"Elegia o chłopcu polskim"- interpretacja

Wiersz „Elegia o chłopcu polskim” jest utrzymany w nastroju smutku i melancholii. Adresatem wiersza jest poległy syn, do którego zwraca się zrozpaczona matka, ubolewając nad jego losem. Młody człowiek został brutalnie pozbawiony pięknych słów i marzeń, musiał stać się uczestnikiem tragicznych wojennych wydarzeń.
Utwór jest nasycony artystycznymi środkami wyrazu. Apostrofa „syneczku” nadaje mu osobisty charakter a fakt, że wypowiada te słowa matka do swojego dziecka dodaje tragizmu sytuacji. Pierwszy wers zwrotki mówi o rzeczywistości, z której bohater został brutalnie wyrwany. Porównanie „sny co jak motyl drżą” symbolizują życie pełne wzruszeń, kolorów, delikatności, piękna, radości i wszystkich przeżyć, które łączą się z młodością i odkrywaniem świata. Od tego bohater został „oddzielony”. Zamiast wesołych i roześmianych, ma smutne oczy „haftowane rudą krwią”. Te epitety „obok żółtych ściegów i płynącego morza” wyostrzają obraz i pobudzają wyobraźnię odbiorcy. Metafory zaczynają się słowami „malowali, haftowali, wyszywali”. Są to czynności symbolizujące sztukę, twórczość, proces powstawania czegoś nowego, pięknego, kolorowego. Użycie tych wyrazów w przedstawionych metaforach „haftowali ci, syneczku, smutne oczy ruda krwią”, czy „wyszywali wisielcami drzew płynące morze” jest wstrząsające i powoduje uczucie głębokiego żalu oraz niesprawiedliwości i ubolewanie na zbyt wcześnie zakończonym życiem.