Wykorzystując pomyślną koniunkturę, tak polityczną, jak i gospodarczą, Kazimierz Wielki zapewnił Polsce silną pozycję w ówczesnej Europie, trwałe granice i pomyślny rozwój gospodarczy. Rozmach, z jakim zakładał nowe miasta, budował mury obronne, wznosił zamki i fundował kościoły-a za jego przykładem szli również możnowładcy świeccy i duchowni-znalazł odbicie w jakże trafnym powiedzeniu, że „ Kazimierz Wielki zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną ”. Początek rządów Kazimierza Wielkiego, który koronował się na króla Polski zaraz po śmierci Władysława Łokietka, był bardzo trudny; faktycznie bowiem panował jedynie w Małopolsce i Wielkopolsce. Głównym zadaniem, przed jakim stanął młody i niedoświadczony monarcha, było dokończenie dzieła ojca, czyli zjednoczenie kraju. Nie chodziło tylko o przyłączenie pozostałych dzielnic, ale również o pozyskanie dla tej idei rycerstwa, duchowieństwa, oraz rosnącego w siłę i zyskującego na znaczeniu mieszczaństwa. Ciągle bowiem silne były tendencje odśrodkowe wśród części możnowładztwa, elity władzy, uformowanej przecież jeszcze w okresie rozbicia dzielnicowego, nie zawsze potrafiącej myśleć w kategoriach interesu całego państwa. Kazimierz Wielki zdołał szybko zaprowadzić rządy prawa, co wzmocniło autorytet władzy królewskiej. Drugim ważnym zagadnieniem było dostosowanie polityki zagranicznej do ciągle jeszcze skromnych możliwości ( przede wszystkim militarnych ) monarchii. Wprawdzie Władysław Łokietek potrafił z niemałym uporem i determinacją walczyć o zjednoczenie Polski, zbyt często jednak i nazbyt pochopnie próbował rozwiązać problemy polityczne na drodze wojennej. Kazimierz Wielki postępował bardziej rozważnie i roztropnie: realnie oceniał siły dopiero co zjednoczonego państwa i właściwie oceniał niebezpieczeństwo grożące mu ze strony zakonu krzyżackiego i króla Czech Jana Luksemburskiego( 1296-1346 ). Już w 1335 roku, wobec grozby wznowienia wojny z Zakonem i Czechami, Kazimierz zawarł porozumienie z Janem Luksemburgiem, który jako zięć króla Czech( a od 1300 do 1305 roku także i Polski ) Władysław II ( 1271-1305 ), wysuwał roszczenia do tronu polskiego. W sierpniu tegoż roku w słowackim mieście Trenczynie doszło do spotkania kanclerza Zbigniewa, kierującego polską polityką zagraniczną, z synem Jana Luksemburskiego, późniejszym cesarzem Karolem IV, podczas którego uzgodniono podstawy porozumienia. Przypieczętowano je w listopadzie 1335 roku na zjeździe monarchów w Wyszehradzie ( północne Węgry ), w którym wzięli udział: Kazimierz Wielki, Jan Luksemburski jako gospodarz, król węgierski Karol Robert oraz delegacja zakonu krzyżackiego. Ogłoszono wówczas pokój między Polską a Czechami, Jan Luksemburski zrzekł się pretensji do polskiego tronu, zaś Kazimierz Wielki wypłacił mu za to 20 tysięcy kop groszy praskich, nie rezygnując wszakże z praw do Śląska. Ogłoszono w czasie zjazdu stanowisko królów Czech i Węgier w sporze polsko-krzyżackim nie było korzystne dla Kazimierza Wielkiego.
licze na ja :D
