Wiersz „Stabat Mater“ J. Wittina i „Lament świętokrzyski“ ukazują cierpienie matek po stracie swoich synów. Mimo,że powstały one w różnych epokach obrazy ukazane przez ich twórców są pełne bólu i cierpienia. „Stabat Mater“ jest przykładem literatury współczesnej i nawiązuje do wydarzeń II wojny światowej. Ukazuje matkę, która była świadkiem egzekucji syna: „Stała matka boleściwa na rynku, Przy swym martwym powieszonym synku.“ Kobieta cierpi w milczeniu, a jej ból był zbyt wielki, aby wyrazić go słowami czy płaczem. „Nie płakała i nic nie mówiła, Zimne oczy w zimne zwłoki wbiła.“ W czasie wojny wiele matek cierpiało po śmierci swych dzieci . Ich niewyobrażalne cierpienie symbolizuje cierniowa korona. Pełnym cierpienia i bólu jest matka ukazana w „Lamencie świętokrzyskim“ z XV w. Współcierpi ona z ukrzyżowanym Synem udręczona do granic wytrzymałości. „Ciężka moja chwila, krwawa godzina, Widzęć niewiernego Żydowina, Iż on bije, męczy mego miłego Syna.“ Utwór ma formę monologu Maryi stojącej pod krzyżem, na którym wisi jej syn, Jezus. Wyraża swój ból zwracając się do wszystkich ludzi jako matka, która nie może pogodzić się z cierpieniem syna. Wiedziała, że będzie matka Zbawiciela ale nie była przygotowana na takie cierpienie. Zwraca się z pretensją do anioła Gabriela: „Cożeś mi go obiecował tako barzo wiele, A rzekęcy Panno, pełna jeś miłości, A ja pełna smutku i żałości“ Zwraca się ze skargą również do innych matek z nadzieją, że nie będą musiały cierpieć tak jak ona i patrzeć na śmierć jedynego syna: „Nie mam ani będę mieć jinego, Jedno ciebie, Synu, na krzyżu rozbitego.“ Prócz tego,że oba wiersze mówią o cierpieniu łączy je wizerunek matek. W „Sabat Mater“ przedstawiona jest cierpiąca kobieta- matka. W „Lamencie świętokrzyskim“ autor czyniąc podmiotem Maryję wyposażył ją we wszystkie emocje ludzkie, takie jak żal, smutek czy poczucie straty. Na podstawie przytoczonych przykładów można stwierdzić, żę oba utwory dotyczą cierpienia, bólu i żalu matek widzących cierpienie i śmierć swoich synów. Postawy tych kobiet podkreślają ponadto uniwersalizm tematyki. Niezależnie od czasu powstania wierszy, ich wymowa nie zmienia się gdyż stajemy się świadkami cierpienia matki po stracie syna.
