Napoléon Bonaparte urodził się w roku 15 sierpnia 1769 w Ajaccio, na śródziemnomorskiej wyspie Korsyka w rodzinie adwokata Carlo Maria Buonaparte i jego żony Letycji. Po śmierci ojca, mając 16 lat, zajął się bratem Hieronimem, który odtąd z nim mieszkał w różnych koszarach i pobierał od niego nauki. W marcu 1796 roku, mając 27 lat, poślubił owdowiałą hrabinę Józefinę de Beauharnais znaną w historii jako cesarzowa Józefina, przy czym zmienił nazwisko rodowe z "Buonaparte" na bardziej francusko brzmiące "Bonaparte". KARIERA WOJSKOWA - NAPOLEON NA CZELE ARMII Od kwietnia 1779 r. do października 1784 r. uczęszczał do królewskiego kolegium wojskowego w Brienne-le-Chateau. Tam zyskał opinię gbura, który wolał samotność od towarzystwa kolegów. Kontynuował naukę w Ecole Militaire w Paryżu. Przeszkolenie artyleryjskie przeszedł w Akademii Wojskowej w Paryżu, 1 września 1785 r. został mianowany podporucznikiem i skierowany do służby w wojskach artyleryjskich. Szansę na dalszą karierę otwarła przed nim rewolucja francuska. która doprowadziła do wybuchu wojny z mocarstwami europejskimi i do uczieczki z karaju wielu oficerów z arystokratycznym rodowodem. W roku 1793 Napoleon został adiutantem jednego z generałów armii rewolucyjnej i tego samego roku, jako kapitan artylerii wsławił się zdobyciem twierdzy w Tulonie. W wieku 24 lat został nagrodzony stopniem generała brygady. Wielka szansa Napoleona nadeszła dwa lata później, gdy powstanie rojalistyczne w Paryżu zagroziło rządowi republikańskiemu. Napoleon, któremu powierzono dowództwo obrony miasta, ustawił swe działania tak, że "zapach prochu" rozproszył rebeliantów. W nagrodę otrzymał dowództwo armii francuskiej walczącej z Austriakami we Włoszech. Pierwsza kampania włoska Napoleona (1796-97) wprawiała jego współczesnych w najwyższe zadumienie. Wykorzystując umiejętnie cechy armii rewolucyjnej, która była mobilna iżyła z tego, co znalazła po drodze, młody generał poruszał się szybko, wymanewrowywał swoich przeciwników i uderzał z całą siłą w najważniejsze miejsca. Pomiomo przewagi liczebnej, Austriacy ciągle dostawali srogie cięgi, aż w końcu poczuli się zmuszeni do zawarcia pokoju. W kampanii włoskiej po raz pierwszy w praktyce dał się poznać geniusz militarny Napoleona, jego talent polityczny, a także okrucieństwo i cyznizm. "Wyzwolone" terytoria Włoch stały się republikami, jednak w praktyce traktowne były jako satelity Francji; słynne włoskie dzieła sztuki zostały zrabowane i przewiezione wozami do Paryża; a Napoleon nie wahał się ani przez chwilę, obalając starą Republike Wenecką i oddając ją Austrii w ramach kończącego się pokoju. Ponieważ ówczesny rząd - Dyrektoriat traktował go jako potencjalne zagrożenie i pragnął się go pozbyć Napoleon łatwo otrzymał zgodę na ekspedycję do Egiptu skierowaną przeciwko imperium brytyjskiemu (odcięcie drogi do Indii), najzagorzalszemu wrogowi Francji. Po sukcesach, sprowadzających się do zajęcia Malty i Dolnego Egiptu, z Aleksandrią i Kairem, wojska ekspedycyjne spotykały same niepowodzenia Krótko po lądowaniu Napoleona w lipcu 1798 roku, jego flota została zniszczona w Zatoce Abukirskiej przez siły brytyjskie dowodzone przez Horatio Nelsona. Chociaż Francuzi odnosili zwycięstwa nad Egipcjanami i Turkami, opór Akki i wybuch epidemii przeszkodizły im w dalszym marszu. Ostatecznie Francuzi zmuszeni zostali przez siły turecko-angielskie do kapitulacji w 1801 r. Ekspedycja egipska Napoleona udała się więc tylko w swej części naukowo-badawczej. Między innymi znalezienie wówczas w czasie wykopalisk tzw. „kamienia z Rosetty”, to jest płyty z wyrytymi napisami greckimi i hieroglificznymi, pozwoliło na odczytanie w 1822 r. hieroglifów egipskich. Kiedy Napoleon dowiedział się, że Francja pogrąża się w kryzysie politycznym, zostawił swą armię w Egipcie i zdecydował się na ryzykowną podróż przez Morze Śródziemne. Chociaż w trakcie swojej ekspedycji nie osiągnął nic, gloria wschodnich przygód uświetniła jego reputację.
