Powstanie i Rozwój Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej
Ludzie zamieszkujący Amerykę Północną pragnęli mieć własne niepodległe nikomu państwo, w którym mieli by niezależność wobec Wielkiej Brytanii. Dlatego to 4 lipca 1776 roku przedstawiciele trzynastu kolonii zbuntowali się przeciwko rządom brytyjskim i uroczyście ogłosili Deklarację Niepodległości. Był to dokument przygotowany przede wszystkim przez Thomasa Jeffersona – był to zwolennik demokratyzacji, przeciwnik niewolnictwa.
Po zwycięskiej wojnie o niepodległość zasady znajdujące się w Deklaracji Niepodległości stały się podstawą organizacyjną Stanów Zjednoczonych Ameryki.
W 17 IX 1787 r. powstała konstytucja – pierwsza na świecie, która powoływała do istnienia całkowite nowe państwo. Na jej mocy Stany Zjednoczone stały się federacją, czyli unią stanów. Stany zjednoczone zachowały podwójną administrację.
Powstały urzędy centralne (federalne) one miały zajmować się polityką zagraniczną, handlem, finansami, przyznawaniem obywatelstwa a także sprawami związanymi z wojskiem.
Drugą administracją były organy stanowe, które zajmować się miały resztą spraw administracyjnych. Władze centralne zostały podzielone według poleceń Monteskiusza. Władzę ustawodawcza miał sprawować Kongres złożony z dwóch izb: izby reprezentantów ( wybranych poprzez wybory bezpośrednie), oraz Senatu (wybranego poprzez zgromadzenie stanowe).
Władze wykonawcze miał sprawować prezydent, wybierany, co cztery lata poprzez kolegium elektorów.
Władza sądownicza spoczęła w rękach Sądu Najwyższego, który miał rozstrzygać sprawy zawarte w konstytucji, innymi sprawami zajmował się sąd federalny.
Prezydent miał prawo do powoływania i odwoływania ministrów.
Nowo powołane do życia państwo miało być państwem demokratycznym, rządzącym przez obywateli, gdzie nie będzie ubóstwa, despotyzmu i nędzy.
W momencie powstania Stany Zjednoczone były tylko małym skrawkiem ziemi na wschodnim wybrzeżu, w którym mieszkało ok.2,5 mln ludzi.
Zdobycie niepodległości zapoczątkowało wielką ekspansję i emigracje. Emigranci z Europy masowo zaczęli napływać do Stanów w celu poprawienia sobie warunków życia, oraz ucieczki od dotychczasowego trybu życia, oraz prześladowań. Wielkość demograficzna w Stanach Zjednoczonych ciągle rosła, co przyczyniło się do stopniowego poszerzania się granic i wkraczania coraz bardziej w głąb tego jeszcze niepoznanego lądu.
Niektóre obszary były zajmowane poprzez powoływanie się na prawa odkrywców, inne kupowano od Indian lub europejskich państw mających tam kolonie.
W latach 1845-1848 odbyła się wojna z Meksykiem, zakończyła się zwycięsko dla Amerykanów, co pozwoliło przyłączyć nowe tereny do Stanów. Wojnie tej towarzyszyło wysiedlenie Indian, oraz walki zbrojne przeciw nim. Indianie byli dziesiątkowani, oraz umieszczani w rezerwatach. Nawet pisma wystosowywane do Sądu Najwyższego przez wodzów indiańskich nic nie mogły uczynić. Stany coraz bardziej się zwiększały począwszy od Kanady a skończywszy na Meksyku. W 1867 roku Amerykanie kupili od Rosji Alaskę. Państwo amerykańskie stało się największą potęgą – hegemonem. Już w 1823 roku James Monroe wydał doktrynę, która głosiła, że kontynent amerykański nie może podlegać dalszej kolonizacji, ani ekspansji ze strony państw europejskich.
Wraz z rozwojem Stanów Zjednoczonych coraz bardziej widoczna była różnica pomiędzy uprzemysłowioną północą i rolniczym południem. Na północy były ulokowane prawie w większości zakłady przemysłowe, na południu skupiono się głównie na uprawie bawełny, trzciny cukrowej, kukurydzy, oraz tytoniu.
Inną kwestią było niewolnictwo, które także dzieliło północ i południe. W Stanach południowych czarni niewolnicy stanowili bardzo liczną grupę, około 45 %. Natomiast w Stanach północnych ludzie inaczej traktowali czarnych ludzi i mniej było niewolników. Wśród stanach północnych Ameryki popularny był ruch, abolicjonistyczny w 1783 r. Był to ruch na rzecz zniesienia niewolnictwa działający w XVIII-XIX wieku w Ameryce. Działania zainicjowane poprzez ten ruch spowodowały likwidację niewolnictwa w koloniach angielskich (1834), francuskich (1848), oraz w Ameryce (do 1888). Ruch ten doprowadził także do początku wybuchu wojny secesyjnej (1861-1865). Po rozpoczęciu wojny prezydent Abraham Lincoln sądził, że wojna zostanie szybko zakończona.
Wbrew jego oczekiwaniom wojna secesyjna przerodziła się w czteroletnie pasmo kampanii.
Wojska dowodzone przez gen. Roberta E. Lee zadawały ciężkie straty unionistom, ale przeciwnik był zbyt silny i nie został pokonany. Wojna secesyjna była pierwszą wojną na świecie, która wykorzystywała nowoczesne technologie i nowy sprzęt wojenny- zdjęcie obok.
Dowódcy armii północnych przyjęli taktykę „Spalonej Ziemi” – pustoszyli ziemie południa. Od 1862 roku losy wojny zaczęły się przechylać na stronę Unii.
W kwietniu 1865 roku w Appomattoxw stanie Wirginia nastąpiła ostateczna kapitulacja Południa.
Losy wojny secesyjnej dokładnie obrazuje powieść „Przeminęło z wiatrem” napisana przez Margaret Mitchell w 1936 roku. Na podstawie której powstał głośny film kreujący legendę amerykańskiego południa jako bezpowrotnie utraconej krainy.
Skutkami wojny była ponowna jedność narodu amerykańskiego, zlikwidowanie podziału Ameryki na ludzi wolnych i niewolników. 22 września 1862 roku prezydent Lincoln ogłosił „ Proklamację Emancypacji ”, która znosiła niewolnictwo w zbuntowanych stanach południowych.
Kolejnymi skutkami wojny były straty w ludziach – na wojnie straciło życie 620 tys. Amerykanów, dotkliwe spustoszenia, głęboki kryzys spowodowany wysokimi długami.
Prezydent Abraham Lincoln w pięć dni po zakończeniu wojny został zamordowany przez zamachowca popierającego Konfederację.
Kolejne losy sprzyjały Ameryce, ciągle się rozwijała i doszła do najwyższego poziomu gospodarczego na świecie