"Trumna Chlopska" - opis obrazu

Obraz „Trumna chłopska” jest jednym z największych dzieł Aleksandra Gierymskiego – Polskiego artysty, który zapisał się trwale w dziejach polskiego malarstwa. Przedstawia on
dwoje ludzi pochodzących zapewne z chłopskiej warstwy społeczności.
Świadczy o tym ich ubiór np. brak butów, a także zachowanie. Siedzą oni przy budynku zbudowanym z drewna, na czymś w rodzaju ławy, blisko siebie, być może są małżeństwem. Mężczyzna odziany w białą szatę i ciemne spodnie oparty jest o drewnianą, białą ścianę Jest zadumany, trzyma w ustach fajkę przytrzymując ją ręką spogląda przed siebie, nad czymś się zastanawia. Może jest zmęczony ciężką pracą i wykorzystuje chwile wytchnienia na przemyślenia. Ma czarne włosy, uczesane w nieco dziwny jak na mężczyznę sposób. Jego twarz przepełnia wyraz skupienia, może lekkiego zdenerwowania. Kobieta po jego lewicy siedzi opierając ręce na kolanach, nieco przygarbiona również wpatruje się w jakieś miejsce, może spogląda na pracujących jeszcze chłopów, może podobnie jak mężczyzna nad czymś duma. Otulona jest czerwoną chustą oraz ubrana w niebieską spódnicę. Na jej Twarzy maluje się zmęczenie, jest pomarszczona i zniechęcona ciężką pracą. Oboje zapewne nie mają przyjemnego życia. Jako chłopi są zmuszani do ciężkich prac i tylko w takich chwilach jak ta przedstawiona na obrazie mają czas na odpoczynek. Tuż przed nimi leży skulony pies. Być może śpi, może nie żyje. Jego rudawa sierść ładnie komponuje się z otoczeniem dodając obrazowi odrobinę ciepła. Na lewo od kobiety, nieco w oddali, pod ścianą stoi w pionie niebieska trumna. Widnieje na niej biały krzyż. Co niezwykłe na obrazie wydaje się ona stać blisko siedzącej pary, lecz jej rozmiary temu zaprzeczają. Możliwe, że jest to trumna przeznaczona dziecku. Ma ona kanciasty kształt, a kolor dodaje obrazowi nieco zimna, przez co gryzie się nieco z kolorem sierści leżącego psa. Podłoże pomieszczenia przedstawionego na obrazie jest pokryte kremowym pyłem, spod którego wydostają się miejscami skalne kafle.
Kolorystyka obrazu jest utrzymana w raczej zimnej tonacji. Tylko niektóre elementy dodają mu ciepła, lecz nie są one znacząco duże. Para zmęczonych chłopów i stojąca w oddali trumna wiele mówią o życiu najniższej warstwy społeczności Polski o XIX wieku. Ukazują, że ludzie tego pokroju nie mieli wiele nadziei na lepsze życie. To, jakimi się urodzili świadczyło o ich dalszym losie. Nie mogli się przeciwstawić tylko, co najwyżej marzyć o lepszym życiu, co możliwe robią postaci na obrazie. Dzieło skłania do refleksji i moim zdaniem jest jednym z największych dzieł XIX-sto wiecznych, polskich artystów.