Charakterystyka Petroniusza z "Quo vadis".

Petroniusz to historyczny bohater powieści „Quo Vadis”. Jest wykwintnym patrycjuszem i estetą, krewnym Winicjusza i towarzyszem Nerona.

Był przystojnym, lecz nieco starszym od Winicjusza mężczyzną. „Petroniusz (…) lubo starszy i mniej atletyczny, piękniejszy był nawet od Winicjusza. Kobiety w Rzymie podziwiały nie tylko jego giętki umysł i smak, (…) ale i ciało”. Jest nazywany „arbiter elegantiarum”, czyli wzór dobrego gustu, wykwintu.

Petroniusz był człowiekiem lubianym przez ludzi. „Lubiono go za hojność, a zwłaszcza popularność jego wzrosła od czasu, gdy dowiedziano się, że przemawiał przed cezarem przeciw wyrokowi śmierci wydanemu na całą familię”. Gardził jednak tymi, którzy „byli wiecznie schrypnięci i spotnieli od gry w morę po rogach ulic (…) nie zasługiwali oni w jego oczach na miano ludzi”.

Petroniusz jest człowiekiem, który traktuje otoczenie z ironią. Schlebia cezarowi, jednak potrafi też być wobec niego zupełnie szczery. „Częstokroć czynił na ludzi wrażenie człowieka, który drwi z nich, z siebie, z cezara i całego świata. Chwilami ośmielał się przyganiać w oczy cezarowi i gdy inni sądzili, iż posuwa się za daleko, (…) on umiał przyganę przyprawić w taki sposób, że wychodziła na jego korzyść”.

Nie podporządkowuje się nikomu, stać go na obojętność, gdyż jest bardzo bogaty. Z powodu bogactwa otacza się dużym zbytkiem. Interesuje się sztuką i poezją. Walczy wraz z Tygellinem o względy Nerona. Dzięki dużej wiedzy i znajomości poezji ma duże szanse.

Cechuje go tolerancja wobec innych. Nie potrafi zaakceptować religii chrześcijańskiej, lecz toleruje ją. Ceni sobie zbytek i wygodę. Jego cechą jest też odwaga. Pomimo kary, która mogła go spotkać, poprzez rozmowy i przekonywania stara się pomóc Winicjuszowi i Ligii. Potrafi odwzajemnić głęboką miłość – kocha Tunice, która wraz z nim popełnia samobójstwo.

Uważam, że Petroniusz, pomimo przynależności do świata pogan, zasługuje na miano jednego z pozytywnych bohaterów powieści.