Co oznacza pojęcie Polska dzielnicowa. W skrócie o pisac. Potrzebuje pilnie

Rozbicie dzielnicowe  – okres w historii Polski trwający od 1138 roku do koronacji Władysława Łokietka hw roku 1320. Cechą charakterystyczną tego okresu jest postępujące rozdrobienie państwa polskiego na coraz mniejsze, w znacznej mierze niezależne, władztwa terytorialne. Proces ten był związany z rozradzaniem się dynastii Piastów, której każdy członek, zgodnie z polskim prawem zwyczajowym, miał prawo do posiadania części ojcowizny. Podobne procesy zachodziły w dziejach państwa piastowskiego już wcześniej, jednak zwykle udawało się je w miarę szybko zahamować. Długi okres trwania rozbicia dzielnicowego przyczynił się do rozbudzenia partykularyzmów regionalnych, wzrostu znaczenia możnowładztwa oraz wyższego duchowieństwa. Geneza rozbicia dzielnicowego  Polska Piastów, jak pozostałe monarchie wczesnofeudalne w Europie, była państwem słabo powiązanym wewnętrznie. Liczne zdobycze terytorialne przynosiły sławę władcy, ale utrudniały zarządzanie zróżnicowanymi organizmami administracyjnymi, co powodowało silne tendencje odśrodkowe. Decentralizacji władzy sprzyjały również interesy możnych i duchownych Kościoła katolickiego, którzy chcieli uniezależnić się od wpływu króla. Kraj scalała głównie osoba silnego władcy, jednak po jego śmierci dochodziło między członkami dynastii do licznych konfliktów o sukcesję. Gdy urzędujący władca tuż przed śmiercią wyznaczał swojego następcę, możni mający odmienne interesy wysuwali swojego kontrkandydata. Konflikty wewnętrzne znacznie osłabiały państwo i narażały je na niebezpieczeństwa zewnętrzne, m.in. najazdy sąsiadów.