System semiprezydencki na przykładzie Francji

System „niepełnej unifikacji” legislatywy i egzekutywy

Cechy:
1) dualizm władzy wykonawczej – rozdzielenie między prezydenta i gabinet z premier na czele;
2) sposób powoływania głowy państwa (wybory bezpośrednie lub przez kolegium elektorów) – sposób charakterystyczny również dla prezydencjonalizmu;
3) określony konstytucyjnie i niezależny od zmiany układu sił politycznych czas sprawowania przez prezydenta swego rządu;
4) dysponowanie przez prezydenta kompetencjami umożliwiającymi podejmowanie decyzji politycznych w zakresie polityki wewnętrznej i zagranicznej;
5) uprawnienia prezydenta w stosunku do rządu – powoływanie i odwoływanie premiera, ministrów – i parlamentu – przedterminowe rozwiązanie, weto ustawodawcze;
6) brak odpowiedzialności politycznej głowy państwa przed parlamentem – tylko odpowiedzialność prawna za naruszenie konstytucji i polityczna – przed wyborami;
7) możliwość przeterminowanego rozwiązania parlamentu – z inicjatywy rządu – połączona z uzależnieniem egzystencji rządu od zaufania parlamentu;
8) prezydent dysponuje władzu zwierzchnią dopóki ma poparcie większości Zgromadzenia Narodowego, gdy ją traci realna władza przechodzi na ręce premiera. Jest swoistego rodzaju mediatorem francuskiego w sporach międzynarodowych; 9) stworzenie silnej partii prezydenckiej – parlamentarne zaplecze personalnej władzy prezydenta.

System francuskiego semiprezydencjonalizmu jest alternacją pomiędzy prezydencjalną a parlamentarną fazą rozwoju politycznego. Oznacza to że w razie zmiany układu sił w parlamencie na niekorzyść prezydenta, reżim semiprezydencki ewoluuje od monarchii republikańskiej do parlamentaryzmu gabinetowego. Semiprezydencjonalizm we Francji charakteryzuje się również dużym stopniem frakcyjności i zmienności zachowań wyborczych – przeciętna trwałość rządu do 13 miesięcy.