Moda w epoce rokoko odznaczała się bogactwem stroju i ozdób. Ubrania szyto najczęściej z satyny, atłasu, brokatów oraz koronki, zwykle w jasnych, pastelowych kolorach. Suknie składały się z gorsetu zdobionego koronkami i spódnicy w kształcie stożka (krynoliny) na początku okrągłej a później owalnej. Była ona wzmocniona metalowymi pierścieniami. Nieodłącznymi były rękawiczki i wachlarz. W tym czasie kobiety nosiły pudrowane , wysokie z lokami opadającymi na ramiona peruki. Fryzury zdobiono kwiatami , piórami czy klejnotami. Natomiast męski ubiór był bogato dekorowany falbankami i koronkami. Kamizelki były krótkie, spodnie sięgały do kolan i noszono rajstopy. Mężczyźni nosili pudrowane peruki z lokami na skroniach a na karku przewiązywanymi wstążką lub zaplecione w warkoczyk. Nosili także trójrożny kapelusz. Dla upiększenia lub ukrycia defektów urody używano różnych specyfików. Dla uzyskania efektu białej, porcelanowej cery stosowano bielidła zawierające biel ołowianą. Nakładano także na twarz perfumowane pudry z mąki ryżowej lub zbożowej. Pudrowano nie tylko twarz ale także dekolt, szyję i fryzurę. Na policzki kładziono róże (barwniczki). Kobiety na zmiany skórne (krosty, czy ślady po ospie) naklejały muszki - plasterki , robione z jedwabiu, tafty i skóry. Na usta nakładano szminki. Podkreślano też brwi np. spalonymi na węgiel migdałami. Pudrów używali też mężczyźni, do twarzy i do peruk.
