Anakreontyk – wierszowany utwór literacki o tematyce biesiadnej, wesołej lub rubasznej, sławiący uroki życia, opowiadający o miłości w sposób żartobliwy. Nazwa gatunku pochodzi od greckiego poety Anakreonta z Teos (VI w. p.n.e), który ukształtował styl i miarę wierszową wiersza anakreontejskiego
Strofa saficka - typstrofy składającej się z trzech wersówjedenastozgłoskowych i czwartego pięciozgłoskowego.
Poezja tyrtejska – rodzaj poezji patriotycznej, nawołującej do walki w obronie niepodległości, budzącej pragnienie obrony ojczyzny i nienawiść do wroga. Jej nazwa wywodzi się od imienia spartańskiego poetyTyrtajosa, twórcy wielu poematów zagrzewających do walki.
Mit – opowieść o bóstwach i istotach nadprzyrodzonych, przekazywana przez daną społeczność, zawierająca w sobie wyjaśnienie sensu świata i ludzi w ich doświadczeniach zbiorowych oraz indywidualnych lub wywodzące się z tradycji ustnej ponadczasowe, anonimowe opowiadanie o postaciach nadprzyrodzonych, które trwa w kulturze dzięki ciągłym transformacjom i reinterpretacjom dokonywanym przez pisarzy, przy zachowaniu jednocześnie swojego pierwotnego sensu
Funkcje mitów:
1) Objaśniały niezrozumiałe zjawiska przyrody, kształtowały wyobrażenia o świecie, czyli pełniły funkcję poznawczą
2) Objaśniały danej społeczności jej miejsce w świecie, kształtowały więź społeczną, czyli pełniły funkcję światopoglądową.
3) Funkcja sakralna - wyrażały i podtrzymywały wierzenia religijne, opisywały rytuały i obrządki religijne.
Ze względu na tematykę mity dzieli się na:
1) kosmogoniczne ("kosmos"- świat) - mówiące o początku świata
2) teogoniczne ("teos"- bóg) - mówiące o narodzinach bogów
3) antropogeniczne ("antropos"- człowiek) - mówiące o początkach ludzkości
4) genealogiczne- mowiące o historii rodu
Do IX w. p.n.e. mity były opowieścią wygłaszaną przy akompaniamencie w formingi lub kitary przez wędrownych śpiewaków, zwanych aojdami. (Homera nazywano ociemniałym śpiewakiem, był aojdem)
