Rola Boga w życiu człowieka na podstawie sonetów M. Kępa Szarzyńskiego. - Bóg stanowi edyną nadzieją człowieka, żyjącego w niebezpiecznym świecie , w którym dobra materialne, rozkosz nie są wartościami stałymi, pewnymi. Natomiast zbliżając się do Boga można liczyć na Jego łaskę i miłosierdzie (Sonet I „O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego“). - Do Boga zawsze możemy zwracać się z prośbą o opiekę i wsparcie, gdyż człowiek jako słaba istota musi toczyć nieustanną walkę z zakusami tego świata. Utrudnia tę walkę dwoistość człowieka, który składa się z ciała , które dąży do grzechu ,goniąc za złudnymi ziemskimi dobrami i duszy, która poszukuje Boga. (Sonet IV „O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem“). - Bóg jest źródłem nie przemijającej miłości, w której umęczona dusza może znaleźć ukojenie i spokój, gdyż nieustannie jest ona zwodzona przez ciało, które rodzi cierpienie darząc miłością rzeczy nietrwałe i przemijające, takie jak władza, piękno czy sława. Człowiek mimo wszelkich przeciwności losu ma obowiązek poszukiwać Boga i dążyć do Niego. (Sonet V. „O nietrwałej miłości rzeczy świata tego“). Cechy sonetu: - kunsztowna kompozycja - składa się z czternastu wersów, ułożonych w cztery strofy - dwie pierwsze zwrotki (tetrastychy) składają się z czterech wersów i maja charakter opisowy - dwie kolejne zwrotki (tercyny), składają się z trzech wersów i mają charakter refleksyjny. Barokowa koncepcja życia ludzkiego (Naborowski) Człowiek żyjący w otaczającej go rzeczywistości jest wobec niej bezradny To co robi nie jest nic warte w porównaniu z potęgą czasu i przemijania. Życie ludzkie jest marnością , a jedynie Bóg jest wieczny. Jednak mimo, tego , że życie przemija i jest nietrwałe, może być źródłem radości. („Marność“). W porównaniu do wieczności, ludzkie życie jest bardzo krótkie, mija szybko jak mrugnięcie okiem. Nietrwałe są także wszelkie dobra świata ziemskiego.Życie ludzkie jest ciągłym następstwem narodzin i śmierci. („Krótkość żywota“). Wieczna jest tylko miłość, a życiem ludzkim rządzi potężna siła - czas. Mówi o tym poeta w swoim wierszu „Do Anny“, stosując koncept, że wszystko przemija i podlega nieubłaganemu działaniu czasu z wyjątkiem miłości, (która jest boskiego pochodzenia i zbliża człowieka do wieczności), jaką podmiot liryczny utworu żywi do swojej ukochanej.
