawienia mobilności oraz scentralizowania wszystkich konspiracyjnych organizacji zbrojnych generał Sikorski wydał rozkaz, aby ZWZ przekształcił się w Armię Krajową. To właśnie ta organizacja stała się prawowitym organem zbrojnym, który był podległy rządowi na emigracji.Sytuacja Polaków po ataku Niemców na RosjanNa zmianę oblicza wojny wpłynął nieoczekiwany atak Niemiec na swojego sojusznika rosyjskiego. Doprowadziło to do całkowitego przewartościowania polityki państw Europy zachodniej jak i Polski. Władze angielskie naciskały na polski rząd emigracyjny, aby doszedł do porozumienia z dyplomatami Związku Radzieckiego. W wyniku czego doszło do podpisania w Londynie traktatu polsko-radzieckiego 30 lipca 1941 r. Układ ten przeszedł do historii pod nazwą Sikorki-Majski. Polegał on na wspólnej walce przeciwko Niemcom, wznowieniu działalności dyplomatycznej przez oba państwa oraz unieważnieniu wcześniejszych zawartych sojuszniczych traktatów niemiecko-rosyjskich. Ponadto na terenach Związku Radzieckiego miała zostać utworzona armia polska, którą miał kierować rząd polski. Do armii polskiej na ziemiach rosyjskich bardzo szybko przybywały rzesze ochotników, liczba ich sięgnęła do 40 tysięcy. Więźniów polskich przebywających w więzieniach oraz na zesłaniu władze radzieckie miały uwolnić. W rzeczywistości Stalinowi nie było na rękę tworzenie polskiej armii na jego ziemiach. Problemem stało się wyżywienie tak licznego wojska oraz wyposażenie go w broń. W związku z tym Brytyjczycy wyszli z inicjatywą, aby armiapolska została wysłana na Bliski Wschód do Iranu. Polacy mieli tam strzec terenów bogatych w ropę naftową. W 1943 r. wyszła na jaw sprawa wymordowanych oficerów polskich w Katyniu przez Rosjan, przez co rząd polski zerwał jakiekolwiek stosunki dyplomatyczne ze Związkiem Radzieckim. Do ponownego sformowania komórki wojskowej w Związku Radzieckim przyczynił się Związek Patriotów Polskich. W czerwcu 1943 r. doszło do porozumienia na mocy, którego powstała 1 Dywizja Im. Tadeusza Kościuszki, która walczyła przeciwko Niemcom wraz z armią radziecką. Pierwszą bitwę armia ta stoczyła pod Lenino 12 października 1943 r.Rosjanie po zwycięskiej operacji stalingradzkiej z Niemcami przeszli do kontrataku dzięki czemu mogli kontrolować działania na froncie wschodnim. Ta sytuacja dała argument Stalinowi, że mógł mieć decydujący wpływ na kształt Europy już po zakończeniu działań wojennych. Zaobserwować ten fakt mogliśmy już na konferencji w Tehereanie, na którą przybyli przedstawiciele Stanów Zjednoczonych, Anglii oraz Związku Radzieckiego. Tam też pod naciskiem Stalina ustalono przyszłe granice Polski, która miała być ograniczona na wschodzie na korzyść sowietów, a na zachodzie przesunięta pomiędzy Bug i Odrę. Na tą konferencję nie została jednak zaproszona delegacja rządu polskiego. Kolejnym czynnikiem antypolskim stosowanym przez Stalina było przekształcenie na wschodnich ziemiach polskich, do których zbliżała się Armia Czerwona Polskiej Partii Robotniczej w Krajową Radę Narodową zależną już od Rosjan. Na obszarze wyzwolonym spod okupacji niemieckiej Związek Radziecki usuwał wszelką działalność Polaków zmierzającą do przejęcia władzy. Na apele rządu polskiego w tej sprawie głuche okazały się takie mocarstwa jak Stany Zjednoczone i Anglia. Dzięki czemu Stalin robił co chciał na terenie naszego kraju. Już 21 lipca 1944 r. w Moskwie został powołany Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, który był sterowany przez sowietów. Stalin uznał tą instytucję oraz traktował ją jako prawowitą władzę polską. Wkrótce potem PKWN wydał uchwałę, która mówiła o przyjaźni pomiędzy Polską, a bratnim Związkiem Radzieckim. Była tam również ustanowiona granica wschodnia pomiędzy państwami, którą wytyczała linia Curzona. PKWN również w tym manifeście nawoływał do walki o tereny na zachodzie oraz północy naszego kraju oraz zapowiadał wprowadzenie reform. Tymczasem Armia Czerwona zbliżała się do Warszawy. Na tę wieść Polacy postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. Dnia 1 sierpnia 1944 r. doszło do wybuchu powstania w stolicy naszego państwa, którym dowodziła Armia Krajowa. Polacy zgromadzili wówczas 36 tysięcy powstańców. Tymczasem pomoc Warszawiakom nie nadeszła, wojska Armii Czerwonej zatrzymały się przed stolicą i czekały aż powstanie upadnie. Ze strony państw Europy zachodniej również nie było widać rzeczywistej chęci pomocy Polakom. Jedynym ich wsparciem były zrzuty żywności i broni dla broniących się powstańców. W konsekwencji Niemcy stłumili powstanie 2 października 1944 r. Upadek powstania przyspieszył utworzenie tzw. Polski Lubelskiej, była to władza oparta na sile militarnej Armii Czerwonej, która zrzeszała tylko osoby lojalne wobec Związku Radzieckiego. W dniu 31 grudnia 1944 r. władze rosyjskie w miejsce PKWN powołały Rząd Tymczasowy,który był już komórką komunistyczną. Sprawę przyszłej Polski przypieczętowała konferencja w Jałcie, która rozpoczęła się 4 lutego 1945 r. Główną rolę na niej odgrywał Stalin, który chciał by Polska utraciła na wschodzie tereny zabużańskie, natomiast zrekompensować tę stratę miały tereny na zachodzie i północy naszego państwa. Władza wykonawcza w państwie polskim miała być sprawowana przez osoby z Rządu Tymczasowego, a także części londyńskiej emigracji oraz państwa podziemnego. W marcu 1945 r. osoby stojące na czele polskiej konspiracji podczas okupacji niemieckiej ujawniły się władzy komunistycznej. Wówczas podstępnie ich schwytano i przewieziono do Moskwy. Związek Radziecki w ten sposób dążył, aby uzyskać większy wpływ na tworzenia nowego rządu. 28 czerwca 1945 r. powstał Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, który był traktowany przez Stany Zjednoczone, Anglię i Związek Radziecki jako prawowity rząd Polski. W ten sposób komuniści przejęli władzę w Polsce zaraz po II wojnie światowej.