W Rzeczypospolitej w XVII wieku panował ustrój polityczny określany jako: DEMOKRACJA SZLACHECKA. Ustrój ten był unikalny na skalę światową i nigdzie poza państwem polskim się nie rozwinął. Polegał on na tym, że szlachta posiadała prawo do decydowania o losie państwie, a król nie miał żadnego wyboru i decyzję szlachty musiał zaakceptować. Szlachta posiadała liczne specjalne prawa określane jako przywileje oraz prawo do wyboru króla w drodze wolnej elekcji. Dodatkowo ważną charakterystyczną dla tego ustroju cechą są sejmiki szlacheckie oraz sejmy, w których uczestniczyli tylko i wyłącznie przedstawiciele szlachty i to oni decydowali o działaniach jakie zostaną podjęte.
