Podstawą starożytnej filozofii były poszukiwania odpowiedzi na podstawowe pytania o początek świata i otaczającą nas rzeczywistość (porzucono więc mitologiczną wizję). Głównymi działami filozofii jest: - metafizyka, którą Platon wprowadza do filozofii poprzez alegorię jaksini, w której zamknięta została dwójka więźniów (świat cieni), mieli oni siedzieć opari o ścianę (która nie sięgała do "sufitu"), gdy pilnujący ich strażnicy rozpalali ogień (świat idei), skuci mężczyźni na przeciwległej ścianie widzieli cienie rzeczy, jakich tamci używali, w ten sposób Platon tłumaczył, że jest coś, co przekracza nasze wyobrażeni - coś więcej, że ludzie są jak niewolnicy, których, ezgystując w w świecie fizycznym, nie mają dostępu do świata idei (łatwiej byłoby to zobrazować, przepraszam), - teoria poznania, która rozwodzi się głównie na wątpilowściach, czy człowiek może w pełni poznać świat, - antropologia filozoficzna, która wypracowuje ogólną, filozoficzną koncepcje czlowieka. ^Dwóch ostatnich niestety nie przerabiałam, więc nie jestem w stanie podać konktretnego opisu. Sokrates uważał, że to, co dobre, wyrasta z mąrdrości, zatem, by być dobrym, nalerzy być mądrym. Platon twierdził, że znana nam rzeczywistość jest marną kopią bytow idealnych i że naprawdę tylko one istniejąn ale poznać je można jedynie rozumiem. Uważał również, że państwem powinni rządzić filozofowie, a całe społeczeństwo powinno być hierarchiczne i ściśle uporządkowane. Epikur głosił światopogląd (epikurizezm), który nakazywał człowiekowi cieszyć się każdą chwilą ("Carpie diem"), unikać cierpień, korzystać z życia i nie bać się śmierci. Zenon z Kition jest autorem stoizycmu, czyli światopoglądu, który nakazywał cnotliwe życie, zachowując równowagę - duchowy spokój wobec nieszczęść oraz szęścia, przedkładal rozum ponad emocje. Ogólnie coś w stylu "nie ciesz się, bo zaraz może stać się coś złego" i "nie smuć się, bo zaraz może stać się coś dobrego".
