Analiza formalna dzieła malarskiego

TWORZYWO
(technika i technologia dzieła)
Obraz wykonany został techniką olejną na płótnie o wymiarach 81x65 cm. Autor posługuje się bezbłędnie odpowiednimi środkami malarskimi oraz nasyceniu dzieła ową niematerialną „stroną duchową”, bez której, jak twierdził „dzieło istnieć nie może”.


INDEKS ELEMENTÓW PROSTYCH
(światło, barwa, bryła, linia, faktura, przestrzeń, ruch)
1.Światło
- rodzaj światła:
-światłocień, półpełne, rozproszone
- cechy i wartości światła związane z ruchem i czasem:
-zmienne źródło światła uzależnione od pory dnia
-nierealne światło w postaci lampionów, które w swym pobliżu tworzy wyodrębnioną przestrzeń świetlną
- usytuowanie światła:
-najwyraźniejsze świecenia w górnym lewym rogu obrazu
-nieco dalej od środkowej linii wzdłuż obrazu po obu stronach
- mała ilość światła w obrazie:
-słabe światło, nasuwa przypuszczenie, że postacie pozują w nocy w świetle lampionu
2.Barwa
- jasność:
-barwy różnią się miedzy sobą po względem jasności, które uzyskano poprzez dodanie żółci (złociste tony) i czerni do określonej barwy
- nasycenie:
-subtelnie zestrojone, do części brył dodano większą ilość ciemniejszego pigmentu
- cechy jakościowe barwy:
-zawężona gama barw do tonów ziemistych
-użyto barw prostych: chromatycznych – żółta, złocista, czerwona, brązowa
achromatycznych – biel, szarość, czerń
-najwięcej plam w kolorze brązowym o różnym stopniu jasności i nasycenia
3.Bryła
- sugestia geometrycznego zarysu, nieprzezroczysta:
-związana z otoczeniem: wiszący przedmiot ścienny
-wolnostojąca: postacie dzieci
- sugestia kształtów podstawowych brył:
-prostokątne i walcowate: fragmenty postaci ludzi, dolna część wiszącego przedmiotu
-trójkątne: spiczaste czapki, górna część wiszącego przedmiotu, część twarzy (nos)
-okrągłe i półkoliste: główki, buźki, oczka
4.Linie
- obraz jest bardzo lapidarny
- mocne i wyraziste linie sylwetowe tworzące kontury
- w obrazie odnajdujemy linie: proste o zmiennych długościach, krzywe, łuki
5.Faktura
-wyraźne są podłużne smugi i dukt krótkich, równoległych do uderzeń pędzla
- elementy faktury różnią się kształtem i kątem nachylenia
- elementy powierzchni trójwymiarowe
- ze względu na wybrany przez autora rodzaj farby powierzchnia stała się gładka i połyskliwa
6.Przestrzeń
- perspektywa malarska:
-barwa obrazu wskazuje jakby obraz się przybliżał i oddalał
- dwuplanowość:
-ze względu na specyficzne użycie barwy
I Plan:
Na pierwszym planie widać dwóch małych chłopców.
II Plan:
Na drugim planie zdaje się znajdować ściana z wiszącym przedmiotem po prawej stronie obrazu.
7.Ruch
- w obrazie zasugerowany został poprzez kompozycję, która wydaje się żywiołowa
- przestrzeń pocięta jest ukośnymi liniami
- dwaj mali chłopcy stojący obok siebie frontalnie
- barwa obrazu poprzez dodanie czerwonego pigmentu wskazuje (przybliżanie i oddalanie) dynamikę.


UKŁAD FORMALNY CAŁOŚCI – kompozycja
Płaszczyzna wzmocniona kolorem, właściwie dobranym do charakteru obrazu, olśniewając szerokim wachlarzem barwnych gam wybranych kolorów, zdecydowanych i intensywnie nasyconych, bogatych w złociste tony światła. Radykalna deformacja geometryczna oraz światłocień dla zwiększenia ekspresji. Linie w obrazie stanowią samoistne elementy kompozycyjne, tworzą granice między barwami, które są konturami postaci i przedmiotów. Poprzez zrytmizowanie gestów malarz zintensyfikował spłaszczenie zamkniętej w ciasnej przestrzeni kompozycji. Z techniki przyjętej przez artystę obraz wydaje się niezwykle linearny, co sugeruje ruch. Artysta zasugerował mało światła w kompozycji, toteż wydaje się, że obraz namalowany jest w ciepłej tonacji – może ze względu na sporą ilość barwy czerwonej lub przez różnorodną gamę barwy brązowej.
Cała kompozycja sprawia wrażenie nieco lirycznej, lecz smutnej, chociaż mina na twarzy jednego z chłopców jest uśmiechnięta. Głównym tematem jest przyjaźń.
Malarz uzyskiwał właściwy wizerunek psychologiczny postaci oraz zamierzony nastrój kompozycji. Osiągał to dzięki charakterystycznej dlań transpozycji formy, koloru i światła oraz nasyceniu dzieła niematerialną „stroną duchową”.


WYGLĄDY PRZEDMIOTÓW, postaci przedstawionych
Jedną z najważniejszych decyzji artysty była determinująca oblicze jego dojrzałej twórczości transformacja figury ludzkiej w metaforyczną postać dziecka, kukiełki bądź marionetki. Dzieci Makowskiego, ukazywane frontalnie jak pozowanej do fotografii, wyglądem przypominający ciosane w drewnie kukiełki, pajacyki lub marionetki. Ich okrągłe jak piłka główki, zdobią spiczaste czapki. Patrzą na świat i na nas czarnymi paciorkowatymi oczami. Twarze dzieci malowane lapidarnie, tak jakby małe dziecko umiało namalować siebie – prosto, naiwnie, poważnie.
Ta poetycko – metaforyczna kompozycja z dziećmi przedstawia scenę z życia codziennego dzieci, które jest niezwykłe i wieloznaczne, pełen tajemnic i niesamowitości, chwilami z elementami zabawy i groteskowego humoru, a czasami z wyczuwalną atmosferą strachu i grozy.
Za parą „przyjaciół” znajduje się ściana, a na niej wiszący na kształt przypominający zegar z kukułką oraz dwie grube, ciemne, pionowe kreski, równoległe do siebie i postaci, sprawiają wrażenie niedokończonej kompozycji.



Mam nadzieje,że Wam się przyda:)