Demeter i Persefona

Demeter bogini gleby miała córkę o i mieniu Persefona. Któregoś razu zostawiła ją pod opieką nimf wodnych nad brzegiem morza. Kiedy odchodziła przestrzegła córkę aby nie zrywała kwiatów o nazwie narcyzy ponieważ poświecone one były bóstwom podziemnym. Persefona była posłuszna matce do momentu w którym z ziemi wyrósł kwiat o przepięknych barwach i cudownej woni. Persefona bez zastanowienia zerwała „zakazany kwiat’’. Wtedy jej duszę ogarnęła ciemność. Spod ziemi wyłonił się bóg piekieł Hades i porwał dziewczynę w zaświaty. Demeter szukała córki na marne. Z tęsknoty za utraconym dzieckiem okryła świat żałobą. Wycieńczona, przygnębiona w poszarpanych szatach usiadła bogini na kamieniu i z bezradności zaczęła płakać. Wtedy podeszły do niej córki Keleosa , zobaczywszy płaczącą kobiecinę zaproponowały jej aby zajęła się ich nowonarodzonym braciszkiem. Z wdzięczności za gościnę bogini zaopiekowała się dzieciątkiem. Chcąc uczynić go nieśmiertelnym Demeter kładła małego królewicza w ogień. Któregoś razu dziecko wymknęło się z rąk i spłonęło. Jeszcze bardziej to boginię przygnębiło. Dzięki Hermesowi dowiedziała się gdzie jest jej córka. Wtedy Zeus rozkazał Hadesowi oddać córkę matce. Bóg ciemności nie chciał rozstawać się z żoną -Persefoną na zawsze . Postanowił dać jej na pożegnanie owoc granatu. Dziewczyna nie wiedząc że zjadając owy owoc będzie związana z królestwem podziemnym. Co roku musiała na trzy miesiące wracać do mrocznego świata. Kiedy Persefona opuszczała Hades Demeter była bardzo szczęśliwa i wszystko na ziemi nabierało życia . Natomiast kiedy traciła na trzy miesiące córkę ziemia zamierała aby znów mogła się narodzić po przybyciu córki na ziemię.