W cywilizacjach starożytnych muzyka pełniła przede wszystkim rolę rytualną i rozrywkową. Nie istniał podział na dziedziny sztuki, więc wszelka recytacja poezji oraz dramatów była podobna do śpiewu. Do muzyki tańczono. Skalom muzycznym przypisywano wpływ na nastrój, a nawet na wychowanie i charakter człowieka. Różne rodzaje muzyczne przypisywane były innym bóstwom. Rytmiczne uderzenia pomagały powodować i utrzymać trans. Pierwsze teorie muzyczne powstały w starożytności. Odkrycie szeregu alikwotów miało wpływ na późniejszą teorię harmonii oraz sposoby strojenia instrumentów. Większość współczesnych instrumentów miało swój pierwowzór w instrumentach starożytnych. W starożytności nie było podziału na różne dziedziny sztuki, sztuka była synkretyczna. Dlatego podejrzewa się, że dramaty wystawiane w antyku miały dużo elementów śpiewanych. Aktorzy "melodyzowali" wypowiadane słowa, aby były lepiej słyszalne oraz aby lepiej uwydatnić emocje. Tragedia Grecka (lub Antyczna) jest utworem dramatycznym wystawianym podczas Dionizji - świąt ku czci boga Dionizosa. Charakteryzuje się kilkoma nadrzędnymi zasadami: - trzech jedności: miejsca, czasu i akcji - trzech aktorów i chór - stały charakter postaci - niebezpośrednie ukazywanie scen krwawych
