Miłość jako siła niszcząca, czy budująca? Omów temat na wybranych przykładach dzieł literackich i filmowych

„Miłość to wielka robota. Jednym słowem, ogarnia całe ludzkie życie. Zauroczenie, pierwsza miłość, dojrzały związek kobiety i mężczyzny, macierzyństwo, ojcostwo, praca, starość, choroba, śmierć-to wszystko zawiera się w słowie miłość. Dlatego nie można jej w prosty sposób zdefiniować”.
/ks. Wacław Oszajca/

Miłość to uczucie najpiękniejsze i najtrudniejsze. Głębokie i piękne. Potrafi dać radość i szczęście, ale potrafi również zabić.
„Miłość wszystko zwycięża i my ulegamy miłości.” -powiedział Wergiliusz.
Człowiek zna naturę miłości, wie, że kryje w sobie całe bogactwo innych uczuć: radość, szczęście, spokój, obok nich cierpienie, smutek, nawet rozpacz.
W „Hymnie do miłości” św. Pawła z Tarsu -miłość postrzegana jest jako najwyższa cnota ewangeliczna, bez której człowiek staje się nikim.
„Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą”

Dostrzegamy w wierszu gloryfikację uczucia, uczucia bezinteresownego, które jest darem największym. Miłość buduje, dzięki niej człowiek staje się lepszy.

W jednej z homilii ksiądz Jan Twardowski powiedział:
„Z miłością jest tak, jakby padał drobniutki deszcz. Idziesz w tym deszczu i nie wiesz, że pada, ale czujesz nagle, że serce ci przemokło aż do głębi”.

Helena Zaworska zadała księdzu Twardowskiemu pytanie:
„Jaka powinna być ludzka miłość?”

Jan Twardowski udzielił jej odpowiedzi:
„Powinna być wierna. Ale zdrady, oczywiście się zdarzają, ludzie jednak do siebie wracają. Po ślubie najczęściej jest walka, kto kogo zdominuje. Trzeba szukać kompromisów, znaleźć jakiś złoty środek. Sama miłość uczy, jak postępować, jeśli człowiek umie jej słuchać, iść za nią, a nie za swoimi kaprysami. Młodej parze mówię nieraz, że są jak Jaś i Małgosia w ciemnym lesie, cud, że się w nim odnaleźli, ale mogą się też zgubić, więc muszą po prostu zawierzyć miłości, iść jej śladami. Nie można nikogo nauczyć miłości, ona sama wie i uczy. Jeśli trafi na tępego, na niezdolnego do takiego uczucia – wtedy są dramaty, smutki.”

„Śpieszmy się”- jest to najpowszechniej znany wiersz ks. Jana Twardowskiego, a jego pierwsze zdanie weszło do mowy potocznej i jednocześnie należy do najczęściej cytowanych.
Dedykacja „Annie Kamieńskiej”, zwłaszcza po jej śmierci, sprawiła, że zaczęto odczytywać utwór niemal jako epitafium, gdy tymczasem autor napisał go dla cierpiącej po śmierci męża poetki. Ks. Twardowskiego łączyła wielka przyjaźń z Kamieńską, stąd starał się pomóc jej w przezwyciężeniu rozpaczy.

Poeta wypisuje przedmioty, które pozostają po zmarłej osobie- przypominają nam osobę, która niestety odeszła. Kochamy, miłujemy- jednak należy pamiętać, że to od Boga-tej najwyższej miłości zależy co się z nami stanie.
„Kochamy wciąż za mało i stale za późno”.

Zakochany w człowieku Bóg dał nam w naszej miłości do Siebie wszystkie uczucia, jakie znamy w miłości do człowieka: tęsknotę, opuszczenie, rozpacz osamotnienia, radość z obecności, ale miłość ludzka nie byłaby miłością, gdyby była do czegokolwiek zmuszona. Człowiek sam zdobywa się na miłość. Nie byłby człowiekiem, gdyby tego nie umiał. Przez całe życie więc pragnie kochać. Czasem umiera z miłości, ale miłość nie jest chorobą. Jest tęsknotą za tym, co już kochamy, a jeszcze nie widzimy- jest nieuświadomiona tęsknota za Bogiem i Jego życiem.

Wiersze Księdza Twardowskiego są poetyckim hołdem złożonym miłości ludzkiej, która jest, jaka jest, na pewno niedoskonała, ale bezcenna.

Miłość stała się natomiast siłą na pozór budującą w przypadku Stanisława Wokulskiego. Niestety w finale niszczy bohatera.

Prus w „Lalce” ukazuje nam nieszczęśliwą miłość kupca szlacheckiego pochodzenia, Stanisława Wokulskiego, do zubożałej arystokratki, Izabeli Łęckiej- zdobycie przez niego majątku, który miał mu otworzyć drogę do ukochanej kobiety…

Miłość staje się motywacją przedsiębiorczości Wokulskiego. Jednakże koleje losu sprawiły, iż miłość doprowadza go do klęski.

Opisując Wokulskiego Prus pokazał siłę uczucia wręcz niewiarygodnie wpływającego na ludzki los. Jego uczucie jest bezgraniczne, oparte na ideałach romantycznych. Niestety miłość go niszczy. Nie potrafi on myśleć już o niczym innym. Jego oblubienica rujnuje całe jego życie.

Miłość jest niezniszczalna -takie hasło przypisuje się Tristanowi i Izoldzie.

„Dzieje Tristana i Izoldy” to średniowieczna opowieść o dwojgu kochankach i miłości, która spada na ludzi jak siła fatalna, i której nic nie jest w stanie zniszczyć.

Uczucie, które połączyło bohaterów poematu było namiętne, gwałtowne i niemożliwe do opanowania. Miłość, która jest silniejsza nawet od śmierci. Ich wzajemna miłość przedstawiona jest jako najwyższa wartość życia, godna wszelakich wyrzeczeń. Mamy tu do czynienia z ofiarą miłości przeklętej, zrodzonej z magii. Miłości skazanej piętnem tragizmu.

Przykładem miłości niewinnej, młodzieńczej jest niewątpliwie miłość Tadeusza i Zosi.

„Pan Tadeusz” w reżyserii Wajdy to „film rozrywkowy w najlepszym sensie tego słowa, pełen uroku, wdzięku i poetyckiej magii - pozostaje w gruncie rzeczy równie niepokojący, jak dokładnie przeczytany poemat Mickiewicza." (Kazimiera Szczuka, "Film")

W rolę Zosi wciela się Alicja Bachleda-Curuś. Gra dziewczynę naiwną, troszkę bezmyślną, dziecinną bardzo, zwiewną zjawę. Ale do pewnego momentu. Do chwili, gdy jest mowa o zaręczynach. Wtedy Zosia przechodzi metamorfozę. Z dziewczynki w kobietę. Żebrowski w roli Tadeusz niewątpliwie przypodobał się wszystkim. Miłość Tadeusza Soplicy i Zosi jest miłością szczęśliwą. Pomogła w pogodzeniu się skłóconych rodów.

W księdze XII „Kochajmy się” !Widzimy jak Młodzi kochankowie dojrzali emocjonalnie, a miłość doprowadziła do obdarowania podległym chłopom im włościan i wolności.

Miłość Tadeusza i Zosi ma swoje spełnienie w małżeństwie, które kładzie kres waśnie Sopliców i Horeszków.

Któż nie zna dziejów miłości Romea i Julii - dwojga kochanków z Werony? Shakespeare porusza w swej sztuce odwiecznie aktualny temat nieszczęśliwej miłości... która jest gotowa walczyć o swoje istnienie wbrew całemu światu - tylko że w tym wypadku ceną za szczęście jest życie.

Tragedia miłosna "Romeo i Julia", powstała w 1595 r., jest jednym z najsłynniejszych i najczęściej grywanych dramatów Szekspira. Tragiczne losy młodych bohaterów poddanych działaniu Fatum, urok i wdzięk ich postaci, poetyckie piękno monologów lirycznych mówiących o miłości - to uniwersalne i nieprzemijające walory utworu uważanego za arcydzieło literatury dramatycznej.

Dramat "Romeo i Julia" Williama Szekspira przeniesiony na ekran przez Baza Lutzmanna jest bez wątpienia najbardziej niekonwencjonalną adaptacją tego klasycznego dzieła. W role tytułowych kochanków wcielili się młodzi aktorzy - Leonardo DiCaprio i Claire Danes. Akcja rozgrywa się w fikcyjnym mieście Verona Beach, gdzie ścierają się wpływy najróżniejszych kultur od klasycznej, elżbietańskiej, po postmodernizm i futuryzm. Niezwykła scenografia, nominacja do Oscara, fascynująca ścieżka dźwiękowa i wspaniałe kreacje aktorskie sprawiły, że powstał obraz intrygujący i błyskotliwy, pozostający w pamięci - kultowy film młodego pokolenia.

Jest to współczesne wydanie dramatu Szekspira - najsłynniejszej historii tragicznej miłości. Tytułowi bohaterowie mają w sobie cechy zarówno pary kochanków odległej epoki, jak i współczesnych nastolatków.

Para ta po dzień dzisiejszy jest symbolem miłości.

Historia sama w sobie jest przepiękna, a jeśli dodamy do tego cudowny język (niezwykle bogaty i zmetaforyzowany, ale też pełen prostoty - jak temat, o którym pisze), wspaniałe wypowiedzi na temat miłości i życia - to wtedy otrzymamy dzieło genialne, które pozwoli uwierzyć, że prawdziwa miłość istnieje.

Na zakończenie chciałabym przytoczyć jeszcze raz słowa ks. Wacław Oszajca

„Miłość to wielka robota. Jednym słowem, ogarnia całe ludzkie życie. Zauroczenie, pierwsza miłość, dojrzały związek kobiety i mężczyzny, macierzyństwo, ojcostwo, praca, starość, choroba, śmierć-to wszystko zawiera się w słowie miłość. Dlatego nie można jej w prosty sposób zdefiniować”.
Miłość jest jedną z najpotężniejszych sił uczuciowych, wobec których człowiek jest bezbronny. Nie wiadomo, dlaczego spada na człowieka, i bywa, że nie wiadomo, dlaczego mija.
„Doskonała recepta na miłość niestety nie istnieje”. Podobnie jak nie ma gotowej recepty na szczęście. Miłość nie jest tylko uczuciem, jak to się niektórym wydaje. Miłość to ciężka praca. Trzeba umieć się dostosować. Trzeba umieć rezygnować. Miłość jest trudna, ale też piękna. Dlatego warta i pracy i trudów.

Miłość jako siła niszcząca czy budująca?

Cytat 1 „..........”
Miłość to uczucie najpiękniejsze i najtrudniejsze. Głębokie i piękne. Potrafi dać radość i szczęście, ale potrafi również zabić.
,, Miłość wszystko zwycięża i my ulegamy miłości.’’ –powiedział Wergiliusz.
Człowiek zna naturę miłości, wie, że kryje w sobie całe bogactwo innych uczuć: radość, szczęście, spokuj, obok nich cierpienie, smutek nawet rozpacz.

W Hymnie do miłości św. Pawła z Tarsu – miłość postrzegana jest jako najwyższa cnota ewangeliczna, bez której człowiek staje się nikim.

Cytat 2 ,,..........’
W utworze dostrzegamy gloryfikację uczucia, uczucia bezinteresownego, które jest darem największym. Miłość buduje, dzięki niej człowiek staje się lepszy. W jednej z homilii kś. Jan twardowski powiedział ,, z miłością jest tak jakby padał drobniutki deszcz.’’ Idziesz w tym deszczu i nie wiesz, że pada ale czujesz nagle że serce ci przemokło Ci do głębi.” Helena Zaworska zadała księdzu pytanie: jaka powinna być ludzka miłość? Ksiądz udzielił odpowiedzi

Cytat 3 ,,.............”
Zanim przejdę do filmowych obrazów miłości chciała bym nawiązać do chrześcijanskiego obrazu tego uczucia i zwrócić uwagę na twórczość kś. Twardowskiego ,, śpieszmy się „ jest to najpowszechniej znany wiersz a jego pierwsze zdanie weszło do mowy potocznej i jednocześnie należy do najczęściej cytowanych.

Dedykacja Annie Kamieńskiej zwłaszcza po jej śmierci sprawiła że, zaczęto odczytywać utwór niemal jako epitafium, gdy tym czasem utwór napisał go dla cierpiącej po śmierci męża poetki. Kś. Twardowskiego łączyła wielka przyjaźń z Kamieńską, stąd starał się pomóc jej w przezwyciężaniu rozpaczy. Poeta wypisuje przedmioty, które pozostają po zmarłej osobie i przypominają nam, która niestety odeszła. Kochamy, miłujemy – jednak należy pamiętać, że to od Boga – tej najwyższej miłości zależy co się z nami stanie ,, kochamy w ciąż za mało i stale za późno” Zakochany w człowieku Bóg dał nam w naszej miłości do siebie wszystkie uczucia, jakie znamy w miłości do człowieka: tęsknotę, opuszczenie, rozpacz osamotnienie, radość z obecności, ale miłość ludzka nie była by miłością gdyby była do czegokolwiek zmuszona. Człowiek sam zdobywa się na miłość. Nie byłby człowiekiem gdyby tego nie umiał. Przez całe życie więc pragnie kochać. Czasem umiera z miłości, ale miłość nie jest chorobą . Jest tęsknotą za tym, co już kochamy, a jeszcze nie widzimy – jest nieuświadomiona tęsknota za Bogiem i jego życiem. Wiersze Twardowskiego są poetyckim hołdem złożonym miłości ludzkiej, która jest, jaka jest, na pewno niedoskonała ale bezcenna i budująca relacje z innym człowiekiem. Teraz chciałabym pokazać obraz miłości jako siłę niszczącą opartą na pożądaniu, namiętności, która jest źródłem słabości bohatera. Miłość na pozór budująca w przypadku Stanisława Wokulskiego zniszczyła go. Prus w lalce ukazuje nam nieszczęśliwą miłość kupca szlacheckiego pochodzenia, Stanisława Wokulskiego, do zubożałej arystokratki, Izabeli Łęckiej – zdobycie przez niego majątku, który miał mu otworzyć drogę do ukochanej kobiety. Miłość staje się motywacją dla przedsiębiorcy. Jednakże los sprawił iż miłość doprowadza go do klęski. Opisując Wokulskiego Prus pokazał siłę uczucia wręcz niewiarygodnie wpływającego na ludzki los. Jego uczucie jest bezgraniczne, oparte na ideałach romantycznych . Niestety gdy miłość go niszczy nie potrafi on myśleć o niczym innym. Jego oblubienica rujnuje całe jego życie. Nawiązując do zakończenia losów Wokulskiego (przywiały go ruiny feudalizmu) przejdę do obrazu w czasach feudalnych.

Miłość jest niezniszczalna – takie hasło przypisuje się Tristanowi i Izoldzie. Ich dzieje to średniowieczna opowieść o dwojgu kochankach i miłości, która spada na ludzi jak siła fatalna i której nic nie jest w stanie zniszczyć. Uczucie które połączyło bohaterów poematu było namiętne, gwałtowne i niemożliwe do opanowania, która jest silniejsza nawet od śmierci. Ich wzajemna miłość przedstawiona jest jako najwyższa wartość życia, godna wszelkich wyrzeczeń. Mamy tu do czynienia z ofiarą miłości przeklętej, zrodzonej z magii. Miłości naznaczonej piętnem tragizmu.

Przykładem miłości niewinnej, młodzięczej jest niewątpliwie miłość Tadeusza i Zosi. Pan Tadeusz w reżyserii Wajdy to Cytat 4 ,,.....’’

W rolę Zosi wcieliła się Alicja Curuś-Bachleda . Gra dziewczynę naiwną troszkę bezmyślną , bardzo dziecinną . Ale do pewnego momentu .Do chwili gdy jest mowa o zaręczynach. Wtedy Zosia przechodzi metamorfozę. Z dziewczynki w kobietę. Żebrowski w roli Tadeusza przypodobał się niewątpliwie wszystkim. Miłość T i Zosi jest miłością szczęśliwą, która pomogła w pogodzeniu się skłóconych rodów. W księdze XII „ Kochajmy się „ widzimy jak młodzi kochankowie dojrzali emocjonalnie a miłość doprowadziła do obdarowania podległym chłopom im włościan i wolności. Miłość Tadeusza i Zosi ma swoje spełnienie w małżeństwie, które kładzie kres waśnie Sopliców i Horeszków.

Któż nie zna dziejów miłości Romea i Julii- dwojga kochanków z Werony? Shakespeare porusza w swej sztuce odwiecznie aktualny temat nieszczęśliwej miłości która jest gotowa walczyć o swojej istnienie wbrew całemu światu- tylko ze w tym wypadku ceną za szczęście jest życie. Ta tragedia miłosna powstała w 1595 r. Jest jednym z najsłynniejszych i najczęściej grywanych dramatów . Tragiczne losy młodych bohaterów poddanych działaniu fatum, urok i wdzięk ich postaci, poetyckie piękno monologów lirycznych mówiących o miłości – to uniwersalne i nieprzemijające walory utworu uważanego za arcydzieło literatury dramatycznej. Dramat Szekspira przeniesiony na ekran przez Baza Lutzmana jest bez wątpienia najbardziej niekonwencjonalną adaptacją tego klasycznego dzieła. W role tytułowych kochanków wcielili się młodzi aktorzy – Loenardo DiCaprio i Claire Danes. Akcja rozgrywa się w fikcyjnym mieście Verona Beach gdzie ścierają się wpływy najróżniejszych kultur od klasycznej , elżbietańskiej, po postmodernizm i futuryzm. Niezwykła scenografia nominacja do Oscara fascynująca ścieżka dźwiękowa i wspaniałe kreacje aktorskie sprawiły ze powstał obraz intrygujący i błyskotliwy , pozostający w pamięci – kultowy film młodego pokolenia.