Ołówek ten niby taki zwykły, a jednak daje tyle radości. Jego piękna czarna powierzchnia poprzecinana metalicznosrebrnym wzorem mieni się w blasku słońca, co jakiś czas pozbawiając mnie tchu. Czerwona gumka do mazania, znajdująca się na jego czubku wygląda jakby ją lekko ktoś przypalał. Jak gdyby ktoś zwęglił jej czubeczek i pozostawił samej sobie w cierpieniu. Brudna niczym dłonie przedszkolaka po wizycie na placu zabaw, sterczy idealnie kontrastując z resztą konstrukcji. Sprawia wrażenie niepotrzebnej, pasujące efekt, ale to właśnie ona nadaje ołówkowi to dziwne ciepło, które możemy odczuć również na przykład na przyjęciu u babci. Gdy z kolei sumę grafitowym końcem po kartce, widzę idealnie czarną, mocną, a mimo tego wąską linię, przypominającą tatuaż na nadgarstku delikatnej jak sam ten papier dziewczyny. Niesamowite jest to, że tym zaklętym przedmiotem można tworzyć tak piękne, idealne wręcz dzieła, których piękno nie zawsze jest dostrzegane. Do prawdy nie rozumiem jak można nie dostrzegać tylu niezwykłych rzeczy w tak doskonałym przedmiocie.
