Techniki są dwie - pierwotny był dywizjonizm, powstał z niego pointylizm. Dywizjonizm - stosowany przez impresjonistów, jako wynik badań nad optyką (z francuskiego "division" – podział). Polega na budowaniu obrazu z plamek w czystych kolorach tęczy (czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, indygo, fioletowy) nakładanych obok siebie - "mieszanie" się barw uzyskiwano jako złudzenie patrzącego poprzez oglądanie obrazu z odległości, nie mieszano barw ani na palecie ani na płótnie - nakładano czyste 7 barw, to siatkówka oglądającego dokonywała "mieszania" barw. Pointylizm - powstał z dywizjonizmu, stosowali go neoimpresjoniści, z francuskiego "pointiller" – kropkować, punktować. Polega na budowaniu obrazu z punktów i kresek nakładanych czubkiem pędzla, w miarę identycznych, różnobarwnych. Obraz też z odległości daje złudzenie zmieszanych barw ale technika powoduje pewną sztywność spowodowaną tymi jednakowymi punktami.
